‘Ik had laatst seks met Thierry Baudet’

Ik had laatst seks met Thierry Baudet. Tussen de twee lockdowns in. Ik kwam ’m tegen in een kroeg bij het Concertgebouw om de hoek. Dat verbaasde me een beetje, want aan de deur werd op QR-codes gecontroleerd, maar soit. Hij zat in z’n eentje aan de bar wat te drinken. Ik vroeg of ik bij ’m mocht komen zitten. Dat vond ie goed. Hij bestelde zelfs een wijntje voor me en vertelde dat ie met Davide naar een uitvoering van de Zesde van Beethoven door het London Symphony Orchestra was geweest. ‘Voor het eerst in vele jaren – ik denk dat het misschien wel vijftien jaar geleden is – ben ik weer in een “Beethoven state of mind”,’ zei hij. ‘Grappig toch, hoe je ziel door die muziekwereld reist, ergens aanlegt, iets leert, weer doortrekt, terugkomt, andere dingen registreert, verder zeilt...’ Dromerig keek hij in de verte, met dat schattige loensje van ’m.

Waar Davide nu was, vroeg ik hem. Logeerpartijtje bij vriendinnen. Oud-medestudentes van de UvA. Cava drinken, Bridget Jones’s Diary kijken, kussengevecht. ‘Je weet wel, vrouwendingen,’ zei hij quasi-schertsend en even raakte hij mijn hand aan. Of ik nog zo’n wijntje lustte? Ik was pas op de helft van m’n glas, maar niet te beroerd om te atten.

De wijntjes werden voor ons neergezet en wij praatten. Over muziek, poëzie, architectuur, de liefde... Even leek het erop dat hij over politiek wilde beginnen, maar toen ik zei: ‘Daar krijg ik een slappe van!’ veranderde hij snel van onderwerp. En ik kan niet anders zeggen: zonder die extreemrechtse praatjes en complotkolder is het gewoon écht een hele leuke jongen. Wijntje, wijntje, nog een wijntje, allebei behoorlijk tipsy, van het een komt het ander, ik mee naar dat knusse appartementje van ’m en we belandden met elkaar in bed.

Voor mij best wel spannend, want ik had het nog nooit eerder met een man gedaan. Maar Thierry was zo lief, hè? En zo teder. Het was ook helemaal niet van die pik-in-de-kont-homoseks. Het had eerder iets lesbisch. Veel zoenen en strelen en lieve woordjes fluisteren en vooruit, ook een beetje scharen. We hebben toch allebei iets vrouwelijks. Hij die wimpers en die mond en ik dat lange haar.

Het was echt waanzinnig fijn, maar de volgende dag appte hij me opeens dat het niet was gebeurd. ‘Maar Thierry-thier,’ stuurde ik terug, ‘lekkere beessie-bees, toen we gisteren in elkaars armen lagen uit te hijgen zei je nog dat het de beste seks was die je ooit hebt gehad.’ Nee, dat was niet waar, zei hij, we hadden samen Richard Wagners Parsifal in een uitvoering van het Berliner Philharmoniker uit 1979 geluisterd en verder helemaal niks. Nou goed, ik weet wat de waarheid is. Maar nu ghost hij me dus. Echt jammer. Ik had best nog een keertje met hem af willen spreken.