‘Voor mij was 2021 een zielsverkrachting die ik niet graag herbeleef’

Mailtje in m’n inbox. Van de hoofdredacteur. Of ik in m’n column voor de laatste Nieuwe Revu van 2021 wil terugblikken op het jaar. Dat is zo’n beetje traditie en normaliter vind ik het ook alleraardigst om te doen, maar een terugblik op 2021? Ik kan me makkelijker verplaatsen in mensen die genieten van poepseks met boerderijdieren, dan in de perverselingen die plezier zouden beleven aan het lezen van een tiksel waarin dat afgelopen kutjaar nog eens de revue passeert. Wat voor extreem masochistische persoonlijkheidsstoornis ligt aan een dusdanig verderfelijk genoegen ten grondslag?

Voor mij was 2021 een zielsverkrachting die ik niet graag herbeleef. M’n doorgaans optimistische aard, die van de-meeste-mensen-zijn-zo-slecht-nog-niet-dus-alles-komt-goed, is stukje bij beetje gesloopt en vervangen door een staat van bitter cynisme. Zo ben ik in 2021 m’n allerlaatste beetje vertrouwen in onze politieke leiders verloren. Het verkloten van alles wat er aan de corona-aanpak te verkloten valt en de misselijkmakende arrogantie om met een Rutte IV op de proppen te komen dat een regelrechte kopie van Rutte III is. Daar ook nog eens achterlijk lang over doen. Zoals ze over alles achterlijk lang doen. Het schadeloos stellen van de slachtoffers van de toeslagenaffaire, om maar eens iets te noemen. Of het evacueren van de Afghaanse tolken die voor Nederland hebben gewerkt. Of het uitrollen van de boosterprikken. Of vaccins naar Afrika sturen. Ja, dealtjes sluiten met figuren als Sywert, dat kunnen ze vlot. Of nu weer, miljoenen mondkapjes, gekocht van belastinggeld, voor een prikkie overdoen aan buitenlandse opkopers die ze vervolgens voor het volle pond weer op de Nederlandse markt brengen. Ging ook in een handomdraai.

Daarnaast heb ik in 2021 een hekel gekregen aan m’n medemens. Nou ja, een aanzienlijk deel van de Nederlandse bevolking dan. Dom en kwaadaardig zie ik ze op televisie en Twitter feitenvrij schuimbekken over hun vrijheid. Maar zonder égalité en fraternité is die liberté van ze niks anders dan ikke-ikke-ikke-en-als-je-toevallig-geplande-zorg-voor-je-kanker-nodig-hebt-kan-je-stikken. De vrijheid om dom, kwaadaardig en egoïstisch te zijn, tentoongespreid met de schaamteloosheid van door de eigen stront rollende varkens.

En ja, 2020 was ook bagger, maar toen was er met een vaccin en halverwege maart de kans om een nieuwe, niet-leugenachtige, niet-achterbakse regering te kunnen kiezen nog de hoop op een beter 2021. Maar het werd 2020 2.0 en ik zie niet hoe 2022 geen 2020 3.0 gaat worden, mits de volledige regering en een flink aantal overige Nederlanders zich fataal in de kerstkalkoen verslikt. Laten we daar dan maar op hopen. Feliz navidad and a happy new year.