James Worthy: 'Ik hoop dat we in 2025 allemaal net iets vaker op Buurman en Buurman willen lijken'

Op nieuwjaarsdag springt onze zoon bij ons in bed. Hij heeft een iPad in zijn handen en zijn haar ruikt nog naar vuurwerk. Gisteren keek hij vanachter een geparkeerde stationwagen naar de grote jongens. 

‘Wanneer mag ik vuurwerk afsteken?’ vroeg hij.

‘Over een paar jaar.’

Dat zei mijn vader ook altijd tegen mij. Over een paar jaar, jongen. Maar een paar jaar later had ik helemaal geen zin meer in vuurwerk. Als het verlangen te lang duurt, stopt het hunkeren vanzelf. 

Met een sterretje tussen zijn duim en wijsvingers geklemd, keek hij naar de grote jongens. Hij hoorde de knallen en hun gelach. En hij zag hoe hun vuurpijlen de wolken in discodip dompelden.  

Hij ligt naast me en vraagt of ik het kan zien. Ik kan het zien. Op het scherm van de iPad zie ik Buurman en Buurman. Ze proberen iets te maken, maar meer nog willen ze gewoon samen zijn. Daarom ben ik zo dol op deze Tsjechische kinderserie. De boodschap die de makers in de serie hebben verstopt, is naar mijn mening de belangrijkste boodschap die je een kind kunt leren. Het gaat over vriendschap. Over liefde. Buurman en Buurman houden van elkaar en daarom mislukt alles. Als alles meteen lukt, zouden ze elkaar veel minder vaak zien. Het geklungel van het tweetal heeft dus niets met onhandigheid, maar met liefde te maken. Ze willen altijd bij elkaar zijn, en daarom mislukt alles. De dingen die ze maken, storten in en vallen uit elkaar, maar Buurman en Buurman zitten voorgoed aan elkaar vast. Ze falen omdat hun harten zo handig zijn.

‘Kijk je nog wel, papa?’

‘Ja ja, ik kijk.’ En ik kijk ook, maar niet naar het scherm. Ik kijk naar zijn pyjama. De onderkant past niet bij de bovenkant. Op zijn broek staat Liverpool en op zijn shirt staat Barcelona. Mijn vrouw heeft hem gisteravond aangekleed. Ik vind het leuk als ze een puzzel van hem maakt. 

Op het scherm proberen Buurman en Buurman een muis te vangen. De gele buurman is bezig met een muizenval en de val klapt dicht op zijn neus. Kees Prins zegt twintig keer ‘AU!’ Mijn zoon lacht zo hard dat zijn moeder wakker wordt. 

Dan bouwen de buurmannen een machine die blokjes kaas in het muizenhol deponeert. Als de muis geen honger heeft, hebben ze geen last van hem. Ze gaan aan tafel zitten en knutselen de rest van de dag samen een bouwpakket in elkaar. 

Ik hoop dat we in 2025 allemaal net iets vaker op Buurman en Buurman willen lijken. Of dat we ons in ieder geval geregeld het volgende zullen afvragen: ‘Wat zouden Buurman en Buurman doen?’

Nou, ze geloven elkaar. Ze trekken nooit iets in twijfel. Ze staan altijd voor elkaar klaar. Er is geen wantrouwen. Geen cynisme. Alles mislukt, maar ze houden van elkaar. Voer de muizen kaas. Trek je zwembroek aan als het dak lekt. 

Wees elkaars crouton als alles in de soep loopt.