‘Waarom hoor ik niemand over de onschatbare waarde van The Voice?’

The Voice of Holland. Iedereen heeft het over het seksueel grensoverschrijdende gedrag. Wie deed het? Wie wist er van? Is het wel of niet zielig voor Linda? Vangt Johnny de klappen op voor John? Is Marco Borsato dan toch echt een lul? Kunnen we Ali B eindelijk een ‘kut-Marokkaan’ noemen? Of blijft dat dom-rechts racistisch? Hadden we van Waylon eigenlijk niet meer gorigheid verwacht?

En voor de slachtoffers is het natuurlijk ook allemaal heel erg. Dat moeten we niet uit het oog verliezen met z’n allen. #metoo is helaas meer dan een boel spanning en sensatie en niet enkel en alleen de Schadenfreude van het mensen die rijker en beroemder zijn dan wijzelf kapot zien vallen.

Maar waarom, lieve mensen, hoor ik niemand over waar het uiteindelijk allemaal om draait? Waarom hoor ik niemand over de onschatbare waarde van The Voice voor het Nederlandse muzikale landschap? Dat het nu – inclusief de kids- en seniorenversie – van de buis verdwijnt, is een aderlating waar de coronasluiting van de culturele sector bij in het niet valt!

The Voice was namelijk niet alleen het summum, maar ook de essentie van de Nederlandse muzikale beleving. Die oer-Hollandse opvatting dat toonkunst (al dan niet met een grote T) er niet zozeer is voor de mooi of als uitlaatklep, maar dient als inzet voor competitie. Ja, wij Nederlanders willen onze dames en heren muzikanten tegen elkander ten strijde zien trekken! Tijdens de Popronde, op de Kunstbende, in concours van amateur-orkesten, bij de talentenjachten op tv. Er moet harder, strakker, sneller, zuiverder, hoger en meetbaar beter gemusiceerd worden dan de concurrentie, want muziek is een wedstrijd!

We willen niet een of andere onappetijtelijk ogende lul met een stem als een glasbak op nieuwjaarsdag die over het getokkel op z’n door z’n kat volgescheten akoestische gitaar met drie snaren een ongeveinsd, diepgevoeld zelfgepend chanson kweelt. Fuck authenticiteit. Een cover willen we horen. Een liedje dat we al kennen. En dan niet gezongen door Céline Dion, maar door Elsje Fiederelsje uit Luttelgeest. Niet door Elton John, maar door Cor Tjakje uit Blokzijl. Met lekker veel vocale acrobatiek, want dat is knap. En daarna willen we onze stem uitbrengen, of een vakjury aan het woord laten, de zangers en zangeressen die onze buurjongens en buurmeisjes hadden kunnen zijn peentjes zien zweten. Wie gaat er door naar de volgende ronde en wie niet? Wie ziet al z’n dromen waar worden en wie blijft voor de rest van z’n leven een huilende hobbyist? We willen winnaars en verliezers zien.

Maar nu valt The Voice of Holland dus – om begrijpelijke redenen – weg. Springt er iemand in het gat? Gaat iemand de losers en de champions voor ons aanwijzen? Ik hoop het, want zonder die totale sportificatie van muziek kunnen we er net zo goed niet naar luisteren.

Ben jij ook zo iemand die graag haantje de voorste is? Mooi. Volg Nieuwe Revu dan op Facebook, dan krijg je de columns altijd als eerste te zien. Of abonneer op onze nieuwsbrief. Sturen we onze beste artikelen gewoon naar je toe.