Perverse fantasiën

Beste Xaviera Hollander,

Het eerste, ronduit pornografische boek dat ik ooit las, was dat van u, De Happy Hooker. Ik weet niet precies hoe oud ik was, maar in de bibliotheek zou ik het boek niet hebben meegekregen. Ik las het dan ook stiekem, zodat het er alleen maar opwindender en aantrekkelijker van werd. Dezer dagen staat u alle media te woord omdat u een nieuw boek heeft, over uiteraard seks. In dit blad kon ik enkele weken geleden al lezen dat u een expert bent in het ‘klaarkomen onder gevaarlijke omstandigheden’. Ik dacht toen nog aan neukend bungeejumpen. Maar nee.

In het Volkskrant Magazine las ik dat u een tijdje de buurvrouw bent geweest van Estelle Gullit, in de tijd dat ze een relatie had met Badr Hari. U vertelde dat op een dag de 14-jarige dochter van Gullit buiten lag te zonnen toen Badr Hari op bezoek was. Volgens uw verslag vroeg ze hem haar in te smeren met zonnebrand en toen gebeurde wat er vervolgens in pornofilms gebeurt. Met twee belangrijke verschillen dan: wie een pornofilm maakt met een 14-jarige wordt onmiddellijk in de gevangenis gegooid en daar vervolgens in afzondering gezet als bescherming tegen zijn medegevangenen. Nog een verschil: in dit geval zat een tuin verderop een 72-jarige vrouw te masturberen op het geluid van het duo. Precies op het moment dat u klaarkwam, hoorde u Estelle thuiskomen, de twee betrappen en haar dochter uitschelden. Aldus nog steeds uw verhaal. Ik las op social media mensen klagen dat de journaliste het verhaal had moeten checken. Ik neem inderdaad meteen aan dat Badr Hari, altijd bereid om zijn fouten te erkennen, onmiddellijk had bekend. Hij had uiteraard ook kunnen verwijzen naar de profeet, eveneens niet vies van minderjarige meisjes.

Alles aan het verhaal rammelt natuurlijk. U lijkt me getrouwd met uw fantasieën, eerder dan met de waarheid. Het geeft ook meteen te denken over het waarheidsgehalte van dat boek dat ik ooit zo opwindend vond. Tegelijk betrap ik mezelf erop dat het me bij creatieve mensen minder kan schelen hoe waarheidsgetrouw hun verhalen eigenlijk zijn. Ik verwacht van kunstenaars minder zogenaamd ‘realisme’ dan van bestuurders.

Kunstenaar Daan Roosegaarde was te gast in College Tour, een programma waar mensen met een opvallend talent, al is het voor crimineel gedrag, op een voetstuk worden geplaatst. Behalve Roosegaarde, die opeens de ene kritische confrontatie na de andere voor zijn kiezen kreeg en geïrriteerd de uitzending onderbrak. Hij werd ervan beschuldigd een narcist en een luchtfietser te zijn. Iédere kunstenaar die ik ken is een narcist en iedere goede ook een luchtfietser. Nou en? Uit bescheidenheid en al te veel realisme komt doorgaans weinig groots voort.

Nederland liet zich weer gelden als het land van het maaiveld, het land dat geen raad weet met grote talenten en vrije geesten. Wij hebben liever het bekrompen neprealisme van iemand als werkgeversvoorman Hans de Boer, die afgelopen weekend het meest bizarre idee lanceerde dat het vluchtelingendebat tot nu toe heeft opgeleverd: alleen nog asiel voor vluchtelingen met kans op een baan. Gemarteld door de geheime dienst van Assad, ternauwernood ontsnapt aan IS, maar geen hbo-diploma gehaald? Helaas – gezakt, maar nu voor asiel. Zo’n perverse fantasie zou zelfs een happy hooker niet kunnen verzinnen.

Lees ook de andere columns van Leon Verdonschot