‘Nimmer hoorde ik een man verzuchten ‘waren er maar minder tieten’’

Toen Revu 11 op mijn digitale mailmat plofte, keek ik recht tegen het zwarte balkje voor de borsten van Stella Bergsma aan, bekend van haar borsten. Sterker nog, ze vécht voor – zoals Georgina Verbaan haar eigen setje ooit betitelde – haar Harries. ‘Stella Bergsma vecht voor het bestaansrecht van haar en alle andere borsten. Mijn tieten zijn geen ongewenste intimiteit,’ aldus de streamertekst naast het balkje, schuin onder het trots ogende hoofd van de eigenaresse ervan.

In het interview vraagt Bergsma zich af waar de nieuwe preutsheid vandaan komt en ik deel haar opvatting dat het enerzijds komt door nieuw conservatisme, anderzijds door oprukkend islamisme en tevens – haar meest prominente argument – door het tegenwoordig permanent aanwezige risico dat iemand anders zijn (meestal zijn, niet haar) smartphone op je zonnende bombonella’s richt en het resultaat ongevraagd sociaalmediaa’t. Met de sociale transparantie van deze tijd is het voor borsten soms veiliger achter de gordijnen.

Maar dat het bestaansrecht van borsten betwist werd, anders dan soms in, om eens lekker snobberig Reve te citeren, ‘sponzig tietwerk waarin de Kanker zijn legioenen marsbereid maakt’, dat wist ik niet. Nimmer hoorde ik een man verzuchten ‘waren er maar minder tieten’. Vrouwen overigens ook niet. Andersom zijn er echt wel mensen die (deels) ontblote borsten wél als ongewenste intimiteit ervaren.

Van afgeplakte abri’s in bushokjes van geïslamiseerde stadswijken tot raadsvragen over een grote gouden bikiniposter van H&M, ooit ingediend door toenmalig Utrechts raadslid Mirjam Bikker (thans Kamerlid voor de ChristenUnie): niet iedereen zit te wachten op (semi-)naakt publieksvertoon en daar heeft ‘onze decadente vrijheid’ (quote Bergsma) volgens mij niet zoveel mee te maken. Conservatieve wereldbeelden des te meer. Kun je stom vinden (vind ik ook), maar Stella bepaalt niet waar andermans gewenste grenzen van intimiteit in de publieke ruimte liggen.

De vrees dat je bikinipica’s ongevraagd op andermans Instagram verschijnen, lijkt me het meest logische argument van Bergsma om meer bedekt of – in haar duiding – preutser door het leven te gaan. Maar in haar betoog zegt ze dat meiden trots en blij met hun eigen lichaam moeten kunnen zijn en als je het over Instagram hebt, dan zie je daar dus een miljoenmiljard zelfgeplaatste foto’s van meiden in uitdagende poses. Niet naakt, dat mag niet van Meta BV, maar wel sexy. Geen enkel rondborstig bestaansrecht wordt daar geschonden. De mate van intimiteit wordt door de maaksters zelf bepaald. Terecht. Prima. Vrij land. Doe je ding.

Maar is daarmee die vermeende preutsheid wel een feit? Wordt het bestaansrecht van de borst bedreigd? Of gaat het Stella Bergsma uiteindelijk vooral om haar eigen moeizame acceptatie dat niet iedereen op háár intimiteit zit te wachten? Misschien moet ze meer gaan schrijven. Dat zegt ze ook te zijn, schrijfster.

Ben jij ook zo iemand die graag haantje de voorste is? Mooi. Volg Nieuwe Revu dan op Facebook, dan krijg je de columns altijd als eerste te zien. Of abonneer op onze nieuwsbrief. Sturen we onze beste artikelen gewoon naar je toe.