‘We zijn bijzonder menslievend, maar zagen toch wel op tegen een extra gezin op zolder’

Mijn moeder (81) wil liever niet dat er iets groots van wordt gemaakt. Ze draagt haar kleine steentje bij waar ze kan, zo moet ik het zien. Maar in werkelijkheid kan ze niet wegkijken als er ergens wordt geleden of hulp nodig is. Zo was ze al – totdat corona tussenbeide kwam – taalcoach voor de moeder van een Koerdisch gezin dat op Texel was aangespoeld. Zo loopt ze collectes voor vier verschillende charitatieve instellingen. En zo is ze innamepunt voor kleding, die al sinds jaar en dag naar Oost-Europa wordt vervoerd met Texelse trucks. Naar Roemenië en nu, vanzelfsprekend, ook naar de grens tussen Moldavië en Oekraïne, waar de nood het hoogst is. Mijn moeder heeft trouwens ook een getraumatiseerde hond uit Roemenië, maar dit terzijde.

De afgelopen weken stonden weer in het teken van een enorm transport naar Oekraïne en mijn moeder en haar medevrijwilligers hebben keihard gewerkt om alles netjes in te pakken. Een paar dozen deed ze zelf, thuis. Dat was de kleding van mijn vader, onlangs overleden, die zo toch voortleeft om de schouders van een behoeftige Oekraïner. De truck die zijn kleding heeft weggebracht, is inmiddels veilig terug. Mijn moeder weet zeker dat papa’s kleren op hun bestemming zijn aangekomen. Dat voelt goed, zegt ze. En ze zijn op Texel alweer de volgende lading aan het inpakken.

Natuurlijk wilde mijn moeder toen de oorlog losbarstte direct een Oekraïens gezin in huis halen, maar ze heeft in tweede instantie toch besloten het niet te doen. Want dan zou er geen ruimte mee zijn voor haar eigen gezin, en voor hen moet sowieso altijd de deur wijd open staan. Maar ze sluit niet uit dat ze ooit nog van gedachten verandert.

Ook wij hebben, toen de vluchtelingenstroom uit Oekraïne op gang kwam, overwogen een getroffen familie in huis op te nemen. En besloten het ook niet te doen. Want we zijn natuurlijk bijzonder menslievend, maar zagen toch ook wel op tegen een compleet extra gezin op zolder, de spanning die dat veroorzaakt in de relationele sfeer en het complete gebrek aan privacy waartoe je jezelf onvermijdelijk veroordeelt.

Dat viel ons trouwens best tegen van onszelf. Zeker toen we onlangs een podcast luisterden waarin Volkskrant-columnist Ibtihal Jadib vertelt over het gezin dat al vanaf 12 maart bij haar in huis woont. Een moeder van twee pubers en een kleintje, met z’n drietjes op de zolder, lieve fijne mensen. Moeilijk communiceren, maar dat ging ook steeds beter, net als met de heimwee, en er was pizza-avond op donderdag. Al met al best een klus, maar het was fijn dat ze iets konden doen...

En wat deden wij? Wij gaven geld. En zijn erg trots op mijn moeder.

Ben jij ook zo iemand die graag haantje de voorste is? Mooi. Volg Nieuwe Revu dan op Facebook, dan krijg je de columns altijd als eerste te zien. Of abonneer op onze nieuwsbrief. Sturen we onze beste artikelen gewoon naar je toe.