‘Alsof je in hun huiskamers zat, waar de coke van tafel blies en de flessen in het rond vlogen’

De afgelopen weken raakte ik onredelijk bevangen door de #MeToo-zaak tussen Johnny Depp en Amber Heard. In intieme details zoals je achter geen enkele andere ‘geloof slachtoffers’-kwestie hebt gehoord, kon de hele wereld een eigen oordeel vellen over het tragische vechthuwelijk tussen het Hollywood-monster en zijn ambitieuze eega, die elkaars stoppen lieten doorslaan van hotels in Australië en de Oriënt Express tot de Bahama’s en in hun penthouses in Los Angeles.

Die privé-details – ik zal hier geen afstandelijkheid huichelen – waren een genot. Alsof je in hun huiskamers zat, waar de coke van tafel blies, de flessen in het rond vlogen en de vraag of, door wie en hoe de eerste klap valt altijd de lucht deed trillen.

Maar het is het afbrokkelende fundament van een broze beweging die het verhaal spannend maakte. Had Heard haar hand overspeeld en daarmee het verhaal van talloze ‘geloof slachtoffers’ roepende vrouwen in een ander licht gezet – omdat ze te gretig op de golven van een hype wilde surfen, ten koste van de reputatie van Johnny?

#MeToo richtte de afgelopen jaren met veel gekrijs en kabaal een ravage aan in het kringgesprek van menig sociale bubbel, met name in de behoorlijk doodgeslagen theater-, film- en cultuurkringen waar vroeger uit naam van een hoger artistiek (en dus maatschappelijk) doel de rode lijnen zonder schroom overschreden werden, maar die nu door modieus postmodern moralisme worden gegijzeld.

Het gevolg is dat hun output in generieke gevallen tot een bloedeloos vlakke grondtoon is weggezakt. In volume is de cultuursector onvermijdelijk, als een hitgevoelig popliedje, maar helaas ook net zo vergankelijk. Ene oor in, andere oor uit. Gelijkgestemde klanken waar autotune de valse noten uit moet zien te zuiveren.

De meest valse noot tot dusver is het relaas van Amber Heard tegen haar ex-man Johnny Depp gebleken. Wie het gevolgd heeft weet het en wie niet, is waarschijnlijk niet geïnteresseerd dus dat bespaart me hier wat kostbare woorden, maar: hij won, on all counts, van de vrouw die hem van fysiek geweld en zelfs aanranding – met een fles! – betichtte. De jury was unaniem in het oordeel dat Depp misbruikt is voor andermans ambities.

Dat is treurig voor alle vrouwen die wel fysiek slachtoffer werden van echte Harvey Weinsteins, maar een overwinning voor de vrijzinnige wereld. Eentje waarin culthelden als Johnny Depp – vriend van wijlen Hunter S. Thompson en de onsterfelijke Keith Richards – geen plaats meer leken te hebben, ten koste van een slachtoffersekte die alle rode lijnen bepaalt, en onrealistisch streng bewaakt.

Misschien moet ik er niet te veel achter zoeken, maar de zege van Depp smaakt naar een overwinning voor de ongrijpbare bombast van fijnbesnaarde rebelse artisticiteit. Er is nog hoop voor de kunsten.

Ben jij ook zo iemand die graag haantje de voorste is? Mooi. Volg Nieuwe Revu dan op Facebook, dan krijg je de columns altijd als eerste te zien. Of abonneer op onze nieuwsbrief. Sturen we onze beste artikelen gewoon naar je toe.