‘IJskoude wanhoop en visioenen van illegale houtkap in het bos’

Op de dag die je wist dat zou komen, nadat ook al de wasmachine het terminaal had begeven, kwam het gevreesde doemsdagmailtje van onze energiemaatschappij: ons langjarige, goedkope energiecontract was afgelopen. Op 22 augustus 2022, om precies te zijn. Maar geen zorgen! Ze bleven leveren, alleen nu tegen een zogeheten Flextarief, zeg maar de dagprijs op de gasmarkt. Enig rekenen leerde: het werd 500 euro duurder. Per maand. Maar dan zat je er ook warmpjes bij.

De energiemaatschappij had eventueel ook nog een alternatief: vijf jaar vast tegen een vriendenprijs. Vergeleken met het Flextarief dan. En met de kans dat de oorlog volgende week plotseling was afgelopen, het gas uit Rusland weer ging vloeien, en ik nog vierenhalf jaar maandelijks een fortuin mocht afrekenen. Tussen een rots en een harde plaats, heet zoiets.

Terwijl ik zachtjes weggleed in een diepe put van ijskoude wanhoop en visioenen van klamvochtige dekentjes, wassen in een zinken teil en illegale houtkap in het bos, moest ik ineens denken aan mijn vader zaliger en zijn buurman Han, die in de crisisjaren zeventig in de wijk bekend stonden als Jan Kuub en Han Gas. In een tijd dat glaswol nog niet bestond en dubbel glas nog wijd en zijd als een uitvinding van de duivel werd beschouwd, had Han, een middenstander die vanwege een lelijke burn-out ongewild thuis zat, van de nood een deugd gemaakt en zijn huis dusdanig radicaal geïsoleerd dat je er licht in je hoofd werd van het zuurstofgebrek.

Daarnaast hanteerde hij een draconisch gas- en licht-regime, waarbij ieder peertje dat wederrechtelijk brandde, ernstig werd bestraft, en ieder gezinslid precies drie minuten zuivere heetwatertijd per dag toeviel. En mijn vader, die sjokte in ademloze bewondering achter zijn goeroe aan, terwijl deze ook ons huis voorzag van state of the art isolatie en wat destijds moest doorgaan voor een HR-ketel. Ik overdrijf niet als ik zeg dat dankzij Han ons gezin de financiële ijstijd van toen heeft overleefd.

En verduiveld: in hun geest zouden ook wij nu de strijd aangaan met ons energieverbruik! Door ons desnoods ’s nachts als Han Solo te nestelen in de ingewanden van plaatselijke boerderijdieren, stroom op te wekken met de hometrainer en alleen nog volgens een strikte Wim Hof-doctrine te badderen. Door enkel nog koude blikspijzen te nuttigen en kamers – nee: verdiepingen – niet langer te gebruiken en hermetisch af te sluiten. Door beneden te leven bij het licht van een eenzame geurkaars. Door nooit meer in de jacuzzi te gaan en onze elektrische auto’s rechtstreeks aan de zonnecellen te koppelen. En de was voortaan op de hand te doen.

Ben jij ook zo iemand die graag haantje de voorste is? Mooi. Volg Nieuwe Revu dan op Facebook, dan krijg je de columns altijd als eerste te zien. Of abonneer op onze nieuwsbrief. Sturen we onze beste artikelen gewoon naar je toe.