‘De bodem nu echt bereikt’

Het begon er danig op te lijken dat de bodem nu echt bereikt was. De berichten over de overbelasting van stroomnetten in Limburg, Brabant en Noord-Holland werden afgewisseld door met strenge blik voorgedragen berichten van ministers dat warmtepompen verplicht worden, auto’s met een verbrandingsmotor weldra niet meer mogen worden gebouwd en dat stijgende benzine- en energieprijzen helaas onvermijdelijk zijn vanwege klimaatdoelen en de oorlog in Oekraïne, met wie we solidair moeten zijn. Maandlasten klommen met tientallen procenten, voor veel burgers verdubbelen de gas- en lichtkosten. Benzine tikte record na record aan.

Met groeiende argwaan keek men tegelijkertijd naar de instroomberichten nu de migranten niet alleen uit het verre zuiden naar Nederland roeiden, maar ook uit het nabije oosten de weg naar ons land waren ingeslagen. Beelden van weinig feestelijke vluchtelingen onder partytenten op het gras voor, naast en buiten overvolle opvangcentra werden door de media geparadeerd, afgewisseld door met strenge blik voorgedragen berichten van ministers dat statushouders nou eenmaal voorrang moeten, moeten, moeten krijgen op sociale huurwoningen en dat langere wachtlijsten voor thuiswonende jongeren en volwassenen helaas onvermijdelijk zijn vanwege die statushouders, met wie we solidair moeten zijn.

Gerda van de twee-onder-een-kap op de hoek noemde Joke van driehoog in de huurflat in de buurtapp een ‘racist’, vanwege haar bevraging van het gemeentelijke voornemen om het COA ter wille te zijn door het opvangen van 350 asielzoekers op het leegstaande kazerneterrein aan de rand van hun woonwijk. ‘Wat doen die mensen dan de hele dag?’ was alles dat Joke wilde weten, maar het ondertoontje beviel Gerda niet.

Aanhoudende problemen met logistieke dienstverlening begon onderwijl serieuze blokkades voor de bewegingsvrijheid op te werpen. Minder treinen in het weekend vanwege een gebrek aan personeel zorgden ook door de week voor langere files van forenzen die het zekere voor het onzekere namen – maar in combinatie met de hard gestegen brandstofprijzen werd het humeur daar niet beter van.

Met name de lange wachttijden op Schiphol wekten verbazing en chagrijn in een land waar alles altijd zo goed geregeld was. Een paar slecht geoliede schakels in het loopwerk, en gans het raderwerk staat stil? Waarom wordt de last niet verdeeld over meerdere luchthavens, Lelystad Airport had toch al lang open kunnen zijn? Bozige vragen werden afgewisseld door met strenge blik voorgedragen berichten van ministers die verklaarden dat de prijs van vliegtickets te laag is, dat mensen niet in de rij horen te staan, maar simpelweg minder zouden moeten vliegen.

Het begon er danig op te lijken dat de bodem nu echt bereikt was. Maar er gebeurde niets, want in Nederland is men altijd ontdaan over de situatie, maar blijft men immer wachten op met strenge blik voorgedragen berichten van ministers.

Ben jij ook zo iemand die graag haantje de voorste is? Mooi. Volg Nieuwe Revu dan op Facebook, dan krijg je de columns altijd als eerste te zien. Of abonneer op onze nieuwsbrief. Sturen we onze beste artikelen gewoon naar je toe.