‘De tassendrager van Mark Rutte’

Een scherp verwoorde, maar rake inhoudelijke observatie van Geert Wilders leek een open zenuw te raken bij Sophie Hermans, die haar eigen ongeschiktheid voor de functie van fractievoorzitter der VVD zelf heus ook wel aanvoelt: de gepromoveerde politiek assistent van Mark Rutte kan geen kritische opponent zijn van haar voormalige baas.

De meest gehoorde verzuchting van critici van Rutte is dat er nou eenmaal geen opponent in de Kamer zit die hem van de troon kan stoten. Maar precies dat feit (als je ’t zo mag noemen – een leider in Nederland staat meestal pas op nadat ie is verkozen) beknot ook zijn eigen partij en Sophie Hermans is het levende voorbeeld daarvan.

Na Halbe Zijlstra, die nog weleens tegengas scheen te geven totdat ie over een hele banale leugen zijn politieke dood in struikelde, kwam Klaas Dijkhoff. Die zat constant op het vinkentouw tussen zijn rol als kroonprins en zijn functie als waterdrager en na zijn vrij abrupte vertrek bood de bijkans kaalgevreten VVD nog maar weinig opties. In een uitgeholde fractie van klaplaven, waarvan de meesten nog in hun pak moeten groeien, is weinig liberaal talent meer over na tien, twaalf jaar Rutte. De kieslijst was gevuld met voormalige persoonlijk assistenten en overige interne conciërges zonder ervaring in het echte leven.

De opvolger van Dijkhoff werd, in een als compliment verpakte noodgreep, een dochter uit de dynastie van Loek Hermans – een van de laatste partijdinosaurussen van statuur. In de partij althans, daarbuiten is hij iemand met een reputatie van te veel bijbanen en een spoor van bestuurlijke ellende met – voor wie het zich nog kan herinneren – de chaos rond zorggigant Meavita als treurig dieptepunt van 96 (!) nevenfuncties. Hij werd in 2001 door Trouw al ‘tassendrager’ genoemd – geen wonder dat dochter Sophie in tranen was.

Nou hoef je met de sms’jes wissende toeslagenhufter Mark Rutte of zijn VVD geen medelijden te hebben, maar de vraag die zich dezer dagen opdringt is of je dat met Hermans wel moet hebben. Is ‘tassendrager’ echt zo’n zwaar verwijt als het wel precies de kern raakt?

De dochter van Loek Hermans moest huilen omdat die nare Geert Wilders haar de tassendrager van Mark Rutte noemde. De voormalige persoonlijk assistente is de perfecte metafoor voor de grootste fractie van de Tweede Kamer: een graatmagere schim van een liberaal powerhouse, louter nog gevuld met voormalige assistenten, sloofjes en partijlaven die geen enkele andere wereld kennen dan de Haagse schijnwerkelijkheid.

Sophietje moest niet huilen vanwege een woordje van Wilders. Ze huilde omdat hij haar raakte waar het pijn doet: haar eigen besef dat ze niet het politieke volume heeft om Ruttes politieke erfenis te dragen. Een vedergewicht kan die kast vol lijken van Rutte niet velen.

Ben jij ook zo iemand die graag haantje de voorste is? Mooi. Volg Nieuwe Revu dan op Facebook, dan krijg je de columns altijd als eerste te zien. Of abonneer op onze nieuwsbrief. Sturen we onze beste artikelen gewoon naar je toe.