‘Een kleine confrontatie, maar eentje die tekenend is voor alle politieke verhoudingen’

Martin Bosma sprak in een mediadebat over de netwerkcorruptie binnen de NPO, waar te weinig baasjes met te veel D66-pasjes op zak bepalen wat er wel en vooral niet vertoond wordt, en wie er (niet) succesvol mee kan worden. Voorgaande feiten klinken natuurlijk populistisch en laat het maar aan ontzettende D66’er Sjoerd Sjoerdsma over om daar korte metten mee te maken. Waarom de heer Bosma zijn spreektijd niet gebruikte om de toenemende intimidatie van journalisten te beklagen, wilde hij weten. Zijn partijleider noemde journalisten immers ‘tuig van de richel’?

Niet alleen citeert het frikje daarmee Wilders verkeerd (hij zei expliciet ‘uitzonderingen daargelaten’), het vervelendste is dat Sjoerdsma zodoende de (vergis je niet, zeer inhoudelijke) kritieken van Bosma begraaft onder de jij-bak ‘dat zegt u nou wel, maar uw club is per definitie erger’. Het was een kleine confrontatie, maar eentje die tekenend is voor alle politieke verhoudingen. Niet alleen van keurige kartelpartijen jegens de vermeende populisten, maar van iedereen tegen iedereen.

Jesse Klaver die vindt dat Caroline van der Plas haar toon moet (moet!) matigen, Sophie Hermans die een huilbui acteert als Wilders haar ‘tassendrager’ noemt, de openlijke ergernissen van zo’n beetje iedereen richting vreselijke voorzitter Bergkamp en natuurlijk het droevige gestampvoet over lijzige FvD’er Van Houwelingen die met onvaste zelfverzekerdheid riep dat ‘er tribunalen komen!’ – een fophef waarmee ook het tuig van de richel (de journalisten, dus) de lezers en kijkers eindeloos wist op te naaien.

De Kamer wilde echter géén debat over een agent die op een trekker schoot die niet, zoals werd beweerd, op agenten inreed, maar expliciet bij agenten vandaan stuurde. Achter het stuur van de boerenbolide zat een 16-jarig jochie en de trekkergretige agent kwam, zo toonden videobeelden, bepaald niet kalm over. Het bleef gelukkig bij een kogelgat in de cabine – maar geen debat. Een week eerder werd du moment dat boeren bij MinStik Van der Wal op huisbezoek gingen een debat gehouden, waarin Kamerleden urenlang ‘Nee, jij!’ tegen elkaar gilden. Dan wél.

Niet alleen is ‘de toon’ het meest saaie jankmuiltruukje uit het retorische smoezenboekje waar de vale klerken zich zo graag theatraal op verlaten, het vingergewapper is een doel op zich geworden. Het politieke debat, toch al zelden van enig opwaarts niveau, is een amateurcompetitie klunzenvoetbal geworden: veel schoffelen, weinig scoren. Het lukt zelfs doorgewinterde debatkijkers nauwelijks nog om het oog op de bal te houden – de schwalbes belemmeren iedere kans op een goede lullepot.

Aan het einde staan de vertegenwoordigers van het volk steevast met dikke krokodillentranen te huilstruiken tegen journalisten dat het zo moeilijk is geworden om met het volk in gesprek te blijven, omdat iedereen zo onaardig doet tegen hen. Want verlies ligt uiteindelijk altijd aan de tegenstander.

Ben jij ook zo iemand die graag haantje de voorste is? Mooi. Volg Nieuwe Revu dan op Facebook, dan krijg je de columns altijd als eerste te zien. Of abonneer op onze nieuwsbrief. Sturen we onze beste artikelen gewoon naar je toe.