‘Zo’n driehonderd mensen hebben me gefeliciteerd, maar ik zoek toch naar die ene’

Ik ben jarig. Vandaag ben ik 42 jaar oud geworden. In de ochtend open ik mijn Facebook en zie dat ik al 132 keer ben gecyberfeliciteerd. Emoticons van taarten, confetti en champagneglazen dansen over mijn telefoonscherm. De bel gaat. Ik weet al wie het is. Mijn tante stuurt namelijk al jaren iets op via de grootste wenskaartenservice van Nederland. Het is nooit een wenskaart, maar een onnodig grote ballon. Wat het kopen van cadeaus betreft heb je drie soorten mensen. Je hebt de mensen die hun best doen, je hebt de mensen die doen alsof ze hun best doen en je hebt de mensen die helemaal niet hun best doen. Mijn tante hoort bij de laatste groep. Ik ben een man van 42 en ze koopt een ballon voor me. Een ballon die drie dagen lang ons plafond zal kussen om daarna in elkaar te krimpen als een plak bacon in een hete koekenpan. Op de ballon staat een tekst waaruit blijkt dat ze overduidelijk bij die laatste groep hoort. Er staat ‘BETERSCHAP’ op de ballon. Mijn verjaardag is kennelijk een soort aandoening.

Mijn zoon heeft een tekening voor me gemaakt. De tekening ligt op mijn werktafel. Op het A4’tje staat de Big Ben. Onder het bouwwerk staat een tekst. ‘Pap, jij bent groter dan de grootste Ben. Gefeliciteerd.’ Het is een mooie tekening. Ik stop de tekening in mijn almaar dikker wordende tekeningenmapje. Vroeger gooide ik nog weleens een tekening weg, maar hier kwam hij steevast achter.

‘Waar is die tekening van die uil, pap?’

‘Was het een uil?’

‘Ja, het was een uil. Heb je hem weggegooid?’

‘Nee, natuurlijk niet. Je hebt toch zeker anderhalve minuut aan die uil gewerkt. Zoiets zou ik nooit weggooien. Er zit bloed, zweet en tranen in de uil. Ik denk dat de schoonmaakster hem heeft weggegooid. De cultuurbarbaar.’

Een paar minuten voor twaalf, een paar minuten voor het einde van mijn verjaardag, maak ik de balans op. Zo’n driehonderd mensen hebben me gefeliciteerd. Kort en bondig. Dit jaar was ‘H.B.D.’ zeer populair. H.B.D. is een afkorting voor Happy Birthday. Het zegt best veel over onze maatschappij dat we felicitaties zijn gaan afkorten. Nog even en mensen zullen gaan afkorten op begrafenissen en crematies.

‘G.M.J.V!’

‘Wat zegt u tante Corrie?’

‘G.M.J.V!’

‘Ik heb hier echt geen tijd voor, ik heb zojuist een geliefde moeten begraven.’

‘Daarom kort ik het ook af. Omdat je hier geen tijd voor hebt. Gecondoleerd met jullie verlies. G.M.J.V! En nog H.B.D. met je vrouw. Die was vorige week jarig, maar we zijn geen vrienden op Facebook.’

Zo’n driehonderd mensen hebben me gefeliciteerd, maar ik zoek toch naar die ene. De felicitatie van mijn vader. De felicitatie die nooit meer gaat komen. Mijn vader deed aan spelfouten, maar nooit aan afkortingen.

De laatste keer dat hij me feliciteerde was twee maanden voor zijn dood. De felicitatie kwam per sms.

‘Gefeliciteerd, Jeemo. Zie je vanavond. Mama heeft taart gekocht. Ik ben te ziek om te eten en te moe om te zingen, maar ik ben er.’

En hij was er.

Mijn vader hoorde bij de eerste groep.

Ben jij ook zo iemand die graag haantje de voorste is? Mooi. Volg Nieuwe Revu dan op Facebook, dan krijg je de columns altijd als eerste te zien. Of abonneer op onze nieuwsbrief. Sturen we onze beste artikelen gewoon naar je toe.