Geheime sekte van aanstaande ouders

Sinds mijn vriendin zwanger is, gaat er een compleet nieuwe wereld voor me open. Ze sleurt me mee naar zwangerschapsyoga, babywinkels, bevallingscursussen en hypnobirthing. Daarnaast hebben we al een aantal kinderdagverblijven bezocht omdat we willen dat onze dochter sociaal wordt als ze ongeveer een jaar is. Dat kan door met andere peuters te spelen.

Overal komen we andere stelletjes tegen die in exact dezelfde fase van hun levens zitten. Als je eenmaal een baby verwacht, of er een hebt, treed je toe tot een soort geheim genootschap van mensen die allerlei kennis en ervaringen over het thema kinderen hebben.

Dezelfde spanning, angsten en verwachtingen zijn de bindende factor. Eigenlijk is het een sekte. Binnen die sekte zie ik keer op keer een personage dat steeds terugkeert: de horkerige man. Dat is iemand die álles wat zijn vriendin voorstelt, stom vindt en met tegenzin doet.

Tijdens de Cursus Kraamtijd, een informatiebijeenkomst met een PowerPoint-presentatie, werd ik bijvoorbeeld telkens in mijn arm geknepen door een voetbalsupporter die me steeds vertelde dat hij het alleen maar voor zijn ‘vrouwtje’ deed, en dat hij alles lariekoek vond. Ze moest ‘de baby gewoon uitpoepen’ en dan was het klaar. Hij ging liever thuis gamen.

Vorige week struinden we door Babypark in Enter en daar sjouwde een hoogzwangere vrouwen allerlei inkopen met zich mee. Op een bepaald moment schreeuwde ze naar de koffiehoek dat haar vriend moest helpen, maar hij riep terug: ‘Je bent zwanger, niet ziek. Er mankeert toch niets aan je poten?’ Een medewerkster hoorde het gesprek en zei dat de vrouw alvast wat spullen bij de kassa mocht neerleggen, die kon ze dan later afrekenen.

Lees ook de andere columns van Özcan Akyol

Er zo is er meer: ik ben zelf geen fan van mindfulness en hypnobirthing – pijn, stress en onzekerheden horen nu eenmaal bij het leven – maar omdat mijn vriendin graag al deze aandachtstrainingen, of hoe ze ook gedefinieerd moeten worden, tijdens haar bevalling een kans wil geven, gaan we al een paar weken met elkaar naar cursussen en instructieavonden.

De meeste mannen die hun partners vergezellen luisteren aandachtig en doen met de oefeningen mee, maar er is altijd één figuur die lekker dwars wil laten merken dat hij het allemaal nergens op vindt slaan en dat iedereen zich aanstelt. ‘Ik ben Rasti Rostelli niet,’ riep een jongen een maand geleden. ‘Gaan jullie maar lekker verder. Ik pak een kop koffie.’

Hoewel ik zijn cynisme en onvermogen begreep, had ik op hetzelfde moment medelijden met zijn vriendin, die een paar weken later hun kindje zal baren. Ze kan zich waarschijnlijk niet alleen zorgeloos op dat proces concentreren, maar moet ook nog eens met haar man dealen.

Het hele idee dat een bevalling voor zowel de vader als de moeder even heftig voelt, en dat beiden tijdens de worp een even grote rol hebben, is natuurlijk aperte onzin. Alle last en pijn is voor de vrouw. Zij moet het vooral doen. De fysieke rol van de man is na de conceptie uitgespeeld. Maar dat betekent niet dat we de aanstaande moeder aan het lot moeten overlaten. Een beetje man verloochent zijn principes en horkerigheid, laat al zijn kinderachtige bezwaren varen en stelt zich volledig in dienst van zijn vrouw. Je krijgt er namelijk iets prachtigs voor terug.