‘Sperma-emmer zou het woord van het jaar moeten worden’

Om maar meteen met de lauwe take naar buiten te spuiten: het woord sperma-emmer is echt het probleem niet. Het probleem is dat alle buren ervan konden meegenieten – en niet alleen de dames in de hal ernaast, maar ook die in de rest van de sociale straat.

Ik moest me even inlezen vanaf m’n boomerparadijs, maar naar verluidt hebben jongeheren van het Amsterdams Studenten Corps naar hun vrouwelijke verenigingsgenoten verwezen via vieze rijmpjes en onbetamelijke bewoordingen, luidkeels bezongen met dermate veel branie dat de hertjes woedend op hol sloegen en met een brandgang richting brievenbus denderden om zich publiekelijk kwaad te maken.

En sja, mja, poeh, zucht, ach ende wee. Moeten we dan weer boos worden omdat een paar corpsballen doen wat ze altijd deden? Burgemeester Halsema, vrouwelijk verontwaardigd, vergeleek het brallersproza met geweld en kreeg de Akwasi-bal gekaatst: had ze hem immers niet laten wegkomen met een openlijke aankondiging van fysiek geweld tijdens een demo op de Dam tegen Zwarte Piet?

Sigrid Kaag, die zich dient te bekommeren om de meer dan één miljoen huishoudens die komende herfst onder het bestaansminimum dreigen te duiken, kommer en kwelde zich ook naar voren in het feestgedruis van zwaar aangezette veroordelingen. Ook zij kreeg een bal gekaatst: had haar partij niet jarenlang een fysieke stalker de hand boven het hoofd gehouden en uiteindelijk na veel ophef en gedoe het slachtoffer dan maar afgekocht?

En dan die jongedames van het corps, doelwit van het testosteron-theater van hun mannelijke medeleden – moeten die zich niet wat beter inlezen in de mores van een gemiddeld studentencorps, alvorens hevig ontdaan te struikelen over het taalgebruik van een der meest liederlijke onder dergelijke verenigingen in ons land? Worden die meisjes nou echt zo onzeker van een paar pilsmatrozen die in luidruchtig proza elkanders pik meten en is de hoge toon of zeg maar gerust: het schrille gegil van hun beklag de uiting van hun eigen oestrogene onzekerheid?

Of ligt het toch maar weer gewoon aan mij en ben ik het probleem omdat ik dergelijke rauwe seksistische retoriek met onverschillig opgetrokken schouders tot mij neem en de woelige wensen van de in hoge woorden gegoten natte dromen omgekeerd evenredig afzet tegen een onmacht, die past bij de postpuberale onzekerheid van het piemeldragend deel der studerende generatie? Kakkerspunk, noemde een goede vriend de corpsretoriek: de laatste hoogmis van de geestelijke onafhankelijkheid van een troep jonge wolven die later, net als bijna iedereen, toch weer de schapen van een sullige samenleving zullen blijken.

Maar als ik zelf het probleem ben, dan accepteer ik dat ook ten volle en wil ik het zelfs nog een graadje erger maken: sperma-emmer zou het woord van het jaar moeten worden.

Ben jij ook zo iemand die graag haantje de voorste is? Mooi. Volg Nieuwe Revu dan op Facebook, dan krijg je de columns altijd als eerste te zien. Of abonneer op onze nieuwsbrief. Sturen we onze beste artikelen gewoon naar je toe.