‘Heimwee naar komkommertijd’

Komkommertijd bestaat al jaren niet meer, zeggen we altijd bij GeenStijl, omdat het internet altijd wel ergens nieuws vandaan ophoest. Vroeger ging twee derde van de krantenredacteuren na de Tour zelf richting La Douce, lagen de politieke machines een hele zomer stil zonder terugroepverzoeken en kregen de buitenlandcorrespondenten wat tijd voor vakantie in eigen land, en de Journaalkijker dus een itempje of wat minder over de toestanden in Amerika, Rusland, Engeland en Overig Europa. Dat kwam in september wel weer.

Dat was toen, nu raast de nieuwstornado alle komkommervelden voorbij en waar het internet ooit een fikse voorsprong kon nemen op de oude media door berichten te blijven pompen waar de kranten het nalieten, zijn alle oude merken ook al jaren digitaal. En commerciëler dan courant, want het is knokken voor iedere klik op het marktplein van de media, waar de koopman met de grootste keel de meeste klanten aan de kar krijgt. Van water tot gas dreigt een tekort, maar het nieuws kent een groot overschot.

Momenteel ben ik grotendeels uitgeplugd van de persalarmen om in m’n nieuwe woonland diverse soorten residentie te regelen, van papier tot baksteen. Mijn nieuwsconsumptie beperkt zich tot een beetje koppensnellen en tweemaal daags een paar minuten op Twitter kijken aan welke ophef mijn concullega’s van het luidsprekersdeel der natie zich heden laaft, en die kleine shotjes van de cyclus geven een vreemd vertekend beeld.

Het lijkt wel of iedereen woedend is, alles instort en niets meer werkt. De postzegel aan de Noordzee verkeert in droogte, de boeren blijven boos, gas en licht zijn onbetaalbaar, op korte voet gevolgd door groente, de beroepspremier die grossiert in crises wil desondanks niet wijken en de rijken dreigen de armen hun welvaart te ontnemen, zo klinkt in geselende preken over CO2-schuld en stikstofzonde die vanaf de kansel van de staatsomroepen via de treurbuis de doorgezakte Ikea-sofa achter de voorheen veilig geachte voordeur als een keiharde houten kerkbank moeten doen voelen. Het is of de zon z’n brandpunt precies op de polder heeft gericht: nergens warmt het klimaat harder op dan in Nederland of althans: de koppen lijken nergens zo verhit.

Onderwijl krijgen de correspondenten ook geen rust want in Oekraïne blijkt Zelensky toch geen heldhaftig lieverdje, voeden de Russen de overmoed van China en stuurt Amerika z’n hoogbejaarden naar het Tawainese front. Staat alles dan echt op het punt om met een vermoeide zucht ineen te zijgen en zo ja, in welke volgorde van revolutie, burgeroorlog, wereldoorlog en klimaat-apocalyps gaan die wrede gebeurtenissen zich thans voltrekken? Want ze zijn allen nakende, dat is onmiskenbaar uit alle publieke openbaringen op te maken.

Tien minuten koppensnellen en je krijgt het bloedheet. Die komkommertijd was zo gek nog niet.

Ben jij ook zo iemand die graag haantje de voorste is? Mooi. Volg Nieuwe Revu dan op Facebook, dan krijg je de columns altijd als eerste te zien. Of abonneer op onze nieuwsbrief. Sturen we onze beste artikelen gewoon naar je toe.