‘De kwestie dwergpoedel-ja-of-nee’

Nu Mauwkees, ons huidige huisdier, een beetje op zijn laatste pootjes begint te lopen, komt zo af en toe de kwestie van zijn opvolging in ons gezin ter sprake. De meningen zijn verdeeld. Er is een conservatieve fractie huisgenoten (ik) die meent dat verandering zelden verbetering is, en dus op zoek naar een verse ruwharige boerenkitten met grove poten en een moordlustig karakter.

Er is ook een zoon die helemaal geen nieuwe kat meer wil, omdat hij al aan de groeve heeft gestaan bij Deedee, Dexter, Pushkin, Frisbee en Albert, die allemaal tot zijn immense kinderleed met hun stomme kattenkop onder de voorwielen van het voortrazend verkeer zijn gestapt. En er is iemand die meent dat we beter het domein van de katten helemaal achter ons kunnen laten, en moeten overstappen op een hond.

Over mijn lijk.

Maar dat zeg je niet tegen de vrouw die beschikt over je levensgeluk, en natuurlijk ook een mening mag hebben in deze kwestie, al was het maar omdat zij zonder morren verreweg het grootste aandeel in het gezinsinkomen binnenhengelt. Bovendien: zij heeft altijd al een hond willen hebben. En ze zal hem zelf verzorgen en uitlaten. Ik zal er heus echt helemaal geen last van hebben. Zweert ze met betraande wangen.

Gelukkig is de poes nog niet dood en kunnen we de kwestie dwergpoedel-ja-of-nee nog even voor ons uitschuiven, terwijl wij zachtjes zaadjes van twijfel planten (honden blaffen, schijten, stinken, kwijlen, bijten, moeten zeer vaak worden uitgelaten op incourante uren, gehoorzamen nooit en vechten met soortgenoten, snuffelen aan iedere graspol en teefjeskont, dat soort dingen) in de hoop dat die hele waanzin met die hond vanzelf weer overwaait.

En verdomd: vorige week was het zover. Omdat de vaste hondenoppas van mijn moeder haar been had gebroken, en zij toch heus naar Amerika moest, was er dringend behoefte aan een invaller. Er werden door kinderen en kleinkinderen in allerijl hulptroepen georganiseerd, en ook wij mochten drie dagen naar Texel om te zorgen voor oma’s dwerghond Louise en de getraumatiseerde Roemeense labrador Kamaz.

Ik zal je vertellen: niets zo effectief om iemand zijn hondenwens te torpederen als daadwerkelijk een paar dagen met twee van ‘die beesten’ te zitten opgescheept. Ik hoefde er niets aan te doen. Behalve mijn liefste te laten ondergaan hoe slopend het is om de hele dag druk te zijn met die dieren en geen momént meer tijd te hebben om iets te doen wat je leuk vindt! Als dít een hondenleven was, sprak zij vol afschuw, gaf haar portie dan maar lekker aan Fikkie!

Ben jij ook zo iemand die graag haantje de voorste is? Mooi. Volg Nieuwe Revu dan op Facebook, dan krijg je de columns altijd als eerste te zien. Of abonneer op onze nieuwsbrief. Sturen we onze beste artikelen gewoon naar je toe.