'In zijn heilige missie om de overheid te corrigeren is hij van idealisme naar de dark side overgestapt'

De jury heeft een oordeel en het ziet er niet best uit voor ondergetekende. Begin juni 2021, mijn woorden alhier: ‘Ik geloof niet dat Sywert, die ik ken als een betrokken idealist die wellicht wat wijsneuzerig of zelfs betweterig is, maar niet kwaadaardig, zo cynisch zou zijn om van publiek geld dit loopje met een land in coronacrisis te nemen. De boze meute wordt misleid, of ik word genaaid.’ Nou. Het antwoord blijkt ruim een jaar later op tape te staan: ‘In ieder geval is één eis dat we alle vier gillend rijk worden.’

De non-profit voor mondkapjes voor de zorg ging na een stroperig onderhandelingsproces met een onwillige overheid vol voor de winst en doorgespoeld naar vandaag liggen er meerdere aangiften vanuit diverse bedrijven, heeft het OM beslag gelegd op eigendommen in drie landen en wachten we al een jaar op een ‘onafhankelijk’ overheidsrapport, een ‘onafhankelijk’ rapport op eigen verzoek van Sywert en een ‘onafhankelijke’ rechtszaak over de meest besproken mondkapjesdeal ooit.

Toen de eerste beschuldigingen richting Sywert werden geuit vorig jaar, dacht ik dat de jonge beroepsduider een oor werd aangenaaid. Vanuit diverse oogpunten maakte de overheid een potje van de pandemiebestrijding en Sywert had iets voor elkaar gekregen dat Hugo de Jonge tot dat moment nog niet was gelukt: de zorg helpen beschermen met dringend noodzakelijke hulpmiddelen. In zijn woorden had de overheid hem geen keus gegeven dan commercieel te gaan en mijn overheidswantrouwen vond dat een geloofwaardige uitleg.

Ik ken Sywert namelijk als een soort maatschappelijk werker die door een combinatie van idealisme, geldingsdrang en ongeduld wordt gedreven om zaken die in zijn ogen krom zijn, recht te trekken. In die hoedanigheid bemoeit hij zich al meer dan vijftien jaar met grote onderwerpen in het publieke debat, van asiel en migratie tot pensioenvraagstukken. En mondkapjes dus. De rode draad tussen die uiteenlopende onderwerpen is zijn eigen gedrevenheid.

In de afgelopen jaren droeg hij met zijn expertise en enthousiasme bij aan verkiezingsavonden bij GeenStijl en deden we samen eens een flinke collecte voor een gehandicapte jongen die vanwege stomme bureaucratie op zijn uitkering werd gekort. Daar hielden we zelf geen cent aan over, want het ging niet om geld. Ongeduld met de onwil van starre regeltjes was het motief.

Het lijkt er op dat zijn ongeduld met de poeptrage olietanker die ‘overheidsbureaucratie’ heet tijdens de coronaperiode omgeslagen is in frustratie. Hij heeft zijn jarenlange inzet voor de samenleving omgerekend naar harde valuta en via de mondkapjesdeal tot een volvet spaarvarken gemest. In zijn heilige missie om de overheid te corrigeren is hij van idealisme naar de dark side overgestapt. Sywert heeft met zijn coronacapriolen het cynisme van de overheid gepareerd en overtroffen. Ze verdienen elkaar.