‘Ik ben ook weleens opgelicht, door voormalig artiestenmanager Patrick G.’

Op de dag dat Sywert van L. er in de Volkskrant van werd beschuldigd dat hij zijn strijkstok diep in de mondkapjesmiljoenen had laten hangen, zat ik in de auto met mijn vriend Marcel, die er met zijn pet niet bij kon. ‘Ik zou zoiets nou nooit kunnen, Jan. Ik heb misschien geen geld, maar ik heb wel eergevoel. Ik zou niet met mezelf kunnen leven als ik welbewust de boel op zo’n gemene manier had belazerd en daar ook nog eens glashard over had staan liegen.’ Daarbij, zei Marcel nog: als het allemaal waar was, kon zo’n man zich met goed fatsoen toch nergens meer vertonen?

Dat laatste wist ik zo net nog niet. Ik ben namelijk ook weleens opgelicht, door een zekere Patrick G., een voormalig artiestenmanager met wie ik voor mijn werk weleens te maken had gehad. Hij zocht contact omdat hij in mijn dorp was komen wonen, en het misschien gezellig was eens af te spreken in het dorpscafé, biertje doen, bijpraten, wie weet konden we nog eens wat voor elkaar betekenen, of kon ik hem links en rechts voorstellen aan wat mensen. Hapje met de meisjes, gezellig, gezellig.

En dat was het ook. Hij was een leuke gozer en in de maanden daarna zagen en spraken we elkaar regelmatig. Hij had inderdaad ook een aardige vrouw dus ik introduceerde de nieuwe dorpsgenoten met genoegen in mijn vriendenkring. Enfin: dat ging zo een tijdje door en toen vroeg hij ineens of ik hem misschien uit de brand wilde helpen. Het was een beetje ingewikkeld verhaal, maar hij zat even wat krap bij kas, moest acuut een rekening betalen, of ik hem misschien 2000 euro kon lenen. Volgende week zou hij ’t meteen terugstorten, het was echt een beetje ongelukkige timing, meer niet, en als ik het wilde doen, zou hij me graag 500 extra teruggeven.

Ik, lulhannes, zei nog dat ik geen geld hoefde te hebben om een vriend te helpen, maar dat ik niet zomaar 2000 euro kon missen, of 1000 ook goed was? Nou ja, alle kleine beetjes hielpen natuurlijk, maar wist ik dan misschien nog mensen die ook bereid zouden willen zijn een kleine bijdrage te doen? De brutale bloedhond.

Je voelt hem al: die 1000 euro heb ik nooit meer teruggezien, en op 14 november 2014 kreeg ik voor het laatst een mailtje: ‘Ja, snel, wijntje.’ Van Patrick G. is sindsdien nimmer wat vernomen en ontbreekt ieder spoor, zoals dat heet in Opgelicht-jargon. Ik gok dat hij ergens anders een goedgelovige sukkel zoveel mogelijk geld afhandig probeert te maken. Zonder zich ooit af te vragen wat hij mensen aandoet. Los van het geld dat je kwijt bent, namelijk, krijgt je vertrouwen in de mensheid een lelijke knauw, en voel je je tamelijk stom, goedgelovig en verdrietig. Je wilt het ook liefst zo snel mogelijk vergeten, schaamt je voor je stommiteit en gaat dus niet naar de politie. Waar de oplichter natuurlijk op rekent.

Want die oplichter schaamt zich niet. Omdat hij zichzelf heeft wijsgemaakt dat het geld dat hij van jou en anderen steelt, hem eigenlijk toekomt. Want hij heeft te weinig, en jullie meer dan genoeg. En zo niet, jammer dan. Het is een verderfelijk slag mensen, oplichters, dat van mij voor eeuwig mag branden in de hel. In die zin hoop ik echt dat Sywert van L. straks kan bewijzen dat hij niet zo iemand is. Dat zou toch zonde zijn van zo’n jongen.