Guilty pleasure: 'De laatste tien jaar was ik groot fan van Shia LaBeouf'

Vaak hebben guilty pleasures met kwaliteit te maken. Je vindt iets goed wat je niet goed mag vinden, omdat de overgrote meerderheid van mening is dat het middelmatige troep is. Coldplay, Bløf, Nickelback, horrorfilms, kamperen, oploskoffie en Lingo zijn een paar voorbeelden van guilty pleasures. Ik ben dol op Coldplay (de eerste twee albums), horrorfilms, kamperen en Lingo. Ik vind het ook leuk om te zeggen. Het heeft iets goddelijk puberaals om te genieten van iets waar je niet van mag genieten.

Tegenwoordig gebruik ik de term guilty pleasure overigens voor iets heel anders. Namelijk voor de dingen die mij vroeger plezier brachten, maar mij nu alleen nog maar met een schuldgevoel opzadelen. Zo zoende ik mijn allereerste tongzoen op de muziek van R. Kelly. Zijn muziek was zo sexy dat zelfs ik er sexy op kon dansen. Het was een heerlijke kus op een schoolfeest. Ik had gel in mijn haar en rook naar de aftershave van mijn vader. Als ik vandaag de dag aan die avond terugdenk, voel ik bijna niets meer. Er zitten vlekken op mijn herinnering. Het enige wat ik nog voel is een soort spijt. Had ik als dertienjarige jongen kunnen weten wat voor monster deze zanger was? Nee, ik was dertien jaar oud.

De laatste tien jaar was ik groot fan van Shia LaBeouf. Alles wat hij deed, vond ik prachtig. Van de film Charlie Countryman tot zijn samenwerkingen met rapper Cage en van zijn rol in The Peanut Butter Falcon tot hoe hij kinderen in Los Angeles acteerlessen gaf. Ik vond hem inspirerend. Een voorbeeld. Hij was een man op wie ik wilde lijken.

Toen hij in 2014 in Amsterdam was en een marathon om het Stedelijk Museum liep, heb ik de hele middag naar hem staan kijken. Hij droeg een paarse legging-achtige sportbroek en een lichtblauw jasje. Ik durfde niets tegen hem te zeggen. Een maand later ging ik met mijn vriendin naar de oorlogsfilm Fury. ‘Met hem heb ik laatst gepraat,’ fluisterde ik in haar oor. Ik kon genieten van zijn vele gezichten en zijn wankele momenten, totdat zangeres en ex-vriendin FKA Twigs dapper haar mond opentrok en LaBeoufs ware gezicht liet zien. Ook Shia bleek een monster. Een manipulatieve klootzak die wurgde en sloeg en onveilige seks met Twigs had terwijl hij wist dat hij een soa had.

Als ik vandaag de dag aan die middag bij het Stedelijk Museum terugdenk, voel ik niets meer. Er zitten gore vlekken op mijn herinnering. Het enige wat ik nog voel is spijt. Ik denk aan al die vrouwelijke slachtoffers en aan al die angstige momenten. Had ik als vierendertigjarige man kunnen weten wat voor monster deze acteur was? Misschien wel, want alle mannen op wie ik wil lijken, hebben lijken in de kast.

Een held is blijkbaar alleen maar een held, omdat er nog geen barsten in diens doofpot zitten.