'Zouden de kleinkinderen van opa Poetin ook vaak komen logeren?'

Poetin kreeg voor z’n zeventigste verjaardag een opgeblazen brug. Vervolgens trakteerde hij op raketaanvallen.

M’n vader is exact één jaar en één dag jonger dan Poetin. Hij kreeg voor z’n negenenzestigste een schilderij van z’n kleindochter. Nou ja, schilderij is een groot woord. Op de kinderopvang hebben ze onze dochter met haar armpjes tot de oksels in de vingerverf gedoopt, afgesmeerd aan een vel papier, waar, na opdrogen, een hart van is geknipt dat ze op een stuk karton hebben geplakt. Is het mooi? Niet echt. Maar het is de gedachte die telt. En stukken beter dan een opgeblazen brug.

Volgens mij is m’n vader gelukkig. Met m’n moeder, ook al is ze niet een dertig jaar jongere winnares van een olympische gouden medaille ritmische gymnastiek. Met z’n klusjes in en om het huis. Met z’n drie kleinkinderen (waarvan ik er één heb aangebracht) die om de haverklap komen logeren. En dan gaan ze met z’n allen op de fiets naar de boer om appels te kopen, waar hij weer thuis aan de keukentafel de schil in één lange sliert vanaf schilt en die hij in smalle partjes snijdt die m’n nichtjes en m’n kind smakelijk oppeuzelen.

Hij kan ook erg goed pannenkoeken bakken, een bij dat grut zeer gewaardeerd talent.

Poetin heeft ook kleinkinderen. Of die vaak komen logeren, weet ik niet. Ik kan me zo voorstellen dat hij helemaal geen tijd heeft om appels te schillen en pannenkoeken te bakken. Rusland dictatoriëren doe je er niet even naast. Zeker niet als je zo nodig landjepik moet doen en aanstuurt op WO III/de atoomapocalyps.

Terwijl hij al vijf jaar met pensioen had kunnen zijn, want in Rusland is dat nog ouderwetsch met je vijfenzestigste. Het zou welverdiend zijn. Poetin heeft in zijn arbeidzame bestaan geen duimen zitten draaien. (Ja, die van een ander in een bankschroef, misschien.) Bij de KGB werken, dat is geen baantje waarbij je lui achterover kan gaan zitten leunen. Afluisteren, kruisverhoren, wanneer nodig martelen. Dan nog het likken naar boven en het trappen naar beneden, ongetwijfeld de manier waarop je je in zo’n organisatie omhoog werkt.

En al tweeëntwintig jaar eindbaas van Rusland. Tweeëntwintig jaar and counting.

M’n vader was nooit zo van de grootse ambities. Toen hij nog werkte, reed hij met een taxibusje kinderen naar het speciaal onderwijs. Nu hij, samen met m’n moeder, die altijd voor de klas heeft gestaan, met pensioen is, rijkt het streven ook niet verder dan huiselijk geluk en dikke pret met de kleinkinderen. Missie geslaagd.

Als ik Poetin zie, zie ik een chagrijn. Gestrest, zich miskend voelend, diep ontevreden.

Vladimir, oude man, nodig je kleinkinderen uit voor een logeerpartij. Schil appels voor ze, bak pannenkoeken. Wees opa, krijg een gevingerverfd hart voor je volgende verjaardag en word gelukkig. Het is vast nog niet te laat.