'Weg is de lol'

Een Italiaans designbureau heeft tekeningen gemaakt voor een enorme drijvende stad voor 60.000 mensen, in de vorm van een zeeschildpad. 8 miljard dollar moet de ark gaan kosten en naar verluidt heeft Saoedi-Arabië interesse om de kruising tussen de dystopische woonwerelden uit Elysium en WALL-E op aarde te gaan bouwen.

Ik las het nieuws met de intentie om enthousiast te worden van het megalomane ontwerp met het buitenaardse prijskaartje, tjokvol moderne, hypermoderne en ongetwijfeld toekomstige techniek die de mensheid – of althans die befaamde 1 procent daarvan – hoop op een drijvend bestaan kan bieden op de rijzende golven van de opgewarmde aarde.

Maar de superstad-zeeschildpad liet me koud. De toekomst die uitgetekend wordt met zo’n project is niet de mijne. Ik merk dat ik in steeds hoger tempo begin af te haken bij de doorgeslagen progressieve, benauwend globalistische en hypertechnologische toekomst. Dat is enerzijds een beetje droevig, want ik ben ‘pas’ begin veertig, maar anderzijds voelt het alsof ik alle piketpaaltjes van mijn liberale principes (en het daaruit gevormde karakter) al geslagen heb.

Ik heb geen interesse in nadenken over een toekomst voorbij de vermeende klimaatverandering, want ik ben er toch niet meer tegen de tijd dat het eventueel nijpend gaat worden en ik geloof überhaupt niet dat het de vaart zal lopen waar de well to do-doempredikers van de hysterische klimaatkerk mee dreigen.

Onderhand heb ik dit met alles. Zo vond ik het internet een goed idee toen het nog een vehikel van verbinding was voor het vrije woord. Maar daarna kwam de knellende commercie, de totale debilisering waarin de algoritmes en de gebruikers van sociale media elkaar versterken en natuurlijk toenemende, beklemmende overheidsregulering – de lol is er wel vanaf.

Vrije liefde voor alle geaardheden is een van de grootste bakens van vrije landen, maar het homodebat was veel zuiverder toen het nog maar twee genders kende en niet gedomineerd werd door hyper-individualistische voornaamwoorden-eisers met een modieuze non-binaire jeuk aan haar zak of in zijn baarmoeder.

Vergelijkbaar is de strijd tegen racisme, die in sommige lagen en hoeken van de samenleving nog best gevoerd mag worden – maar waarom moest de onschuld van Zwarte Piet een (vergezocht en diep onwaarachtig) symbool van ‘institutioneel racisme’ in onze samenleving worden? Antiracisme is een aandachts- en verdienmodel geworden dat bij de gratie van aangewakkerd racisme altijd kan blijven bestaan. Maar het Sinterklaasfeest is vermoord.

Mijn laatste auto stamt uit 2004, eigenlijk al te nieuw, en heeft een volstrekt inefficiënte vierliter turbodieselmotor. Maar het rijdt voor mij zoals een machine hoort te rijden en een auto dient te voelen – bespaar me je gevoelloze, always online-stekkertroep op wielen.

Ik ben pas 41 en het nu is me eigenlijk al te laat.