'Niets mis met de bajes'

Sanil B., veroordeeld tot zeven jaar cel wegens het doodschoppen van Carlo Heuvelman, gaat in hoger beroep. Aanvankelijk begreep ik daar helemaal niets van. Want laten we wel wezen, in Nederlandse gevangenissen wordt het leven als een rode loper voor je uitgerold. Dus waarom telt die jongen zijn zegeningen niet?

Allereerst hoeft hij geen huur te betalen. Terwijl zijn cel toch echt groter is dan de gemiddelde studentenkamer. En het is er altijd behaaglijk warm, want ook de energierekening wordt voor Sanil betaald. Net als zijn ziektekostenverzekering. De komende zeven jaar is alles gratis, inclusief de fitnessruimte en de leesmap. En toiletpapier, zoveel hij maar wil. Nu ik erover nadenk, zelfs de inflatie raakt hem niet.

Sanil hoeft ook niet meer in te zitten over de planning van de dag. Precies zoals hij dat als scholier niet hoefde. Docenten vertelden hem wat hij allemaal moest doen en wanneer. Dat is wat volwassenen, terugkijkend, dan altijd ‘een onbezorgde jeugd’ noemen. Best wel lekker eigenlijk.

Wat nog meer? Sanil hoeft geen boodschappen meer te doen. Het eten wordt gewoon door een kok bereid en in zijn cel uitgeserveerd. Heerlijk. De vuilnis buiten zetten? Wordt ook voor hem gedaan. Verplicht opdraven op de verjaardag van zijn schoonmoeder? Meneer is geëxcuseerd. Hoe fijn is dat? In de gevangenis krijg je nooit collectanten en Jehova’s aan je celdeur. En van blauwe belastingenveloppen blijft Sanil de komende jaren ook verschoond. De voordelen zijn eindeloos.

Ja maar, zegt zijn advocaat dan, in de gevangenis heb je geen internet! Alsof dat een nadeel is. Want wat is internet nu eigenlijk? Hooguit stelt het je in staat om als een einzelgänger te leven. Want dankzij internet hoef je de deur nooit uit. Alles kan vanuit huis, tot werken aan toe; vier muren zijn voldoende. Geen wonder dat zoveel mensen zich eenzaam voelen.

Nee, dan de gevangenis. Daar heb je tenminste nog aanspraak. Cipiers knikken Sanil vriendelijk toe. En als hij een psycholoog of een sociaal werker nodig heeft om eens lekker tegenaan te lullen, dan is die er gewoon. Geen wachtlijsten, het is bijna jaloersmakend.

Alle ruis wordt voor Sanil weggefilterd. Eindelijk verlost van sociale media; de verplichting om overal een mening over te hebben. En waar internet onze aandachtsspanne verkleint tot die van een TikTok-filmpje, daar komt Sanil eindelijk weer eens toe aan een goed boek. Iets waarvoor u en ik een peperdure vakantie moeten boeken. Want anders lukt het ons niet.

Wat een mazzelpik, die Sanil. Hij mag zeven jaar lang genieten van een geheel eigen gevoel van vrijheid. Verlost van alle dagelijkse beslommeringen en stress.

En nu plots dat hoger beroep. Ongelooflijk! Maar ik begrijp nu waarom. Hij hoopt alsnog op de tien jaar die de officier van justitie eiste. En gelijk heeft hij. Dus zet hem op, Sanil, heel Nederland gunt het je!