'Wat bezielt mafkees Poetin eigenlijk?'

Als God vijf puntgave Oranjepingels en twee klassieke potjes 4-3-3 uit zijn hoge hoed had getoverd, had ik misschien nog wat positiefs van 2022 kunnen bakken. Maar dat gebeurde niet, er bestaat geen God, en deze column kan dus alleen maar gaan over... de oorlog.

De vraag die mij regelmatig bezighoudt sinds de Russische dictator Poetin in februari buurland Oekraïne binnenviel, is: wat bezielt die mafkees? Het is één ding om een weerloze Krim te annexeren, waar immers nog je halve vloot aan de kade ligt te dobberen. Maar heel iets anders om een soevereine staat met groot materieel binnen te vallen en te proberen daar de macht over te nemen, omdat je bang bent dat het bewuste land onder de invloed van het Westen komt.

En doe je dat dan toch, wat bezielt je dan om door te gaan als je merkt dat er een bloedfanatieke tegenstander aan alle kanten gehakt van je maakt in plaats van je met bloemen toe te juichen als je Kiev komt bevrijden. Als die tegenstander je te lijf gaat met de allernieuwste wapens die de Amerikanen, Britten en EU-landen hebben te bieden en je straks alleen nog maar tactische kernwapens of kamikazedrones overhebt om hen te weerstaan.

Je kunt altijd nog terug.

Want wat ben je ermee opgeschoten, die oorlog, behalve het ontketenen van een economische wereldcrisis waarbij je nota bene je eigen peperdure gasleiding moest opblazen om te proberen het Westen in een kwaad daglicht te stellen? Het bombarderen van burgerdoelen, waardoor miljoenen honger en kou lijden.

Maar vooral, meneer de president, wat bezielt je om tienduizenden onschuldige jongens uit je eigen Rusland de hel in te sturen om jouw megalomane droom van een Groot Russisch Rijk te realiseren, een slap verzinsel dat al die doden moet legitimeren die nu al zijn gevallen, en nog zullen vallen als dezer dagen de winter invalt, in de loopgraven van Oekraïne?

Word je nooit eens wakker met een klein schuldgevoel. Vladimir?

Zo werkt het natuurlijk niet. Er zijn mensen zonder schuldgevoel. Die het geen reet kan schelen dat ze over lijken moeten gaan – letterlijk. Tamelijk veel zelfs. En die kunnen verbluffend ver komen in het leven. Want de anderen zijn kennelijk niet bij machte hen een halt toe te roepen. En dat vind ik zo’n onverdraaglijke gedachte dat ik wel kan huilen. De mens is in de basis slecht en Vladimir Poetin is het definitieve bewijs.