'Samuels sekte'

Mounir Samuel, die eerst Monique Samuel heette, maar nu een baardje draagt, heeft een nieuw boekje uit: Je mag ook niets meer zeggen. Samuel derdepersoont de inhoud als ‘humoristisch’ en in recensies in correcte couranten en bange blaadjes wordt dat klakkeloos gekopieerd.

Nou zal ik niet ontkennen dat ik inderdaad moest grinniken om de vanzelfsprekendheid waarmee Samuel non-woorden als ‘nifje’ en ‘omte’ als alternatieven voor genderneutrale neefjes en tantes meent te zullen toevoegen aan de taal. Nog harder lachte ik om de suggestie om ‘validisme’ (dat is een vervelende woke term voor laatdunkendheid) zo ver door te trekken dat dieren ook beschermd worden tegen menselijke taal: je zou geen ‘dove kwartel’ of ‘krokodillentranen’ meer moeten zeggen omdat je daarmee ‘het superieure mensbeeld ten opzichte van dieren bevestigt’.

Het lachen vergaat me desondanks bij het besef dat Samuel een verdienmodel heeft gemaakt van het professioneel verkrampen van opdrachtgevers in kunst- en cultuursector, het bedrijfsleven, de overheid, media en het onderwijs, door hen te overspoelen met diversiteitsgedrein, inclusiviteitsinjecties en veeleisend gekwaak (of is dat dierenvalidisme?) over de verzonnen noodzaak tot dekolonisatie van talloze doodnormale dingen van alledag.

Samuel, die ver voordat klimaathysterici zich eraan vastlijmden al buikdanste op een talkshowtafel ter ere van de Arabische Lente (dat zogenaamd emanciperende fenomeen dat in genocide, slavernij en religieuze bloedlust stierf), beschrijft zichzelf op z’n eigen website als ‘onder andere politicoloog, meervoudig bekroond correspondent en journalist, auteur, performance artiest, theatermaker, curator, (tv-)presentator, trainer en cultureel ondernemer’, maar kan in werkelijkheid niets anders dan op de waan van woke zijn – voorheen haar – emotionele onzekerheid vertalen naar het van andere mensen afpakken van taal, woorden, gebruiken en eigenschappen.

Dat is niet nieuw, dat is niet intelligent, het is niet interessant en het creëert helemaal niets. Bovenal is het dodelijk voor iedere vrije vorm van plezier. Als je een dodo niet meer dapper mag noemen, verdor je de taal. En ik kan eigenlijk ook geen humor vinden in het vertalen van ‘mansplainen’ tot ‘meneren’ of ‘manspreading’ tot ‘mannenzit’. Het zijn in het Engels al krampwoorden, die in vertaling nog verder verkrampen. Ze zijn bovendien bedoeld om mensen die niets verkeerd doen op hun plek te zetten en om vrije expressie van anderen af te nemen zonder zelf iets nieuws te bedenken, laat staan iets béters. En dan ook nog jezelf als intellectueel trachten te positioneren, met je zestien zelfgegeven titeltjes.

Helaas zorgt het gesloten sektarische denksysteem waar Samuel in opgesloten zit ervoor dat ieder verzet tegen dat denken wordt geïnterpreteerd als een bewijs voor de noodzaak van zijn sekte, die wint wanneer anderen iets verliezen. Je mag het misschien niet meer zeggen, maar ik hoop dat die sekte een pijnlijke en zeer publiekelijke dood sterft.