Recensie: War & Peace (tv-serie)

‘Hahahaha, dat is toch een soort Downton Abbey?’ was een daadwerkelijke reactie van een 29-jarige vriend toen bleek dat...

‘Hahahaha, dat is toch een soort Downton Abbey?’ was een daadwerkelijke reactie van een 29-jarige vriend toen bleek dat er gekeken was naar War & Peace, de zesdelige miniserie die sinds zondag 3 januari ook hier te zien is op BBC One. ‘Nee, dat is een van de meest legendarische boeken uit de wereldliteratuur.’

De cultuurbarbaar droop met het schaamrood op de kaken af. Maar dat een serie gebaseerd is op misschien wel de beste roman ooit maakt het niet automatisch een topshow. Helemaal niet met de truttige verfilming uit 1956 (die met Audrey Hepburn) als vlugge associatie. Dus, is het wat? Het meesterwerk van Leo Tolstoj telt meer dan 1200 bladzijden en dateert uit 1869. Dan denk je eerder aan chicklit van Jane Austen dan aan een eigentijds spektakelstuk als Game of Thrones. Maar dan heb je het finaal mis. War & Peace zit – zoals de titel enigszins doet vermoeden – vol oorlog. Schrijver Andrew Davies heeft het geheel nog eens opgeleukt met wat incest en een niet bescheiden aantal blote borsten.

Lees ook: Recensie: Elser

Voor wie het boek niet heeft gelezen: het verhaal gaat over een groep Russische aristocraten ten tijde van de oorlog met Napoleon. In de eerste scène worden er al zoveel personages geïntroduceerd, dat Game of Thrones opeens heel overzichtelijk lijkt. Het is de tijd dat de hoge heren en dames modieus doen door Frans te spreken, in plaats van Russisch. De acteurs spreken weer met oubollig Engels accentje, wat een bijzonder linguïstisch schouwspel oplevert.

Dat neemt niet weg dat het acteerwerk van Paul Dano (12 Years a Slave), Lily James (Downton Abbey, dus toch!) en Jim Broadbent (Moulin Rouge!) meer dan prima is.

Ondanks de moeilijke diplomatieke relaties met Rusland de afgelopen jaren, konden de makers gewoon op locatie filmen. Al met al een prima zondagavondshow, zeker ook omdat deze versie ‘sexed up’ is (ga nu dus niet tevergeefs 600.000 woorden Tolstoj lezen in de hoop op viezigheid). Alleen de oorlogsscènes zijn wat goedkoop en kleinschalig. Nog beter is de Sovjet-verfilming uit 1966: Voyna i mir.

https://www.youtube.com/watch?v=H-BCmUeHE5c