New Yorkse metrotekenaar is megahit op TikTok

Je hebt ’m vast weleens voorbij zien komen in je feed: Devon Rodriguez (26). Of beter gezegd: zijn schetsen en tekeningen met bijbehorende reacties van zijn – vaak nietsvermoedende – hoofdpersonen. Als ‘random act of kindness’, en om zijn werk wat breder onder de aandacht te krijgen, besloot hij drieënhalf jaar geleden reizigers tegenover hem in de New Yorkse metro op papier te zetten. Het leverde hem hier en daar gefronste wenkbrauwen op – want wat zit die gast toch naar me te staren – maar keer op keer volgde een grote glimlach wanneer zij het eindresultaat in handen kregen.

Het was een eerste blijk van waardering voor een kunstenaar die jarenlang het juk van The Bronx van zich af probeerde te schudden. Vandaag de dag is hij nog steeds te vinden in de metro, verlegt hij zijn grenzen naar soortgelijke tripjes in Barcelona, Parijs, Londen en Dubai en is zijn werk te zien bij de VMA Awards, in bedrijfspanden en op de billboards van Times Square.

Ook schetst hij inmiddels voor artiesten als Katie Couric, Lil Nas X, Dwayne ‘The Rock’ Johnson en Khaby Lame, om afgelopen november ‘eventjes’ op de koffie te gaan bij president Joe Biden, die hem loofde voor een portret van hem die hij eruit vond zien als een foto. Biden: ‘I gotta have someone for my presidential portret to hang. I may call you.’ Devon daarop gevat: ‘I’ll text you.’

Devons werk valt overduidelijk op, zo toont ook zijn groeiend aantal socialemediavolgers aan. Op Tiktok heeft hij 30 miljoen volgers (waaronder 411 miljoen likes voor zijn video’s), gevolgd door accounts op Youtube (5,7 miljoen volgers en 12 miljoen views bij zijn best scorende video), Instagram (4,3 miljoen) en Facebook (2,2 miljoen).

We spreken het tekenwonder in zijn net geopende studio boven zijn woning in midtown Manhattan, ingeklemd tussen Chelsea Park en het Empire State Building. Wat direct opvalt, is een vuistdik koffietafelboek over Vincent van Gogh. Devon: ‘Ik ben gek op zijn levensverhaal. De man die gek genoeg was om zijn eigen oor af te snijden en tegelijkertijd geweldig kon schilderen. Een leven lang onbekend, om pas na zijn dood de wereld te veroveren met zijn kunstwerken. Ik zag laatst zijn documentaire, maar heb nog altijd moeite zijn naam correct uit te spreken. Ven Gho. Van Gog. Van Goh?’

Om te komen waar hij nu is, legde Devon een lange weg af vanuit een totaal ander leven in het zuidelijk deel van The Bronx, een stadsdeel dat bekendstaat om zijn criminaliteit. ‘Daar groeide ik op in een armoedige getto met mijn moeder, nadat m’n vader Carlos ons had verlaten toen ik vier was. Veel wist ik niet van hem, behalve dan dat hij tattoo-artiest was en veel buurtgenoten had voorzien van Japanse tekens. Hij stond met zijn foto’s in tijdschriften en leek wat van het leven te maken. In tegenstelling tot zo’n beetje iedereen uit de buurt. In The Bronx moet je doorgaans stoer zijn en een vechter, maar omdat ik zijn zoon was en ze hem respecteerden, was die noodzaak er voor mij niet. Mijn halfzus had geen behoefte om onze vader te leren kennen, maar ik wilde hem letterlijk zijn! Waarom was hij dan niet in de buurt? Thuis had ik het namelijk niet al te best. Ik zag elke dag alleen maar geweren, drugs en geweld voorbijkomen. Onder meer van m’n eigen moeder, die me regelmatig sloeg. Op m’n veertiende was voor mijn oma de maat vol en rapporteerde ze aan school dat ik mishandeld werd. Via tussenkomst van een rechter kwam ik uiteindelijk bij haar te wonen. Op dat moment begon mijn gelukkige jeugd pas echt. M’n oma was mijn uitweg.’

Speld in hooiberg

Op zijn dertiende deed Devon met tien schetsen een toelatingstest voor de High School of Art and Design in Manhattan, maar werd afgewezen. Er zat niets anders op dan zijn opleiding te vervolgen in het door hem zo vervloekte The Bronx. ‘Ik kwam terecht op de ergste school denkbaar, de Samuel Gompers High School, al had ik dan wel weer het geluk dat er een kunstleraar werkzaam was die me wist te inspireren. Deze man gaf me zes maanden lang bijles, leerde me hoe ik mensen van allerlei achtergronden het best kon schetsen door simpelweg in de metro te gaan zitten en reikte me alle handvatten aan om beter te worden. Zodoende was mijn tweede poging om op de High School of Art and Design te worden toegelaten wel succesvol.’

Een droom werd daardoor werkelijkheid. Eindelijk kon Devon zich onderdompelen in de kennis en kunde van getalenteerde leeftijdsgenoten, docenten en, niet geheel onbelangrijk, zijn oude, gevaarlijke omgeving achter zich laten. Vaderlief bleef echter de ontbrekende factor. ‘Van kleins af aan blies ik de kaarsjes op mijn verjaardagstaart uit met als enige wens hem ooit te mogen ontmoeten. Op Google zocht ik ontelbare keren op zijn naam, maar dat bleek een speld in een hooiberg. Carlos Rodriguez is namelijk een nogal veelvoorkomende Puerto Ricaanse naam. Wel had hij volgens mijn moeder een bijnaam, Ceelo, waar ik hem uiteindelijk mee vond op Myspace. “Laatst ingelogd: drie jaar geleden,” stond er. Dat schoot dus niet op. Via zijn vriendenlijst werd ik doorverwezen naar tattooshops in Miami en San Diego, waar hij gewerkt zou hebben, maar steeds was hij daar zonder opgaaf van reden plotseling weer vertrokken.’

De aanhouder won echter en dus zaten vader en zoon Rodriguez uiteindelijk in 2015 voor het eerst weer tegenover elkaar in Miami. Devon bleek één van maar liefst achttien kinderen te zijn. ‘Steeds wanneer de desbetreffende moeder bij hem aanklopte voor financiële steun, nam hij de benen. In een tijdperk zonder internet en sociale media werd hij gemakkelijk totaal onvindbaar. In werkelijkheid werkte hij overal en nergens in tattooshops. Of hij voor mij de man was die mij achterliet of me inspireerde? Ik denk beide. Zelf zou ik een gezin nooit in de steek laten, omdat ik ben opgegroeid met een andere mindset. Zijn moeder, mijn oma, stierf aan een crack-overdosis, pa verliet hem en de man die hem vervolgens in huis nam, misbruikte hem. Pa vluchtte naar de marine om daaraan te ontsnappen, maar kwam uiteindelijk terug in The Bronx van de jaren tachtig. Een misschien nog wel gevaarlijkere tijd en omgeving dan nu. Ik neem het hem daarom niet kwalijk dat hij ons achterliet. Toen ik hem, na al die jaren, weer in de ogen keek, bleek ik tegenover een alcoholist met een psychose te zitten en een man die in de laatste fase van zijn leven zat. Nog net op tijd konden we samen praten en kunst maken. Twee maanden later overleed hij.’

Benieuwd naar de rest van het verhaal over Devon? Je leest 't in de nieuwste Revu of via Blendle!