Laatste column Jerry Hormone: 'Deze scribent hangt zijn toetsenbord aan de wilgen'

Eindelijk is het gebeurd. Ik ben binnen. ‘My ship came in,’ zoals de Engelsen zeggen, of op z’n Maaskantjes: ‘Hoeren neuken, nooit meer werken.’ Ja, mijn kostje is gekocht. Ik heb de loterij gewonnen, zonder ooit een lot te hebben gekocht. Een alleenstaande, kinder- en familieloze, stinkend rijke Nieuwe Revu-lezer heeft mij als enige in zijn testament opgenomen en vervolgens het loodje gelegd.

Om wat voor bedrag het precies gaat, zeg ik niet, want over geld praten is niet sjiek, maar als ik nou echt van voetbal had gehouden, had ik zo de club van een middelgrote provinciestad kunnen kopen. En dan had ik nog genoeg centen over om voor de lol een dot smeergeld in de partijkas van het FvD te storten, waarop Thierry overal zou verkondigen dat Zelensky z’n pik veel lekkerder smaakt dan die van Poetin.

En het leuke is: ik kende mijn ontslapen weldoener geeneens. Waarom mij dan dat godsgruwelijk gigantische vermogen nagelaten? Vond hij wat ik schreef misschien zo goed? Nee, júíst niet. Van wat ik heb begrepen, was hij verschrikkelijk rechts en vreselijk conservatief. Naar verluidt was mijn column hem een doorn in het oog! Maar hij was niet achterlijk. Want hoe laat je een jou onwelgevallige broodschrijver zijn links-progressieve, aan woke grenzende kunstje staken? Door op sociale media negatieve reacties onder z’n stukjes te plaatsen? Z’n DM’s vol anonieme doodsbedreigingen te plempen? Het ontlijfde hoofd van z’n lievelingspaard bij hem in bed te leggen?

Ha, natuurlijk niet! Spot, verwensingen en aan stukken gesneden huisdieren ten spijt moet de schoorsteen roken! Geld, beste mensen, het draait allemaal om geld. Er moet eten op tafel worden gezet, de hypotheek betaald, de cv gestookt. En dát had wijlen de meest vermogende Revu-lezer ooit haarfijn in de smiezen. Als meer columnisten de loterij wonnen, zouden er minder columnisten zijn.

Want het is een rotbaan, hoor. Week in week uit parels voor de zwijnen rondstrooien. Wie kan er tegenwoordig immers nog lezen? En dan bedoel ik niet letters tot woorden spellen, maar de zin van de zinnen zien? Ironie herkennen? Het geschrevene in een context plaatsen, anders dan die van de eigen waan? Anyone?

Nee, als hij financieel de mogelijkheid had, gaf zelfs de vlijtigste stukjestikker zich liever over aan de luxe ledigheid van zich stomdronken drinken aan de beste champagne en kotsmisselijk eten aan de fijnste kaviaar.

En zodoende is dit mijn laatste column, mij al dan niet goedgezinde lezer. Beste redactie: zie dit stukkie als m’n ontslagbrief. Pijper Media: jullie geld was hartstikke welkom toen ik het nodig had. Aber das war einmal. Deze scribent hangt zijn toetsenbord aan de wilgen en gaat per direct met Zwitserlevengevoel+-pensioen. Rest mij slechts te zeggen: werkse nog, allemaal!