Leon Verdonschot: 'Gordon heeft ook gewoon wat liefde nodig'

Net als heel Nederland heb ik het allemaal gelezen, over je verloving met die jongen en al je gevoelens daarover, en over het einde van die verloving, en je gevoelens daar weer over, gevoelens die me deden denken aan de songtekst van een hit uit 1992: ‘Was je nog maar even hier / Kon ik nog maar even van je leren.’ In die zin was het een visionair nummer, dat Kon ik maar even bij je zijn. Er bestaan meer Nederlanders wiens wel en vooral wee zich volledig in het openbaar lijkt af te spelen, soms zogenaamd tegen hun zin, maar altijd door henzelf geïnitieerd (ik denk bijvoorbeeld aan de zoon van een overleden volkszanger). Maar ik ken eigenlijk niemand anders wiens persoonlijkheid zoveel heftige en verdeelde emoties oproept als die van jou (nou vooruit, misschien de weduwe van die overleden volkszanger).

Je bent in die zin de levende graadmeter van de tijdsgeest. Jijzelf lijkt niet enorm veranderd de afgelopen decennia, maar de reacties op jou veranderen wel steeds. Het ene moment bezien als een naar aandacht en bevestiging hunkerende narcist, het andere moment weliswaar nog steeds als een naar aandacht en bevestiging hunkerende narcist, maar dan wel eentje die er ook allemaal niet zoveel aan kan doen dat hij zo is, en toch ook best wel verdrietig voor hem, en hij heeft ook gewoon wat liefde nodig, zoals wij uiteindelijk allemaal – ja toch, niet dan.

Dus was er het te verwachten hoongelach toen je je verloofde aan de wereld voorstelde in de opgewonden woorden van een 14-jarige bakvis, gevangen in het lichaam van een 54-jarige man. Maar was er ook de compassie toen gebeurde wat iedereen op één iemand na had zien aankomen. Dat aan de scheiding voor het huwelijk ook de sensatie leek te kleven van een moderne term (ghosting!) maakte het allemaal nog spectaculairder, en passender bij deze tijd. Want wie geghost wordt is een slachtoffer, sowieso, al vonden we hem een dag eerder nog een naar aandacht en bevestiging hunkerende narcist.

Vervolgens sprak ook de vermeende dader zich uit, en voor de verandering en een vleugje heerlijke retro eens niét via socials of op een juicekanaal, maar gewoon lekker op acht pagina’s tegen een ouderwets roddelblad op papier. Je ex vertelde over je gedragingen, opnieuw reden voor vele meningen over je persoonlijkheid, waarbij je binnen een week van dader via slachtoffer weer dader leek te worden – lang leve de flexibiliteit van de publieke opinie.

Maar bij één detail in dat interview veerde ik op. Je ex viel in slaap tijdens een van je lievelingsfilms, The Wizard of Oz. Toen ging jij volgens hem ‘helemaal door het lint’. Volgens je ex had hier een ‘alarmbel’ moeten afgaan. Klopt helemaal. Maar niet bij hem. Bij jou. Iemand die filmklassiekers niet op waarde kan schatten is een cultuurbarbaar. Daar moet je helemaal geen relatie mee wíllen. En iemand die in slááp valt bij jouw lievelingsfilm, die past niet bij je – zo simpel is het.