David Bowie 1947-2016

Maandagmorgen, het is nauwelijks acht uur. Ik balanceer een baby op mijn linkerarm (zo is het leven tegenwoordig) en mijn iPhone in de handpalm van de ander (zo is het leven tegenwoordig). Ik krijg een WhatsApp: ‘Bowie dood? WTF’, gevolgd door nog een paar van die soort.

Ook mijn eerste reactie is die van ongeloof. Tot ik Twitter check (zo is het leven tegenwoordig) en vrijwel direct de hartverscheurende tweet van Duncan Jones tegenkom. Die werd geboren als Zowie Bowie, is dus de zoon van David, en bij bevestigt: mijn vader is gestorven. Aan kanker. Tien jaar geruchten over zijn gezondheid – plus een driedubbele bypass in Hamburg in ’06 – en ze blijken verdomme nog waar ook: David Bowie, de Shakespeare van de pop, is op 69-jarige leeftijd geveld door een ordinaire ziekte.

Om het geheel nog wat grimmiger en treuriger te maken: zijn meest recente plaat, het uitstekende Blackstar, blijkt niets minder dan een afscheid te zijn geweest. Een gepland, geregisseerd afscheid, want David Bowie is tot de kist een controlfreak gebleken. De vreemde korte films die zijn muziek vergezelden de laatste jaren, zijn weggeretoucheerde gezicht op de hoes van The Next Day, het feit dat zijn laatste single Lazarus heet…het lijkt allemaal op zijn plek te vallen. David Bowie is niet meer.

'I am in heaven'Moeten we de feiten nog opsommen? Eerst maar wat personalia: geboren op 8 januari 1947, als Davie Jones. Wat hij later in Bowie verandert, omdat er al een ‘Davy’ Jones was (die speelde in de toen zeer populaire Monkees). Bowie groeit op in een liefdeloos gezin, iets wat door psychologen vaak wordt gebruikt om zijn grenzeloze ambitie te verklaren. Tja. Buiten kijf staat dat hij de wereld zou gaan verbazen, en niet zo’n klein beetje ook.

Glamrock, freakfolk, pop, kunst, avantgarde, disco, funk, drum ’n bass… Bowie pakte alle genres aan in een carrière van dik vijftig jaar. Hij beheerste ze allemaal op bovengemiddeld niveau. Hij was de eerste die aangeklede stadiontours ging verzorgen, hij trok naar Berlijn, hij gaf zijn vriend Lou Reed richting toen die dat nodig had, hij trok als artiest naar de beurs, hij had als eerste muzikant een website, hij... Het is te veel.

Hij acteerde (in real life en op het witte doek), hij ontwierp, hij stal, hij creëerde, hij zong, hij speelde saxofoon, hij was Ziggy, hij was de Starman, hij was de Dunne Witte Hertog, hij was verslaafd, hij was fit, hij was vader, hij was een mentor, hij was een mythe. En nu is hij dood. Wat rest is zijn oeuvre. Honderden uren aan briljant materiaal, en het staat kant en klaar in je platenkast en op Spotify. David Bowie is dood. Het is niet anders. We sluiten af met woorden uit Lazarus: ‘Look up here, I am in heaven.’

Vincent Cardinaal