'Verheffing en vooruitgang groeien niet uit het cultiveren van kleinzieligheid'

De voormalige bloedbroeders die het Forum voor Democratie hebben opgericht, rollen samen vechtend en vooral zeer publiek door de modder. Daar kun je leedvermaak bij voelen, of verbazing, en ook hevige teleurstelling: weer een nieuw politiek initiatief dat uit de schaduwen van Fortuyn rijst, maar zich kapot lijkt te bijten op LPF-achtige toestanden.

Wat je ook veel ontwaart in de reacties, is een diepe frustratie. Een golf van machteloosheid spoelt over velen die een ideologische investering in de inspirerende beweging van Thierry Baudet hebben gedaan. Soms uit zich dat in een vorm van persoonsverheerlijking waarin Baudet heilig wordt verklaard, Otten tot ketter, en er naarstig gezocht wordt naar externe oorzaken. De media, het partijkartel of ‘gecontroleerde oppositie’ (‘Zou Dorien Rookmaker een mol van D66 zijn!?’) zouden de aanstichters van het onderlinge dispuut binnen het Forumbestuur zijn geweest.

Wat tussen de regels van deze cognitieve dissonantie te lezen valt, is de pijn van het verlies van momentum. FvD bracht een frisse wind onder de vleugels van de culturele strijd die liberalen en conservatieven op rechts bijeenbrengt achter enkele gezamenlijke doelen, zoals verzet tegen knellende politieke correctheid in politiek, media en publiek debat, het streven naar georganiseerde kritiek op de (gevolgen van de) massamigratie of het plaatsen van retorische stootblokken op het spoor van de almaar voortdenderende EU-trein.

FvD verwoordt en belichaamt een collectieve wens die bij veel mensen leeft om met meer liberale bravoure en individuele soevereiniteit het Westen te verlossen van geïnstitutionaliseerde schuld en op het schild gehesen slachtofferschap. Dat we onderhand eens stoppen met jammeren, onze rijke progressieve cultuur en verworvenheden omarmen, en gewoon aan het werk gaan. Verheffing en vooruitgang groeien namelijk niet uit het cultiveren van kleinzieligheid.

Natuurlijk trekt Forum ook vreemde snuiters uit de marge aan, en erger: je hoeft niet ver te reizen om de bruine randjes van het FvD-Umfeld te vinden. Spijtige bijverschijnselen van de boude nieuwe beweging, waar Baudet zich wellicht ook te weinig tegen verzet heeft. (Waarom hij dat niet deed, dat is weer een ander hoofdstuk in de Forum-geschiedenis.)

Maar je mag die rauwe randjes niet tot norm verheffen in wat in essentie een eerlijke hoop is, die bij veel mensen leeft: dat ons culturele zelfvertrouwen terugkomt, en vooral: wordt tóegestaan.

Maar dezelfde wind die FvD onder de culturele strijd heeft geblazen, waait ook onder Baudets vleugels. Het Icarus-scenario is daarmee een reëel risico geworden.