James Worthy: 'Volgens mij ben ik verslaafd aan Google reviews'

Voordat ik tegenwoordig een hotel boek, scrol ik op Google eventjes langs de hotelreviews. ‘Mooi uitzicht, je kunt er urenlang naar staren. Je zit bij een weg, dus je kunt het geluid van langsrijdende auto’s horen als je in bed ligt. Voor mij is dat wel rustgevend,’ zegt ene Amara na haar verblijf in een hotel in het Duitse Schriesheim.

‘Kamer in principe in orde. Echter stof onder het bed en een kluif van een hond. Restaurant oogt verouderd. Personeel doet hun best,’ schrijft Barry Kraaikamp. Nee, dicht Barry Kraaikamp. Ik heb dit jaar minimaal twintig dichtbundels gelezen, maar niets komt ook maar in de buurt van deze vier zinnen van meneer Kraaikamp. De zinnen zijn zo eerlijk, maar ook zo liefdevol. Hij schrijft over vergane glorie, die toch maar gewoon verder gaat. Voortploeterende stilstand.

Ik moet in dit hotel slapen. Ik wil stof onder mijn bed en een kluif van een hond. Maar toch lees ik nog even door. ‘Restaurant is top. Heerlijk vlees. Geen vega-dingen op het menu. Echt een verademing,’ schrijft een vrouw uit Warschau.

Ik sta in mijn hotelkamer. Het uitzicht is mooi, maar ik ben er na 5 minuten wel klaar mee. ‘Het uitzicht is pittoresk en knus agrarisch,’ had ik in een andere recensie zien staan, maar ik zie het niet. Ik zie een schuur en wat dunne koeien. Om de koeien heen staat een hek. In het hek zit een groot gat. Groot genoeg voor een dunne koe. Maar deze koeien willen niet ontsnappen, ze wachten op verlossing.

Onder het bed ligt alleen een dopje van een shampoofles. In het nachtkastje liggen een bijbel en een condoomverpakking.

Ik ga in de lobby zitten om te zien of Barry gelijk had. Ik wil kijken of het personeel ‘hun best doet’. De mevrouw achter de balie neemt glimlachend de telefoon op. Ze is mooi. Zo mooi dat haar Duits bijna als Frans klinkt. De portier pakt een natgeregende paraplu uit de handen van een bezoeker en klapt deze dicht. Barry had gelijk. De mensen doen hun best.

In het restaurant is het donker, maar de donkerte is hier een keuze. De binnenhuisarchitect is hier overduidelijk voor sprookjesboekgezellig gegaan. De menukaart is van plastic en bordeauxrood van kleur. Alle pagina’s plakken. Op de laatste pagina heeft iemand iets met pen geschreven. Vegetarische hamburger met friet. 20 euro

Terwijl ik op mijn eten wacht, lees ik nog wat reviews. Volgens mij ben ik verslaafd. ‘Kamers schoon. Lakens een beetje warm in de zomer. Wifi-ontvangst was bescheiden. Veel wespen,’ schrijft Andy in 2020. Lakens een beetje warm in de zomer. Mooier gaat taal niet worden. De volgende review is van Alexandra. Ook Alexandra is overduidelijk meer van het dichten. ‘Perfect hotel voor honden. Wel veel trappen. Mijn hond kan niet traplopen. Kluif kwijtgeraakt.’