James Worthy: 'Ik ging op mijn eerste sollicitatiegesprek in 25 jaar'

De receptioniste zegt dat ik even mag gaan zitten. Ze wijst naar een zithoekje. Ik zie drie stoelen, een tafeltje en een onnodig groot fotoboek. ‘Dus dit is je eerste sollicitatiegesprek in 25 jaar?’ vraagt de baas van het bedrijf. Zijn kamer is groter dan ons dakterras. Hij ziet er jong uit. Er hangen overhemden in mijn kast die ouder dan hij zijn.

‘Dat klopt. 25 jaar geleden was de laatste keer. Ik studeerde nog en wilde bij een verhuisbedrijf werken,’ zeg ik, nadat ik een kloddertje melkschuim uit mijn snor wrijf. De koffie is goed. De koffie is beter dan mijn cv.

‘Je motivatiebrief was uitmuntend,’ zegt de jonge directeur. Zijn autosleutels liggen naast zijn laptop. Hij heeft vast een dure auto, want op de sleutel zitten bijna meer knopjes dan op zijn laptop.

‘Bedankt, maar ik vind het wel lastig. Hoe meet je motivatie? Ben ik gemotiveerder dan iemand die het niet zo goed kan verwoorden? Ik weet het niet. Wat ik wel kan zeggen, is dat ik alles aan de kant wil zetten voor deze baan. Mijn motivatie heeft wat dat betreft ook iets weg van roekeloosheid.’ ‘Waarom wil je stoppen met schrijven?’ vraagt de directeur.

‘Niet stoppen, maar minderen.’

‘Maar de titel van je motivatiebrief was: schrijver zoekt echte baan.’ ‘Twintig jaar geleden was ik helemaal nog niet zo goed in schrijven, maar ik verdiende toen meer dan dat ik nu verdien. Weet je hoe pijnlijk dat is? Hoe beter ik word, hoe minder ik lijk te verdienen.’

‘Maar dit gaat dieper dan geld, toch?’

‘Vanzelfsprekend. Schrijven is een eenzame bezigheid. Ik heb nog nooit in een team mogen werken. Ik heb nog nooit met meerdere mensen in een kantine geluncht. Ik mis dat. Het samenwerken. Het bij een groep horen. Doen jullie aan kerstpakketten?’

‘Ieder jaar.’

‘Ik heb nog nooit een kerstpakket mogen ontvangen. Mijn vader kreeg altijd een kerstpakket van zijn werk. Ik vergeet nooit meer hoe dankbaar hij op die dagen was. Het is gek hoe een blik kipragout je zo gezien kan laten voelen.’

‘Maar ben je wel geschikt voor de reclamewereld, denk je? Veel mensen denken dat de reclamewereld een uiterst creatieve wereld is, maar niets is minder waar. Klanten bepalen precies hoe diep het zwembad is. Vaak is het zwembad niet diep genoeg voor de echt mooie duiken. Ga jij dat trekken? We zijn nu bijvoorbeeld bezig met een pitch voor een duur kaarsenmerk. Wat zou jij over kaarsen kunnen zeggen?’

‘Gezelligheid is aanstekelijk. Als ik aan kaarsen denk, denk ik aan feestelijkheid. Pas als de vlam niet meer danst, is het feest voorbij. De magie van de vlam. Liefde. Lamour. Vlamour. En dan heb je nog dat smelten. Het omsmelten van momenten tot herinneringen,’ zeg ik.

Een dag later word ik gebeld dat ik het niet ben geworden. Ik ben vooral niet instapklaar genoeg en te oorspronkelijk. ‘Jij kan iets wat niemand meer kan en daarom mist niemand dat wat jij kan,’ zegt de jonge directeur.

‘Wat zou jij over nachtkaarsen kunnen zeggen?’ vraag ik, voordat ik teleurgesteld ophang.