James Worthy: 'Het is bijna onmogelijk om in het Israëlisch-Palestijnse conflict een kant te kiezen'

Mijn zoon kijkt naar het journaal. Hij ziet dat oorlog in de aanbieding is. Huilende wezen, ouders zonder kinderen en grootouders zonder kleinkinderen. Alles platgebombardeerd. Hele woonwijken moeten wijken voor wraak. De buurman is dood. De dood is de nieuwe buurman.

‘Woonden die terroristen daar?’ vraagt hij. ‘Dat weet niemand, jongen. Ik weet überhaupt niet of een terrorist een vast woonadres heeft.’ Alles op ons televisiescherm is aan het smeulen. In de talkshow die na het journaal komt, zitten allemaal verdrietige mensen. De ene vrouw huilt om de festivalgangers die aan het dansen waren en de andere vrouw huilt om de kinderen die zijn geboren op een plek waar niemand ooit aan de dans zal kunnen ontspringen. Ik kijk naar mijn zoon. Hij heeft nog maar twee grootouders. De oorlogen zijn inmiddels met meer.

‘Aan wiens kant sta jij, pap?’ vraagt hij.

‘Je hoeft niet altijd een kant te kiezen, jongen. Goed en kwaad zijn tweelingbroers. En vooral in oorlogen lijken ze heel erg op elkaar. Als twee druppels bloed. Als twee druppels water. Het is bijna onmogelijk om in dit conflict een kant te kiezen. Het is wraak op wraak op wraak. Wie heeft er meer recht op wraak? Wie heeft het alleenrecht op wraak? Waarom is de ene bom vergelding en de andere bom terrorisme?’

‘Justin Bieber staat achter Israël zag ik op Instagram,’ zegt hij.

‘Achter landen staan, lost niets op. Iemand moet tussen deze landen in gaan staan. Het Israëlisch-Palestijnse conflict is ouder dan de staat Israël zelf. Kinderen groeien op met haat. Je kent toch het verhaal van dat horloge van opa? Hij kreeg dat klokje van zijn vader en die kreeg het op zijn beurt weer van zijn vader. Dat horloge bestaat al meer dan honderd jaar. Zoals onze familie dat horloge doorgeeft, zo geven andere mensen hun haat door. Hun haat bestaat ook al langer dan honderd jaar. Ze hebben van hun haat een erfstuk gemaakt,’ zeg ik.

‘Op school is ook iedereen voor Israël. Misschien omdat er nul Palestijnse kinderen op onze school zitten.’

‘Ik weet niet of het echt zin heeft om in dit conflict voor iemand te zijn. Dit gaat niet meer om winnen of verliezen. Iedereen verliest. Zelfs de winnaar kan alleen nog maar verliezen. Dit gaat niet meer om goed en kwaad. Dit gaat om twee landen die allebei geen dag minder slecht dan de ander willen zijn. Als de aarde is vergaan, zal dit conflict nog jaren door de ruimte dwalen.’

‘Misschien hebben marsmannetjes wel de perfecte oplossing?’

‘Ik hoop het, jongen. Dan kan die oplossing ons nieuwe erfstuk worden en geven we alleen nog maar vrede door.’