Rockgod Ad Vandenberg: ‘Ik wil die energie op en neer voelen stuiteren’

Op de poster van jullie Amerikaanse tour staat niet Vandenberg, maar ‘Adrian Vandenberg’. Ben je in Amerika zelf groter dan je band?
‘Ja, die naam is op uitdrukkelijk verzoek van de Amerikaanse agent. Hij zei dat mijn naam in Amerika meer betekent dan die van de band. Op zijn verzoek zit er ook veel Whitesnake-materiaal in de set. Dat vind ik ook heel leuk om te doen. Die band heb ik uiteindelijk ook bijna dertien jaar gedaan, en Vandenberg heeft in de jaren tachtig maar vier jaar bestaan.’

Je hebt enkele jaren geleden Vandenberg opnieuw opgestart. Toen bleek de internationale belangstelling enorm, maar vervolgens kwam corona. Nu heb je met Sin een nieuw album, deels met verse muzikanten. Beschouw jij alle versies van Vandenberg als dezelfde band?
‘Ik zie Vandenberg nu als een hybride van nieuw en oud. Het is eigenlijk alsnog waar ik toen we begonnen naar streefde. Maar toen hadden we de ervaring nog niet, op de drummer na. Niet de ervaring om ons te kunnen meten met Rainbow, Deep Purple en andere grote bands in die tijd. En de teksten waren achteraf ook redelijk adolescent – logisch ook, ik wás begin twintig. Het punt is dat iedere band zichzelf een te gekke band vindt. Dat waren we ook, maar de power die grote bands wisten te vertalen naar een album, die hadden wij nog niet. Die ervaring en ontwikkeling heb ik later alsnog opgedaan – in Whitesnake. Maar waar we met Vandenberg het meest van hebben geleerd, was touren in Amerika. In ieder interview dat ik destijds met de Earring las, zag ik dat ze precies hetzelfde aankaartten.

Voor onze vorige plaat 2020 stond inderdaad een heel erg uitgebreide Europese tournee gepland. Die tour is uiteindelijk door corona zó vaak verschoven dat onze agent een burn-out heeft gekregen. Van al het re-schedulen! Veel mensen denken dat zoiets een kwestie is van wat mailtjes sturen, maar er komt zóveel bij kijken. En na corona bleek opeens bij veel zalen veel personeel verdwenen, en waren veel leden van roadcrews ander werk gaan doen. Degenen die over waren gebleven, waren twee keer zo duur geworden, en veel moeilijker beschikbaar.’

Er zijn nauwelijks bands die heel lang bestaan en nog steeds dezelfde bezetting hebben. Rammstein is een van de weinige. Wat is de belangrijkste reden dat het zo moeilijk is een band bij elkaar te houden, denk je?
‘Ik ging weleens op stap met Howard Kaufman, destijds manager van Whitesnake. Hij was waarschijnlijk de grootste manager die Amerika ooit heeft gehad. Hij managede onder meer Mick Jagger, The Eagles, Fleetwood Mac en The Beach Boys. Kaufman zat vol met fantastische verhalen. En hij zei dat van alle bands die hij had gemanaged en die uit elkaar waren gegaan, tijdelijk of permanent, de oorzaak was: de vrouw van een bandlid. Vanaf een bepaald moment gaan die klagen dat hun man niet genoeg in de spotlights staat, of niet hard genoeg in de mix. En ze gaan ruzie maken met hun man: je moet eens wat meer op je strepen gaan staan! Dat vond ik wel mooi om te horen. Het Yoko Ono-syndroom. Haha!’

‘Onze manager zei dat van alle bands die hij had gemanaged en die uit elkaar waren gegaan, tijdelijk of permanent, de oorzaak was: de vrouw van een bandlid’

Dat je de naam Vandenberg zelf mag gebruiken, was ooit inzet van een rechtszaak, toen je in 2011 een nummer onder die naam schreef voor FC Twente en oud-bandleden je aanklaagden. Je won glansrijk. Enkele weken geleden ging het alsnog een keer mis: je oude zanger Bert Heerink zong op een evenement van Forum voor Democratie, dat meteen je bandnaam gebruikte. Je schreef op X dat Heerink al lang niet meer de zanger is van je band: ‘Dit verwarde heerschap heb ik wegens wangedrag in 1986 uit mijn band moeten zetten.’
‘Ik móést wel ingrijpen, zeker omdat het in die foute politieke hoek zat. Maar eerlijk is eerlijk: ik vond het ook léúk om dat te kunnen doen. Ik heb er altijd naar gestreefd om een band bij elkaar te brengen waar je lol mee kunt hebben. En dat was bij Vandenberg in het begin ook wel echt zo, die eerste twee jaar hebben we best veel lol gehad. Maar op een gegeven moment gaan de onderlinge verhoudingen een steeds belangrijkere rol spelen, je zit tenslotte 24/7 op elkaars lip als je op tour bent. Met name met Heerink was het niet meer te doen, iedereen werd gek van die gast, inclusief management. Ik wil gewoon met een big smile op het podium staan, anders ga ik liever iets anders doen. Dan ga ik gewoon in mijn atelier weer schilderijen maken, terwijl ik keihard Wagner en AC/DC heb opstaan, en alles er tussenin, en dan heb ik al het gedoe eromheen niet.’

Benieuwd naar de rest van het interview? Je leest 't in de nieuwste Revu. Vanaf vandaag verkrijgbaar!