'Oprah for president? Wat een geestelijke armoede!'

Oprah Winfrey. In de jaren 90, als ik thuiskwam van school, zapte ik altijd snel voorbij haar show. Kon mij het verrotten wat er nu weer bij dat publiek in de studio onder de stoelen zat. Dr. Phils kauwgom, voor mijn part. Ik keek veel liever Jerry Springer op SBS6. Ik wilde zwaarlijvige travestieten met elkaar op de vuist zien gaan omdat ze het met elkaars incontinente opa’s deden, of zo. En dat ‘Steve! Steve! Steve!’ ze dan van elkaar af moest trekken.

Die freakshow, die Amerikaanse nachtmerrie van alles doen om maar op tv te komen, in al z’n walgelijke, schaamteloze smakeloosheid. Zó lelijk, dom en leeg. Ik vrat het op. Kon er geen genoeg van krijgen. Nou ja, geen genoeg. Op een gegeven moment waren het nieuwtje en de lol er wel vanaf. Dat vonden er meer en in 2004 verdween het programma van de Nederlandse buis. Ondertussen bleef Oprah d’r show, tot ze er in 2011 mee uitscheed, onverminderd populair.

Vorige week kreeg ze bij de Golden Globes de Cecil B. DeMille Award voor haar oeuvre en stak een kneiter van een speech af. Over de emancipatie van zwarten en vrouwen. En dat er ‘a new day (...) on the horizon’ is. En dat als ‘that new day nally dawns’, niemand ooit nog #metoo zal hoeven zeggen. Pathos golfde over het podium de zaal in, stroomde langs de muren naar benden en droop van het plafond. Half Hollywood was aanwezig en klapte de vellen van de klauwen. De sterren knikten verbeten, tranen in de ogen.

Ik word altijd een beetje lacherig van dat soort over de top hartstochtelijke toespraken. Maar goed, Amerikanen vinden dat prachtig, en zo’n positieve, verbindende boodschap, dat hadden ze al een tijdje niet meer gehoord. Die speech van Oprah, die had zelfs iets... presidentieels. Winfrey doet zelf al jaren vaag over of ze wel of niet mee wil doen aan de Amerikaanse presidentsverkiezingen, maar op Twitter zag men het glashelder voor zich. #Oprah2020 was in no time trending. From sea to shining sea reageerden Democraten enthousiast en bij bookmakers waar je op van alles en nog wat kunt wedden, werd de kans dat ze president wordt bijgesteld van 1 op 89, naar 1 op 16.

Een zwarte vrouw als president van de Verenigde Staten, dat zou natuurlijk gaaf zijn. En het is vast een hartstikke aardig mens. Maar wéér een billionaire celeb zonder enige politieke ervaring in het Witte Huis? Hoe noem je zo’n politiek stelsel? Een tv-cratie? Wat een geestelijke armoe... Mijn vriendin is pragmatischer. Ze zegt: ‘Zolang Trump maar niet wordt herkozen, vind ik alles best. Ik kan me niet voorstellen dat Oprah gaat lopen opscheppen over de afmetingen van de nucleaire knop op haar bureau. Dus als zij de enige Democraat is die Trump kan verslaan, prima.’

Tja, dat is ook wel weer zo. En misschien is Oprah wel de juiste persoon om Trump van de troon te stoten. Want toen iedereen uiteindelijk kotsmisselijk van die walgelijke Jerry Springer was, bleef zij op d’r dooie gemakkie met haar feel good-televisie miljoenen kijkers trekken. Ratings, dat is waar het in een tv-cratie om draait.