Kim Holland: ‘Ik stop kennis in mij’

Nieuwe Revu ontmoet Kim Holland
Waar? In haar appartement in Den Haag, uitkijkend op het tijdelijke Tweede Kamergebouw.
Iets genuttigd? Zij een kopje thee, wij een paar bakken koffie en een paar luxekoeken en bonbons die met veel zorg en liefde werden uitgestald door haar vriend.
Nog iets bijzonders? De tijd vloog zodat er geen tijd was om te lunchen. Terwijl Kims vriend speciaal voor ons naar de bakker was gegaan voor kaascroissants en saucijzenbroodjes. Maar Kim zou Kim niet zijn als ze geen lunchpakketje zou maken voor ons: ‘Hier, voor in de trein!’

Gezien de uitdaging die we onszelf hebben opgelegd: zitten we nu tegenover Kim of Yvonne, de naam die je ouders je hebben gegeven?
‘Beiden. Ik ben vooral Kim, maar in Yvonne kan ik mij ook prima vinden. Ik vind mijn naam niet het allerbelangrijkst. Het zijn twee namen voor dezelfde persoon, zo heb ik het altijd gezien.’

Met schizofrenie of een alter ego heeft het dus niks te maken?
‘Welnee. Het zijn gewoon uitingen van mijn verschillende kanten. Iedereen heeft er toch meer dan één? Je hebt een ondeugende kant, een zachte kant, een moeilijke kant, je vindt af en toe nog het kind in jezelf, dat is toch helemaal prima? Ik word eigenlijk nooit Yvonne genoemd, ook thuis niet. Daar is het Kim of ‘schatje’. Mijn vriend leerde mij ook als Kim kennen, dus dat voelt voor ons allebei heel natuurlijk. Ik ben al zeker 30 jaar Kim en al 54 jaar Yvonne.’

Hoe houden zij zich staande in de wereld anno nu?
‘Prima hoor. Ik zit hartstikke goed in mijn vel en ik sta heel positief in het leven. Ik heb inmiddels vier bedrijven, waaronder mijn eigen coachingsbedrijf, en ben mede-eigenaar van het merk Meiden van Holland. Ik hou dus veel balletjes in de lucht, maar dat kan alleen maar als je het leven luchtig houdt. Dat doe ik. Een burn-out zit niet in mijn karakter, wat best bijzonder is in de huidige tijd en gezien het feit dat ik van nature ontzettend chaotisch ben. Ik ben een echte Tweeling: voordat ik het ene heb afgerond, ben ik alweer met het andere bezig.’

Gevalletje ADHD?
‘Ik ben gewoon heel enthousiast, ook in mijn love coaching. First Attention heet mijn programma waarin ik mensen help om zich open te stellen, niet alleen naar zichzelf, maar ook naar hun partner. Ik kan in zo’n gesprek heel enthousiast van start gaan, maar daarna luister ik vooral. Op een heel rustige manier waardoor de ander ook heel rustig wordt. Het klinkt misschien gek, maar op zo’n moment zie ik gewoon dat er magie ontstaat.’

Magie?
‘Ja! Het is echt alsof er dan twee harten samensmelten, vanuit liefde. En liefde is echt alles. Liefde en angst zijn de meest pure gevoelens die er zijn. Als angst jou overmant, word je erdoor gemanipuleerd, maar als je liefde toelaat en laat stromen, word je zuiver. Dan bruist het vanbinnen, dan sta je ‘open.’

Hoe open sta jij tegenwoordig?
Lachend: ‘Dat wil je niet weten! Ik geef heel veel liefde aan de mensen die mijn hulp vragen en die liefde geef ik ook twee keer zo hard terug. Mensen hebben steeds meer een muur om zich heen gebouwd die ik met liefde probeer te slopen. De liefde als sloophamer, ja zo moet je dat zien. Er zat laatst een meisje tegenover mij die de meest verschrikkelijke dingen heeft meegemaakt. Je wordt beroerd als je dat hoort. Ze had wel vriendjes enzo, maar ze voelde helemaal niks, niet mentaal, maar ook niet fysiek. Het trauma dat ze voorheen had opgelopen zat erg diep. Op een gegeven moment had ze een klein schilderijtje gemaakt, een zelfportret, met daarbij een heel lieve tekst. Heel langzaam kwam haar gevoel weer terug. Heel voorzichtig, eerst in haar hand, toen haar pols, haar onderarm… Nou, dan heb ik de tranen in mijn ogen.’

Als je 30 jaar geleden had geweten dat dit een van jouw talenten was, had je dan een ander carrièrepad gekozen?
‘Dat weet ik niet. Ook toen was ik een breekijzer, ook voor vrouwen die moeite hadden met hun liefdesleven. Met de wetenschap van nu had ik ook de psychologische kant op kunnen gaan, maar ik heb geen enkele spijt van mijn keuze. Ik bedoel: ik hou er natuurlijk ook van om mezelf te presenteren. Daarbij ben ik ook nog eens een heel fysiek persoon. Nog steeds. Ik bedoel: ik sta elke ochtend mijn tai chi-oefeningen te doen in de woonkamer.’

Voor dag en dauw?
‘Nou ja, ik sta meestal pas rond een uur of negen op, dat zijn meer mijn tijden. Maar het hoort echt bij mijn ochtendritueel ja. Al begin ik elke ochtend wel eerst met mijn make-up, dan hoef ik mij daar de rest van de dag niet druk over te maken.’

Nog vóór het eerste toiletbezoek?
‘Nee, eerst mijn toiletje natuurlijk, maar daarna doe ik mijn make-up op en trek ik een mooi lingeriesetje aan.’

Je doet tai chi in lingerie?
‘Natuurlijk! Dat geeft mij echt een bevrijdend gevoel. Ik vind het heel belangrijk om mijn lenigheid te bewaren, zowel van lichaam als geest. Door het werk dat ik deed…’

‘Die hernia was voor mij niet alleen de spreekwoordelijke druppel om te stoppen, maar ook het sein dat ik meer met mijn lichaam bezig moest zijn’

Daar gaan we het niet over hebben, Kim!
‘Weet ik, maar vlak voordat ik ermee stopte, had ik een dubbele hernia. Echt waar: een pijn dat ik had! Leuk hoor, al die beweeglijkheid, maar je kunt ook overflexibel zijn. Maar goed, die hernia was voor mij niet alleen de spreekwoordelijke druppel om te stoppen, maar ook het sein dat ik meer met mijn lichaam bezig moest zijn.’

Nóg meer?
‘Ja, maar op een ander vlak dus. Door tai chi en yoga werd ik niet alleen veel soepeler, maar leerde ik ook de oosterse wereld steeds beter kennen. Dat vind ik zó ontzettend gaaf! Er is zoveel kennis en wijsheid in de wereld, maar hier in het westen pakken we daar maar een heel klein stukje van mee. Heel raar eigenlijk, want als je in dat kleine stukje blijft hangen, groei je niet. Terwijl ik van mening ben dat wij met z’n allen moeten blijven groeien, snap je?’

Ben je zo spiritueel aangelegd?
‘Spiritualiteit klinkt zo zweverig: voor mij is het juist heel down to earth. Ik zie het niet anders dan jezelf openstellen voor zoveel mogelijk kennis, vanuit alle hoeken. Eigenlijk zouden we allemaal een lightversie van alles moeten krijgen en daar dan zoveel mogelijk van snoepen.’

Speeddaten met alle wijsheden?
‘Zoiets. Er zijn zoveel Chinese wijsheden die wij niet kennen, maar waar ontzettend veel uit te leren valt. Dat fascineert mij enorm. Wetenschap en geneeskunde zijn voor ons heilig, maar ondertussen leren we vrij weinig over bijvoorbeeld natuurlijke geneeskunde. Waarom is dat? Ik vind dat echt een voorbeeld van eendimensionaal denken. Waarom doen we dat? We bestaan als mens toch ook uit meerdere dimensies? Waarom denken we dan vanuit slechts één?’

Hoe kom jij aan die wijsheid?
‘Ik lees heel veel, zeker een paar boeken per maand. Geen romans, ik stop kennis in mij. Over theologie, over oosterse en Germaanse geneeskunde, psychologie, het menselijk lichaam, noem maar op. Ik vind het allemaal ontzettend leerzaam en interessant.’

Heb je dat van huis uit meegekregen?
‘Nee. Mijn vader was juist een atheïst die ‘gezond’ verstand predikte. Hij gaf mij mee dat ik mij nooit druk moest maken, dat er voor alles wel een oplossing is. Toch ben ik na de dood van mijn moeder - ze was pas 35 – Jehova’s Getuige geworden, in de hoop dat ik haar na de dood weer terug zou zien. Als Jehova’s Getuige mag je alleen niks wat aards is in je hart sluiten. Want als je liefde hebt voor de wereld, ben je automatisch een vijand van God. Nadat mijn vader overleed –hij werd ook slechts 56 – ben ik uit die wereld gestapt. Achteraf kun je zeggen dat Jehova’s Getuigen een sekte zijn waarin ik jarenlang gevangen zat, maar veel belangrijker is dat ik na de tijd een andere kracht in mezelf heb ontwikkeld. Een kracht die mij in staat stelt om niet klakkeloos iets van een god of een ander aan te nemen en niet alles maar voor zoete koek te slikken.’

Dat klinkt als iemand die vaak ‘zelfonderzoek’ doet.
‘Dat doe ik al sinds ik uit dat religieuze milieu ben gestapt. Daar is toch ook niks mis mee? Alleen klinkt het allemaal zo beladen tegenwoordig, alsof je niks over jezelf en de wereld te weten mag komen. Ik vind dat juist goed zolang je maar een open blik blijft houden, iedereen in zijn waarde laat en niemand een label opplakt of in een hokje plaatst. Polariseren vind ik het ergste wat er is en ik zal ook de laatste zijn die daaraan meedoet. Ik ben wat dat betreft echt een onverbeterlijke optimist.’

Maak je je nooit zorgen?
‘Natuurlijk wel, misschien nog wel het meest over onze jongeren. Met Kim Licht Voor, mijn eigen voorlichtingsprogramma, kom ik regelmatig op middelbare scholen. Ik schrik er soms van hoe laag het zelfbeeld van onze jongeren is. Met hoe weinig zelfvertrouwen ze in het leven staan en met hoeveel angst ze naar de toekomst kijken. Mijn hart breekt als ik hun verhalen hoor. Zorgen zijn voor volwassenen, toch niet voor onze kinderen? Die moeten wij juist beschermen zodat zij alle ruimte krijgen om het leven te ontdekken en avonturen te beleven. Dat is er op de een of andere manier helemaal uitgeslagen. We zijn echt te bang geworden met z’n allen.’

Hoe komt dat?
‘We nemen zoveel kennis tot ons en zijn dat allemaal zó belangrijk gaan vinden dat we veel minder vanuit ons gevoel zijn gaan handelen. We leven wel, maar we beleven niks meer, snap je? Als je vroeger in de zandbak speelde en je nam een hap zand, dan was dat geen wereldramp. Nu wel, want je hebt waarschijnlijk ergens gelezen dat dat heel erg slecht is voor een kind. Dus mag een kind niet meer in de zandbak. Dat vind ik een zorgwekkende ontwikkeling. We moeten toch gewoon kunnen ravotten, of niet? We leven inmiddels in een steriele samenleving die eigenlijk heel vies is.’

Wat bedoel je daarmee?
‘Ik heb het idee dat we soms te ver doorslaan met z’n allen en dat we niet meer eerlijk naar onszelf zijn en naar elkaar. Zo las ik nog niet zo lang geleden dat de mensen die zich tijdens de coronapandemie het meest aan alle regels hebben gehouden, mentaal er het slechtst aan toe zijn. Vanwege een gebrek aan genegenheid, aan fysiek contact, aan knuffelen. Natuurlijk kon dat niet toen de ic’s vollagen, maar toen dat gevaar geweken was, werd het nog steeds ontmoedigd, met grote gevolgen voor met name onze jongeren. Die worstelen nog steeds met intermenselijk contact. Voor die kwetsbare groep hadden we óók moeten zorgen, begrijp je?’

Ben je nooit voor wappie uitgemaakt?
‘Nee, maar wappie of snappie, het maakt ook allemaal niet uit. Als je puur en zuiver bent, kun je nooit fout zijn. Ik vind het gewoon heel erg als ik die beschadigde zieltjes zie ronddwalen op de middelbare scholen. Daar kan ik best verdrietig van worden ja. Soms sta ik als een tijger tegen ze te brullen: Levenslust, jongens, dat is het allerbelangrijkst! Omarm het avontuur en de toekomst!’

‘Zo’n pop kan met behulp van AI tegenwoordig zóveel en ziet er zó goed uit dat die van onschatbare waarde kan zijn voor iemand die zich eenzaam voelt’

Makkelijk gezegd voor een volwassene: een jongere weet inmiddels niet beter dan dat de wereld kapot gaat.
‘Dat is precies wat ik zo vies vind, dat wij als volwassene wel weten hoe we moeten leven, maar tegelijkertijd alles zo steriel maken. Daar maak je dus veel mee kapot. Omdat je dan handelt vanuit angst en niet vanuit liefde.’

Maak je jezelf nooit zorgen over de toekomst?
‘Eigenlijk niet. Ik geloof heel erg in de kracht van de mens. Volgens mij zijn we allemaal vrij geboren en groeit ook steeds meer het besef dat we ook vrij moeten kunnen leven. Uiteraard binnen de kaders van het toelaatbare en van de regels die we met elkaar afspreken, maar nog altijd wel op de manier zoals jij dat zelf wilt. Volgens mij kunnen we dat best met z’n allen.’

Heb je niet het idee dat de mens steeds verder naar de achtergrond verdwijnt? We kruipen steeds meer in onze telefoons, machines nemen ons werk over, artificial intelligence ons creatieve brein…
‘Je kunt alles ten goede en ten kwade gebruiken, maar ik ben geen doemdenker. Artificiële intelligentie is er allang en kan ook veel goed doen. Neem nu zo’n pop die…

Nee, Kim!
‘Deze is belangrijk, want het zet dingen in perspectief. Zo’n pop kan met behulp van AI tegenwoordig zóveel en ziet er zó goed uit dat die van onschatbare waarde kan zijn voor iemand die zich eenzaam voelt. Maar tegelijkertijd voelt het zó goed dat iemand misschien niks anders meer wil en niet meer de moeite doet om bijvoorbeeld te gaan daten. Waardoor je dus nóg minder intermenselijk contact krijgt en je in een vicieuze cirkel terechtkomt. Ik noem dat een gebrek aan levensenergie, dat je de ziel uit de mens haalt. Volgens mij moeten we dát niet willen.’

Ben je bang dat we allemaal in robots veranderen?
‘Nee joh. Meer liefde en minder angst, dat is alles.’

Wat is je grootste angst?
‘Toch wel de dood, denk ik. Dat heb ik altijd al gehad, ook omdat mijn ouders al zo jong overleden. Toen ik een jaar of 40 was heb ik mij helemaal laten doorlichten, of het allemaal wel goed zat vanbinnen. Vooral ook in mijn hersenen, want mijn moeder overleed aan een hersenbloeding. Maar er was en is gelukkig niks mis met mij, ook niet met mijn hersentjes. Ik denk ook niet dat daar mijn angst voor de dood uit voortkomt. Het komt vooral voort uit het feit dat ik zó van het leven hou en van de mensen om mij heen dat ik niet wil dat het stopt.’

Wat doe je om dat zo lang mogelijk uit te stellen?
‘Ik probeer mijzelf en de mensen die ik liefheb zo gezond mogelijk te houden. Tot het irritante aan toe. Ik ben niet te beroerd om ongevraagd advies te geven over groenten, vitamines, antioxidanten en weet ik niet wat.’

Ben jij zo’n gezondheidsfreak?
‘Dat valt wel mee. Ik sla er zeker niet in door, maar als ik zie dat je al te lang geen zon meer hebt gehad, zou ik je zomaar een vitamine D-pilletje kunnen adviseren. Daar denk ik eerlijk gezegd niet over na, dat zit gewoon in mijn aard. Maar ik ben de laatste die met een vingertje zal wijzen. Eet en slik vooral wat je wilt. Ik zorg gewoon graag voor iedereen.’

Is dat voor jou de zin van het leven?
‘Ik weet niet of je dat zo groot moet maken, maar het geeft mij in ieder geval wel veel voldoening.’

Hoe hou je het leven leuk?
‘Door ook weer niet té veel kennis tot me te nemen en mezelf af en toe helemaal uit te schakelen van alles in de wereld. Ik bedoel: tijdens die afgelopen verkiezingsavond zit ik niet met een wortel op de bank in spanning de uitslag af te wachten, als je begrijpt wat ik bedoel. Volgens mij heb ik naar The Last Kingdom gekeken, die fantasy-serie op Netflix. Supergaaf. Ik ben wel een fantasy-nerd ja: The Lord of the Rings en dat soort films vind ik ook fantastisch. Fantasy en magie gaan hand in hand.’

Duik je soms weg voor de problemen die wij hebben?
‘Zeker niet, maar ik zie ze alleen op een veel grotere schaal. Ik ben helemaal niet politiek geëngageerd en ik zal ook nooit iemand de maat nemen, maar de politieke discussies die we met z’n allen voeren bevreemden mij soms. Het gaat de laatste jaren vaak over het klimaat en over migratie, zeker ook tijdens de laatste verkiezingen, maar zijn dat niet zaken waar uiteindelijk Europa over beslist? We kunnen als land wel voor of tegen migratie zijn, maar als puntje bij paaltje komt is het toch Europa die bepaalt. Kijk, dát vind ik ernstig, dat we als land niks meer te zeggen hebben. Dat onze eigen politiek eigenlijk voor de bühne is.’

Zakt daarbij de moed in je schoenen?
‘Nee, dat is wat ik bedoel met geloven in de kracht van de mens. Ik denk dat we steeds meer beseffen wat onze behoeftes zijn en daar ook steeds meer naar handelen.’

Doe jij dat?
‘Ik heb volgens mij een heel vrij leven, omdat ik ook vrij kán leven. Ik heb onder andere een huisje op Tenerife, ergens in the middle of nowhere. Dat is een heerlijke plek waar ik regelmatig naartoe ga om even helemaal weg te zijn van de waan van alledag. Ik heb er de meeste tijd ook geen wifi waardoor ik ook word gedwongen om in het hier en nu te leven. Mét mijn vriend.’

Alleen met hem?
‘Absoluut. Ik heb een heel wild leven gehad, daar heb ik toen enorm van genoten, maar toen ik hem acht jaar geleden leerde kennen was dat klaar. Hij zei: “Je bent uniek en ik wil je uniek houden, dus ik wil je met niemand delen.” Dat vond ik heel cool, romantisch en spannend tegelijk. Want exclusief voor één man zijn, dat was nieuw voor mij. Maar het is misschien wel de beste keuze die ik ooit heb gemaakt.’

Dat hadden we nou niet achter jou gezocht.
‘Dat zeggen mensen wel vaker tegen mij. Mensen die mij vooral zien als een dom blondje zonder diepgang. Totdat ze met mij praten. Ik sta weleens in een zaal voor 200 dronken mannen. Dan weet je natuurlijk wat je op je af krijgt. Ik ben dan gewoon de underdog, maar dat is een heerlijke positie om in te zitten. Eigenlijk kan ik ook niks fout doen, want ja, ik ben toch blond? Maar gooi er gewoon een keiharde grap in en hun bek valt open.’

Een koningin in het lezen van mensen?
Lachend: ‘Absoluut. Ik zei toch dat ik zo van lezen hou?