Leon Verdonschot: 'Ik ben Charlotte Dujardin dankbaar, haar schorsing opent het debat over deze achterlijke sport'

Beste Charlotte Dujardin,

Veel dank. Je bent de Britse dressuuramazone met zes olympische medailles in je prijzenkast, die mee zou doen aan de Olympische Spelen in Parijs. Maar niet gaat. Of specifieker: niet mág gaan, nadat de internationale paardensportfederatie je voor een half jaar heeft geschorst.

Je had je paard namelijk meerdere keren geslagen met een zweep vanaf de grond. En dat mag niet. Niet op die manier, niet vanaf de grond. Een paard met een zweep slaan mag wel als je het ánders doet en er gewoon even bij gaat staan, want dat is wel zo netjes als je iemand mishandelt. Dat maakte drievoudig olympisch kampioen Anky van Grunsven nog eens duidelijk toen ze in een reactie op je schorsing stelde dat de zweep in de paardensport gewoon ‘een soort verlengarm’ is. Veelzeggende omschrijving wel. Zo bezien is Ali B’s lul gewoon een soort verlengvinger.

De reden dat ik je dankbaar ben, is dat jouw schorsing (en die van twee van je collega’s onlangs) het hoognodige debat over de paardensport opent, omdat deze rel weer eens in herinnering brengt dat die sport van je een nogal achterlijke bezigheid is. En dat bedoel ik in beide betekenissen: achterlijk als in ‘achter in ontwikkeling’ en achterlijk als in ‘belachelijk’. Want Anky van Grunsven mag dan wel balen van de mishandeling van je paard omdat ‘dat soort berichtgeving de imago van de paardensport geen goed doet’, het wordt juist hoog tijd dat dat imago minder goed wordt, omdat de werkelijkheid is dat de paardensport bestaat door dierenleed. Dan gaat het niet om ‘incidenten’, en ook die zijn talrijk, maar om de basis. En dat is dat mensen kunnen kíézen voor topsport en dieren ertoe worden gedwongen. Steeds hoger, steeds sneller, steeds langer, steeds ingewikkeldere hindernissen; alleen met dwang krijg je een paard zover het leven te leiden (en lijden) dat slechts enkele mensen kunnen opbrengen, namelijk het monomane afzien van de topsporter. Zwepen om te slaan (nogmaals: maar niet vanaf de grond!), sporen om te prikken, een bit om weerstaand te breken en ‘respect’ voor de ruiter te kweken (want respect verdien je immers niet, dat dwing je af), de eenzame opsluiting van een kuddedier; alles dat nodig is om een paard topprestaties te laten leveren waardoor een mens daarmee mag pronken, is gebaseerd op dwang, angst en onnatuurlijk gedrag.

Daarom is het prima dat jij bent geschorst, maar eigenlijk moet die hele sport van je geschorst worden van de Olympische Spelen en vervolgens van de wereld. En wie behoefte heeft aan een verlengarm: koop een selfiestick. Net zo achterlijk, maar alleen pijnlijk voor jezélf.