James Worthy: 'Dat mijn nieuwe beroep een maatschappelijk tintje moet hebben, staat als een paal boven water'

De loopbaancoach zet een glas limonade neer op mijn kant van de tafel. Het is een warme dag. Sommige mensen vinden dat volwassen mensen geen limonade meer mogen drinken, maar dit zijn dezelfde mensen die vinden dat een volwassen man geen korte broek mag dragen. ‘Hoe kan ik je verder helpen?’ vraagt de man. Hij heeft een vriendelijke stem. De stem van een hulpsinterklaas.

‘Het gaat in mijn geval denk ik niet eens om verder helpen. Verder zou betekenen dat ik ergens mee wil doorgaan, dat ik iets zou willen continueren, maar ik wil juist opnieuw beginnen. Slangen vervellen omdat de huid te strak wordt voor het lichaam. Het is mijn doel om beroepsmatig te vervellen. Ik wil voelen hoe een nieuwe huid voelt.’

‘Vervellen, ik snap het. Het onderwijs en de zorg zijn ook opties, toch?’

‘Alles is een optie, meneer, maar dat mijn nieuwe beroep een maatschappelijk tintje moet hebben, staat als een paal boven water. Of het nu in de zorg is of in het onderwijs. Weet u wat het is? Ik probeer al bijna dertig jaar de wereld een beetje mooier te schrijven. Zin voor zin en hoofdstuk voor hoofdstuk. Maar de wereld laat zich helaas niet mooier schrijven. Je kunt de wereld alleen maar mooier maken door te handelen.’

‘Hebt u al eens vaker in de zorg gewerkt, meneer Worthy?’

‘Ik heb vorige week toevallig een dagje meegelopen in een verzorgingshuis. Ik heb een uur Rummikub gespeeld met een oude vrouw uit Krommenie. Ze kreeg de slappe lach toen ik doorhad dat ze vals aan het spelen was. De oude vrouw deed me aan mijn zoon denken. En wat ik vooral heb gedaan die dag, was luisteren. Het is heerlijk om een keer je mond te houden en om gewoon te luisteren. Dat is ook het enige wat die oude mensen willen. Ze willen in de laatste fase van hun leven nog even gezien en gehoord worden. De angst van zichzelf afpraten. Ik had het net over vervellen, nou, die oude mensen hebben al hun oude huiden bewaard. Die huiden zijn nog het enige bewijs dat ook zij ooit, 20, 40 en 60 jaar oud zijn geweest.’

‘U weet het weer mooi te brengen, maar hoe staat u tegenover het verschonen van oude mensen?’

‘Ik sta er natuurlijk niet om te springen, maar het draait om menswaardigheid. Het draait om iemand die weg aan het kwijnen is, zijn of haar menselijkheid te laten behouden.’

‘En het onderwijs? Ik zie dat u zo af en toe lezingen geeft op scholen?’ vraagt de loopbaancoach.

‘Ja, dat vind ik ook prachtig om te doen. Veel kinderen zijn bang voor taal. Ze zijn niet meer bang voor de monsters onder hun bed, maar voor de boeken op de plank. Ik zie dat echt als mijn missie. Niemand hoeft bang voor taal te zijn. En zeker kinderen niet. Taal heeft nog nooit iemand gebeten. Taal hoeft geen muilkorf te dragen.’

‘Dus als ik goed naar u heb geluisterd, wilt u voornamelijk dat mensen niet meer bang zijn? Jong en oud. U wilt angsten laten verdwijnen?’

‘Ja, meneer, ik ben bang van wel.’