Leon Verdonschot in open brief aan Arnold Karskens: 'Ik heb met enig leedwezen de laatste jaren je verval aanschouwd'

Beste Arnold Karskens,

Verslavend, hè? Oorlog. Jarenlang waren we collega’s bij Nieuwe Revu. Daarom moest ik zo hard lachen toen ik de verhalen las over de ‘coup’ (zo noemde jij het, want eens oorlogsverslaggever, altijd oorlogsverslaggever) die is gepleegd bij Ongehoord Nederland, de omroep waarvan jij een van de oprichters bent, en het gezicht was. Tot je werd afgezet als voorzitter, en vervangen door ex-PVV-Kamerlid Harm Beertema. Je richtte je in een tweet rechtstreeks tot hem: ‘Ook gij, Brutus?’ Ik weet niet of het een heel hándige tweet was: het waren weliswaar woorden van Julius Caesar, het waren ook zijn láátste.

Maar goed. Die coupverhalen stonden vol van vuige roddels over jou. Een ervan was dat je een eigen blad wilde: de Arnold. Dat vond ik wel een mooie. Omdat er uit blijkt dat de liefde voor bladen nog steeds in je zit. Het grappige vind ik dat je voor mijn gevoel dat blad Arnold al jarenlang hebt mogen maken: het heette de Nieuwe Revu. Daarin mocht je schrijven wat je wilde, over elke oorlog die je maar wilde, al speelde die zich af in landen die de meeste mensen eerst even moeten opzoeken. Ik herinner me ook een verhaal van je over de doodstraf. Specifieker: vóór de doodstraf. Daar ben ik persoonlijk tegen (al geef ik toe dat de verleiding tot uitzonderingen geregeld groot is), maar het was een sterk verhaal, zoals wel meer van je reportages.

Daarom heb ik met enig leedwezen de laatste jaren je verval aanschouwd. Arnold Karskens, de un-embedded oorlogsverslaggever en nazi-jager, die Sinterklaasliedjes zit te zingen om het deel van het land aan te spreken dat terugverlangt naar Zware Piet. ‘Zonde van het talent’ zou nog een behoorlijk understatement zijn.

En nu zit je dus midden in je zoveelste oorlog, al gaan er dan geen kogels heen en weer, maar bergen modder. Over veelverdieners bij een omroep die zo tekeerging tegen de elite, over nepnieuws-verspreiders die elkaar beschuldigen van nepnieuws en complotdenkers die elkaar beschuldigen van complotten. Het cliché is dat gereformeerden en links-radicalen geen vijand nodig hebben, omdat ze uiteindelijk altijd elkáár de tent uit vechten. Opnieuw blijkt: rechts-radicalen kunnen er ook wat van. Ik moest heel hard lachen toen ik las dat Raisa Blommestijn weer terug is bij de omroep. Lachen, omdat ze na haar vertrek ging bedelen bij haar achterban, in filmpjes waar ze heel opzichtig in een goedkoop autootje nog nét de verleiding had kunnen weerstaan het voor een voedselbank te parkeren. En al die verwarde mannen uit haar achterban, wanhopig op zoek naar hun eigen Jeanne d’Arc, maar gul doneren. Is ze nu alweer terug in haar (volgens jou duurbetaalde) functie?

Je kunt de komende jaren gebruiken voor een poging je terug te vechten bij de malle eppie van omroepland. De strijdmodus is je toevertrouwd, dus ik zie het je zo doen. Je zou ook weer kunnen doen waar je goed in bent. Vrijwel de hele wéreld is inmiddels een brandhaard, die schreeuwt om een moedige verslaggever ter plekke. Hoe wil je herinnerd worden, Arnold? Zo? Of met een Sinterklaasliedje?