Voorpublicatie uit Marith Iedema's debuutroman: biechten in een bdsm-kerk

Geklungel

Boris houdt een fles wijn in de lucht. 

‘Wil je een glas, schat?’ 

Ik scrol doelloos op Instagram. 

‘Ja, graag.’

Eigenlijk zou ik minder moeten drinken, maar alcohol helpt. Drank haalt de scherpe randjes van het wachten af. Boris komt naast me zitten en overhandigt me de wijn. Hij tikt zijn glas tegen het mijne. 

‘Laten we proosten op een gezellig weekend.’

Ik tik mijn glas tegen het zijne zonder oogcontact te maken. 

‘Zullen we een filmpje kijken?’

‘Ja, prima,’ zeg ik zo enthousiast mogelijk.

Boris legt een hand op mijn been. Hij aait me, trekt me naar zich toe. Ik reageer nauwelijks. Ik vind het niet onplezierig, maar ik heb geen ruimte voor Boris.

Als ik passief blijf, staat hij op en maakt een borrelplank klaar in de keuken. 

‘Heb je nog naar een psycholoog gekeken eigenlijk?’

‘Eh... Nee. Geen tijd voor gehad. Ik zal maandag de huisarts bellen.’

‘Oké.’

Boris steekt kaarsen aan, zet de hapjes op de bijzettafel en komt naast me zitten. Hij lacht naar me. Ik lach terug. Hij ziet het als een aanmoediging en trekt me opnieuw in zijn armen.

‘Kijk me eens aan, Char.’

Ik doe wat hij vraagt. 

‘Hé schat,’ fluistert hij.

Het voelt alsof hij recht door me heen kijkt, alsof hij alle leugens kan zien. Ongemakkelijk wend ik mijn blik af. Hij duwt mijn kin weer omhoog, kust me teder, friemelt aan mijn truitje en trekt het uit. Zijn vingers zijn zacht. Ik verlang naar Danes ruwe handen. Het is negen weken geleden dat ik hem zag.

Ik zoen Boris op de automatische piloot. Hij kust mijn borsten. Een lichamelijke reactie blijft uit. Een hand in mijn broek. Mijn knoop gaat niet open. Boris grinnikt. Meer geklungel. Ik voel heel sterk: ik ben niet in de mood. 

‘Help dan even,’ zegt hij.

Samen sjorren we aan mijn broek. Nee. 

‘Sorry, schat...’ 

Ik sta op. Hij kijkt gekwetst.

‘Ik voel me niet zo lekker. Ik denk dat ik naar bed ga.’ 

‘Dat is al de zoveelste keer,’ roept hij me achterna.

‘Wat?’ 

Ik ben al bijna bij de trap en kijk over mijn schouder. 

‘Dat je spontaan onwel wordt als ik je aanraak...’

‘Pfff, overdrijf niet zo.’ 

En weg ben ik.

Een non op het schoolplein

‘Kom op, lieverds, we gaan naar school.’ 

Ik hijs de kinderen in hun spijkerjasjes. Sem dreint. Ik sla mijn armen om hem heen en trek hem dicht tegen me aan. 

‘Nog twee weken, lieverd, dan heb je vakantie – heel, heel lang.’ 

Te lang, als je het mij vraagt.

‘Oké dan! We zijn klaar om te gaan. Zeg papa nog even gedag.’

Boris wordt overladen met natte zoenen. Ik steek mijn handen uit en met z’n drieën lopen we naar de deur.

‘Hallo, en jij dan? Krijg ik nu zelfs geen afscheidskus meer?’

Shit.

‘Sorry, schat.’

Ik geef hem een kus, probeer mijn tong in zijn mond te steken, maar zijn lippen blijven gesloten.

Voor ik op de fiets stap, slaak ik een diepe zucht. 

‘Gaat het wel, mama?’ vraagt Bobby bezorgd.

Ook dat nog, fuck. Bobby moet zich geen zorgen gaan maken, dat is niet oké. Dan schiet ik tekort als geliefde én als moeder.

‘Zeker meisje, ik heb alleen een beetje een slecht humeur. Dat heb jij ook weleens, toch?’

Ze knikt ernstig. Haar blonde krullen dansen in de wind. Ik kus haar, snuffel als een hondje in haar nek. Ze proest.

‘Over! Nu ben ik weer vrolijk!’

Ik forceer een grote lach en strijk een pluk haar uit Bobby’s gezicht.

Op de fiets denk ik aan de online-intake met de psycholoog die overmorgen op de planning staat. Boris hield er niet over op, dus heb ik een eerste stap gezet.

En natuurlijk dwalen mijn gedachten weer af naar Dane. De teller staat op drie maanden. Elke dag vervaagt mijn hoop op een weerzien een beetje meer. Ik geloof dat dit de straf is: leven in een impasse, in onzekerheid. Eindeloos hopen en smachten.

Als ik mijn kinderen heb afgeleverd in de klas loop ik naar buiten. Ik knipper met mijn ogen. Zie ik het goed? Voor de ingang van de school staat een non, in een kostuum dat ik herken uit films. Ze loopt op me af. ‘Charlie?’ 

Ze kijkt me strak aan.

Mijn wenkbrauwen schieten de lucht in. 

‘Eh, ja?’

‘Het is tijd om boete te doen.’ 

‘Pardón?’

Ik grinnik. Wat? Is dit een grap? Ze lacht niet mee. Ze kijkt me strak aan. 

‘Volg mij.’ 

Ze loopt weg.

Van mijn lang zal ze leven niet.

De non kijkt over haar schouder. Ze wenkt me. Dan dringt tot me door dat ze me bij mijn naam noemde. Hoe weet ze wie ik ben? En wat dóét ze hier, op het schoolplein?

Dan valt het kwartje. Hier moet Dane wat mee te maken hebben. Dat kán niet anders. Mijn hart maakt een sprongetje. Yes! Ik ren haar achterna. 

‘Sorry, mevrouw? Waar gaan we heen? Heeft Dane u gestuurd?’ 

Ze negeert me. Haar hakken tikken op de stenen.

‘Eh, ik moet eigenlijk naar mijn werk.’ 

‘Bel maar dat je later komt.’

We lopen samen de hoek om, en daar staat een zwarte suv geparkeerd. ‘Instappen.’

The New Church of Amsterdam

Ik doe braaf wat ze van me vraagt. Na een rit van een minuut of twintig parkeert ze voor een pand met grote glas-in-loodramen in het centrum. We stappen uit en lopen naar de ingang. Boven de massief houten deur staat in gouden letters The New Church of Amsterdam.

Heel even twijfel ik. Is dit een échte kerk? Is deze vrouw een échte non? Nee, dat kan niet. De non opent de deur met een pasje en gaat naar binnen. Nieuwsgierig loop ik achter haar aan. Het is alsof ik in een film ben beland. De ruimte is indrukwekkend, de hoge plafonds zijn beschilderd en overal staan gouden beelden. Het líjkt op het interieur van een kerk, maar als ik goed naar de muurschilderingen kijk, zie ik naakte vrouwen, met touwen om hun handen en enkels. Ik grinnik opgelucht terwijl ik mijn ogen verder de kost geef.

O holy shit, nu pas zie ik dat er een levende vrouw aan het kruis boven het altaar hangt. Ze heeft een bal in haar mond en een blinddoek om. 

‘Wauw, een bdsm-kerk... Hoelang bestaat dit al?’ 

Ik krijg een ijskoude blik.

‘Stil.’

‘O, sorry hoor...’ mompel ik. Ze wijst naar een biechthokje.

‘Ga daar naar binnen. Als je vergeven wilt worden, dan zal je door het stof moeten.’

Als ik aarzelend voor het biechthokje blijf staan, opent de non de deur. Ze geeft me een duwtje in de rug. 

‘Hup, hup.’

Voor het eerst van mijn leven zit ik in een biechthokje. Ik tuur door het rooster, en onderscheid het silhouet van een man. 

‘Hoi,’ zeg ik.

De biechtvader zwijgt. En nu? Ik moet moeite doen om niet te lachen.

‘Charlie,’ zegt de man dan. 

‘Ja...’

‘Je hebt gezondigd.’ 

‘Eh, ja...’

‘Noem me vader.’ 

‘Sorry, váder.’

‘Wil je vergiffenis?’

Ik wil niks liever. Als Dane wil dat ik biecht, dan zál ik biechten. 

‘Ja... Váder.’

‘Oké, vertel me over je zonden.’ 

Ik grinnik. 

‘Heeft u even?’

De biechtvader lacht niet mee. 

‘Begin bij het begin,’ zegt hij serieus.

Ik begin te praten. Ik vertel hem over de eerste keer dat ik vreemdging en hoe dat naar meer smaakte. Hoe ik Boris al twee jaar stelselmatig bedrieg. Hoe ik ook Dane heb belazerd. Het klinkt niet best, zo allemaal achter elkaar.

Als ik uitgepraat ben, schraapt de biechtvader zijn keel. 

‘Je verdient straf, Charlie. Je bent een verdorven mens. Een slechte vrouw.’

‘Ik weet het, vader. Het spijt me...’

‘Onzin, het spijt je helemaal niet,’ zegt hij dan, met een lage, sexy stem.

Opeens slaat de sfeer om. Ik knijp mijn ogen tot spleetjes, in de hoop het gezicht van de man aan de andere kant van het rooster beter te kunnen zien. Is hij knap?

O holy shit, nu pas zie ik dat er een levende vrouw aan het kruis boven het altaar hangt. Ze heeft een bal in haar mond en een blinddoek om. Wauw, een bdsm-kerk...

‘Maar het zál je spijten. Om te beginnen ga je mij pijpen.’

Hij steekt zijn perfecte erectie door een rond gat, dat me niet eerder was opgevallen. Ik slaak een kreet. Met open mond staar ik naar de stijve penis. Een gloryhole in een biechthokje!

‘Op je knieën.’

Mijn hart klopt in mijn keel. Ga ik hem werkelijk pijpen, zonder hem gezien te hebben? Ik kijk naar de prachtige, kaarsrechte pik. 

‘Mag ik uw gezicht zien, vader? Alstublieft?’

‘Nee. Nú, Charlie.’

Dit gaat wel ver. Zelfs voor mijn doen. Maar fuck it. Ik besluit me over te geven, Dane te vertrouwen. Ik zak op mijn knieën en pak de erectie van de priester vast, streel hem zachtjes met mijn tong: ik begin bij de schacht en eindig bij de eikel, waar ik langzaam kleine rondjes draai. Ik hoor de biechtvader aan de andere kant van de wand zachtjes kreunen. 

‘Is dit lekker, vader?’ vraag ik uitdagend. 

‘Ga door.’

Ik zuig aan zijn eikel en laat zijn stijve pik ver in mijn mond glijden. Geleidelijk voer ik mijn tempo op en dan vertraag ik weer een beetje. Ik pijp tot ik kramp in mijn kaken krijg en mijn knieën beurs voelen. De biechtvader ademt zwaar. Hij schuift het rooster open. 

‘Sta op.’

Ik kom overeind en staar naar de gestalte voor me. Hij draagt een zwart masker dat me doet denken aan Batman, met daaroverheen een monnikskap. Ik zie alleen zijn lippen, ze zijn mooi en vol. 

‘Jij bent een duivelse vrouw. Kijk waar je een eerzame man toe brengt.’

‘Het spijt me, vader... Ik ben in- en inslecht,’ geef ik licht hijgend toe.

‘Vinger jezelf!’

Terwijl ik de biechtvader aan blijf kijken, zet ik een stap naar achter. Ik doe mijn laarzen uit en daarna mijn panty en slip. Mijn rokje schuif ik omhoog, ik lik aan mijn wijs- en middelvinger en zet een been op de kruk, zodat hij mijn bewegingen perfect kan volgen. Dan wrijf ik over mijn vulvalippen en laat mijn vingers bij me naar binnen glijden. Ik draai rondjes over mijn clitoris. Binnen een paar minuten voel ik dat ik klaar ga komen. Ik gooi mijn hoofd in mijn nek, mijn ademhaling wordt zwaarder.

‘Stop, Charlie,’ zegt de biechtvader. ‘Ik heb duidelijke instructies gekregen. Je mag niet klaarkomen.’

Ik kijk teleurgesteld.

‘Laat je kleding achter in dit hokje, trek je laarzen aan en loop naar buiten,’ vervolgt hij.

Naakt, met alleen mijn zwarte laarzen aan, stap ik het hokje uit. Hij pakt mijn hand en trekt me mee naar het altaar. De vrouw aan het kruis hangt daar maar. Ze heeft vast straf, net als ik...

‘Zet je handen op het altaar.’

Dane op een zwarte wolk

De biechtvader knielt achter me. Hij laat zijn tong langs mijn bilspleet naar beneden glijden. Ik kreun zacht, leg mijn hoofd in mijn nek en kijk naar boven, naar de bdsm-engelen op het plafond. Ik zie iets bekends. Het is Dane. Hij is afgebeeld als god, of nee, eerder als duivel: hij leunt op een zwarte wolk. Zijn indringende felblauwe ogen staren op me neer. Ik kan er niks aan doen, ik moet lachen. Wie dóét zoiets? 

‘Kijkt Dane mee vandaag?’

Ik scan de ruimte, op zoek naar camera’s. 

‘Nee, dat privilege ben je voorlopig verloren.’ Au.

Hij laat een vinger bij me naar binnen glijden en dan nog een. Hij beweegt ze langzaam heen en weer en met zijn andere hand vindt hij mijn clitoris. Zijn ritme is perfect. Ik kreun en kronkel, terwijl ik naar Dane blijf kijken. Orgelmuziek dreunt uit de speakers. Ik krijg kippenvel. Ik ben een atheïst, maar deze ervaring heeft bijna iets religieus.

Ik ben al zó lang niet fatsoenlijk klaargekomen dat ik snak naar een mindblowing hoogtepunt. Maar de biechtvader houdt woord. Vlak voor mijn orgasme stopt hij. Hij houdt zijn masker op, maar doet zijn gewaad uit, onder zijn pij is hij helemaal naakt. Ik kijk over mijn schouder. Hij heeft een prachtig lijf, zoals álle mannen die voor Dane werken. Hij pakt zijn erectie vast. 

‘Buk verder voorover.’

Ik doe wat hij zegt, leun met mijn ellebogen op het altaar, mijn haar valt voor mijn gezicht. Ik voel hem bij me binnendringen. Hij pakt mijn heupen vast, knijpt erin. Dan begint hij soepel te bewegen, met lange stoten. Terwijl hij in en uit me glijdt, kijk ik weer omhoog, naar de engelen, naar Dane, de enige manier om me met hem verbonden te voelen.

De biechtvader voert zijn tempo op en mijn kreten galmen door de ruimte. Ik wil mezelf vingeren, maar hij pakt mijn hand vast en draait hem ruw op mijn rug. 

‘Je hebt straf, weet je nog.’

Ik kreun. 

‘Nee, alstublieft, vader... Heel even maar.’ 

‘Heel even dan.’

Ik draai rondjes op mijn clitoris, voel me warm worden, het bonkt in mijn hoofd. Dan pakt hij mijn hand opnieuw vast. 

‘Alstublieft,’ smeek ik weer.

Hij is onverbiddelijk. Hij glijdt uit me en dwingt me rechtop te gaan staan.

Opeens voel ik dat mijn handen op mijn rug worden gebonden. Als ik omkijk, zie ik de non staan. De mantel van net is verruild voor een nonnenkostuum van latex. Ik staar haar aan, nu pas zie ik hoe sexy ze is. 

‘Ga op de grond zitten.’

Omdat ik mijn armen niet kan gebruiken, laat ik me op een nogal lompe manier op het rode kleed vallen. Ik leun tegen het altaar en kijk afwachtend op naar het tweetal. De non tovert een attribuut tevoorschijn. 

‘Wat is dat?’ vraag ik bezorgd.

Ze grijnst. 

‘Een mondspreider, onderdeel van je straf. Wat dacht je? Dat het makkelijk zou worden?’

Ah, het is zo’n martelwerktuig dat mijn tandarts gebruikt als ik een gaatje heb, zodat ik mijn mond niet kan dichtdoen. Alleen is dit ding niet van plastic, maar van ijzer. Ik probeer weg te schuiven. 

Hij neukt de non in doggystyle, terwijl hij mij blijft aankijken. De non likt me in zijn ritme. Ik ervaar enorm veel ongemak én opwinding tegelijk

‘Zitten blijven!’ roept de biechtvader.

De non installeert het apparaat en even later kijk ik haar aan, met wijd opengesperde mond. Ik moet er angstaanjagend uitzien, maar de non en de biechtvader lijken het opwindend te vinden. De non torent boven me uit. Ze trekt haar rok omhoog en ik zie dat ze geen ondergoed draagt. De biechtvader komt achter haar staan. Ik zie van dichtbij hoe zijn vingers bij haar binnendringen, hoe ze haar clitoris vinden. 

Ze duwt hem weg en gaat op handen en knieën voor mij zitten. Ze likt over mijn wang, duwt haar tong in mijn opengesperde mond. Ze schuift achteruit, spreidt mijn benen en laat haar gezicht ertussen verdwijnen. Haar lippen raken mijn vulvalippen, haar tong glijdt warm en zacht over mijn clitoris. De biechtvader duwt twee vingers in mijn open mond. Ik wil mijn lippen eromheen vouwen, maar dat gaat niet. Slikken is lastig en kwijl loopt over mijn kin. Ik kan níks.

De biechtvader knielt achter de non en doet zijn masker af. Hij kijkt me zelfverzekerd aan. Het is duidelijk dat hij wéét hoe knap hij is. Hij neukt de non in doggystyle, terwijl hij mij blijft aankijken. De non likt me in zijn ritme. Ik ervaar enorm veel ongemak én opwinding tegelijk. Mijn ogen draaien weg en ik voel opnieuw dat een hoogtepunt dichtbij is.

De biechtvader roept ‘stop!’ Het woord echoot door de kerk. De non luistert direct. Zonder mij erbij te betrekken gaan ze door. Terwijl mijn clitoris zachtjes klopt en bonkt, zie ik hoe ze allebei een spectaculair hoogtepunt bereiken.

De biechtvader pakt zijn gewaad van de grond en trekt het aan. Dan bevrijdt hij me. Hij doet de mondspreider uit en maakt de touwen los. De non loopt weg, zonder wat te zeggen. 

‘Leuk je te ontmoeten!’ mompel ik.

Ik lik langs mijn pijnlijk droge lippen en steek mijn hand uit naar de biechtvader. Hij trekt me overeind. 

‘Oké, Charlie. Fijne dag nog,’ zegt hij dan zakelijk.

‘Nou, het was me een waar genoegen u te ontmoeten, váder. Ik ga vaker biechten.’

Ik knik vroom. En dan grijns ik breed. Ik hoop op een lachje terug of een knipoog, maar nee.

Snel kleed ik me aan en loop naar de uitgang. Wát een ervaring. Hoe was dit kerkavontuur gelopen als ik Dane niet teleurgesteld had? Dan was ik wél klaargekomen en vaak ook. Maar als dit mijn straf is, dan kan ik daarmee leven. Ik maak het thuis wel af.

Dane is nog steeds pissed, maar hij heeft me niet afgeschreven. De komende tijd zal ik goed luisteren, ik zal al zijn opdrachten braaf uitvoeren.