'Iedere zichzelf respecterende millennial heeft het Facebookschip jaren geleden verlaten'

Dat Facebook in rap tempo kut, kutter, kutst wordt, mag geen geheim heten. Iedere zichzelf respecterende millennial heeft het digitale schip reeds jaren geleden verlaten, toen papa en mama en tante Corrie aanmonsterden en heel de newsfeed vol plaatjes met inspirerende spreuken begonnen te plempen. Van die oeroude Chinese wijsheden in comic sans boven een nevelig berglandschap. ‘Tegenwind doet de vlieger stijgen,’ dat soort gelul.

Wij niet-millennials bleven plakken, omdat we te oud zijn voor Snapchat en Instagram. We hebben daar ook niets te zoeken. Geen hond die zit te wachten op selfie na selfie van onze afgeleefde rimpelkoppen. Dus zagen we onder invloed van ordinair winstbejag en mysterieuze algoritmes Facebook dichtslibben met gesponsorde content. Vooral filmpjes. Héél véél filmpjes. Waar dan ‘Voorgesteld voor jou’ boven staat.

Ergens in een energieslurpend datacentrum heeft een computer aan de hand van mijn previous klikgedrag uitgerekend dat ik dol ben op filmpjes waarin dingen worden gemaakt. Met gereedschap en zo. Negen van de tien keer komt er ook epoxy bij kijken. Maakt niet uit wat ze in mekaar staan te klooien – een fruitschaal van een boomstronk, een bureaublad van een kuub grind, een elektrische gitaar van duizend kleurkrijtjes –, je kan er donder op zeggen dat er in 3... 2... 1... een emmer kunsthars over het basismateriaal wordt uitgegoten.

De filmpjes zonder epoxy hebben titels als Amazing Fast Hands en Unbelievable Skills en de hoofdrolspelers zijn zonder enige uitzondering Aziaten. Een man kwakt een homp klei in een houten bakkie met wat gleuven, gaat er rats, rats, rats met een eind henneptouw doorheen en hop, hij heeft weer drie bakstenen klaar. Een vrouw naait met een industriële machine sneller zolen onder gympies dan jij je veters kunt strikken. Bergen watermeloenen worden in plakken gehakt, torens pizzadozen gevouwen, stapels labels aan hopen spijkerbroeken gestikt, allemaal zo vliegensvlug dat je amper kunt zien hoe ze het doen. Tien, twintig seconden duurt zo’n fragment ongeveer. Dan is de lol er ook wel weer vanaf.

De camera stopt, maar die mensen met hun Amazing Fast Hands en Unbelievable Skills gaan nog even door, in hun bedompte sweatshops, op hun stoffige bouwplaatsen, datzelfde trucje levenslang voor een habbekrats herhalend. Andermans geestdodende slavenarbeid als entertainment, als hersenverwekende afleiding van ons eigen werk. Oh, what a time to be alive.

Gister vond ik in de diepvries een doos kant-en-klare dimsum van de toko. Made in China. In het deeg dat om de garnalen is gekneed staan vingerafdrukken. Misschien zijn het wel rekwisieten uit een van die filmpjes die ik heb gezien. Hoe dan ook, ik heb er geen trek meer in. Je kan ze gratis af komen halen. Stuur me maar een Facebook-berichtje.