De man die Kroaten op zijn ex af wilde sturen

Deze week meneer P., die zijn ex fijntjes liet weten: ‘Sorry, maar een paar Kroaten gaan je omleggen deze week.’

Het is rustig in de rechtszaal. Een timide schoolklasje heeft plaatsgenomen in de publieksbanken. Vooraan, onder een portret van de koning en een systeemplafond, zitten de rechter, de griffier en de officier van justitie. De rechter ziet er niet uit alsof ze er echt zin in heeft. Ze lijkt volkomen murwgeslagen door alle winkeldiefstallen, verkeersdelicten en burenruzies die voorbij zijn gekomen vandaag. Uitgeblust kijkt ze naar de deur waardoor de 40-jarige meneer P., zonder advocaat, naar binnen komt.

P. kijkt een beetje druilerig uit zijn ogen. Teleurgesteld, beteuterd. Alsof hij het zelf ook allemaal even niet meer weet. Alsof hij zelf ook even kwijt is waarom hij zich nou weer voor de rechtbank moet verantwoorden. Even twijfelt hij of hij in een publieksbank moet gaan zitten of dat hij naar voren moet lopen. De rechter zucht, rolt een keer met haar ogen en wijst hem het beklaagdenbankje.

Verdacht van bedreiging

‘Goed, meneer P.,’ begint ze, met een monotone stem vol desinteresse. ‘U bent vandaag verdachte in deze zaak – dat wil zeggen dat u niets hoeft te zeggen, maar vooral goed op moet letten.’

‘Oké,’ mompelt P. beteuterd.

‘Meneer,’ zegt de rechter bits, ‘u moet wel in de microfoon praten. Anders horen we niets.’

P. verontschuldigt zich en trekt de microfoon een beetje naar zich toe. Het ding veert meteen weer een stukje terug, maar P. lijkt het niet in de gaten te hebben. De rechter schudt het hoofd en geeft het woord dan toch maar aan de officier van justitie.

‘Meneer P. wordt verdacht van bedreiging omdat hij via Facebook Messenger dit berichtje aan zijn ex zou hebben gestuurd: “Sorry, maar een paar Kroaten gaan je omleggen deze week.” Eerder zou zijn ex hem hebben willen aanklagen wegens stalking, maar die zaak is geseponeerd.’

‘Meneer P.,’ neemt de rechter het weer over. ‘Uw relatie met het slachtoffer is over, toch?’

‘Klopt.’

‘Maar u heeft haar daarna nog vaak op proberen te bellen en veel e-mailberichten verstuurd, toch?’

‘Ja. We hadden een relatie,’ sipt P. bijna onverstaanbaar. ‘Zij kreeg een miskraam en vlak daarna ging het uit. Daarna was ze met een gozer uit Limburg, maar toen dat uitging, nam ze toch weer contact met me op.’

Drugs en alcohol

‘Oké, en dat Facebook-bericht, u ontkent niet dat u dat verstuurd heeft?’

P. haalt zijn schouders op en laat zijn hoofd een beetje hangen. Hij is vergeten om zijn jas uit te trekken en zit er een beetje verloren bij. ‘Ja, nou ja, dat wel, maar ik heb het gestuurd onder invloed.’

‘Onder invloed van?’

De rechter sluit heel even haar ogen en zucht een keer. Dan kijkt ze meneer P. nog eens aan. ‘Maar goed,’ onderbreekt ze hem, ‘daar schrikt ze natuurlijk toch wel van, kan ik me zo voorstellen.’ P. knikt. Hij kan het zich ook wel voorstellen, maar hij verzekert de rechter dat hij zijn ex daarna helemaal niet meer gesproken heeft.

‘Drugs en alcohol. Ik heb het gestuurd, maar het was wel in een opwelling.’

‘Ik wil gewoon door met mijn leven. Ik wil gewoon verder,’ voegt hij er voor de zekerheid aan toe.

Dan besluit de rechter het gesprek over een andere boeg te gooien. ‘Hoe gaat het nu met u, meneer P.?’

‘Jawel, wel goed, eigenlijk. Ik werk, en ik ben voor mijn drugs onder behandeling.’

‘En hoe gaat dat?’

‘Gaat goed. Dat duurt nu al een jaartje. Maar, ik mis weleens een afspraak, omdat ik in heel Nederland werk. Ik ben kitter, snap je? Dan moet je dus overal naar toe. Maar als ik het kan halen, dan ga ik altijd.’

Laatste woord

Het gesprek kabbelt voort. De rechter lijkt elke vraag met meer tegenzin te stellen. Meneer P. blijkt niet alleen een drugsprobleem te hebben, maar ook veel schulden. Hij is al drie jaar zijn schulden aan het afbetalen en moet daar nog eens drie jaar mee doorgaan. Hoeveel hij ook kit: elke week moet hij rondkomen van 50 euro.

‘Gebruikt u nog?’ vraagt de rechter dan, bijna zakelijk, alsof ze een checklist af wil vinken.

‘Nee,’ antwoordt P. met lichte trots in zijn stem.

‘Of, nou ja, met oud en nieuw wel wat, maar verder niet.’

‘En dan? Alcohol, drugs?’

‘Allebei. En, nou ja, soms een biertje, maar verder niks.’

Dan heeft de officier toch nog een vraag. Ze ziet in het dossier staan dat het slachtoffer nóg een keer melding gemaakt heeft van een Facebookbericht met een bedreiging ‘met een aantal Kroaten’. Ze vraagt of P. daar ook wat mee te maken heeft, maar hij schudt, na heel even nadenken, toch zijn hoofd.

‘Nee, nee, daar weet ik allemaal niks van. En ik ben haar ook niet aan het stalken, hoor. Ik wil gewoon door met mijn leven. Ik heb al die berichten geschreven toen ik onder invloed was. Ik kan er verder ook allemaal niks aan doen. Ik wil verder geen aandacht meer aan haar besteden.’

De rechter knikt en verduidelijkt dat de stalkingszaak eerder al geseponeerd was. Dat meneer P. hier alleen zit voor de bedreiging.

‘Wilt u nog wat zeggen, als laatste woord?’

‘Nee, nee,’ antwoordt hij. ‘Alles is duidelijk.’

Meneer P. krijgt voor de bedreiging op Facebook een werkstraf van dertig uur, waarvan vijftien uur voorwaardelijk, reclassering, meldplicht, een contactverbod en hij moet 260 euro schadevergoeding betalen aan zijn ex.

Beteuterd staat hij op en sloft met gebogen hoofd weg. Waarschijnlijk bestonden die Kroaten niet eens.

Ik heb die dreigende berichten geschreven toen ik onder invloed was. Ik kan er verder ook niks aan doen