De man met een grote tarantula op zijn schedel

Deze week: meneer S., die zijn slachtoffer te grazen nam in een gammel schuurtje.

Het heeft allemaal wat voeten in de aarde om de rechtszaal op een correcte manier gevuld te krijgen. Allereerst wordt de 45-jarige verdachte meneer S. binnengeleid. Meneer S. is kaal, maar heeft wel een sik en zit onder de tatoeages, waaronder een grote tarantula op zijn schedel. Hij staat vandaag terecht voor een mishandeling: hij zou een slachtoffer op zijn hoofd hebben geslagen en hem hebben geduwd, wat geresulteerd zou hebben in onder andere een drievoudige kaakbreuk, een schedelbreuk en een zenuwbeschadiging.

Nadat meneer S. is binnengelaten en het publiek in de banken is gaan zitten, komt ook het slachtoffer binnen geschuifeld. In alle hoeken van de rechtszaal staan politieagenten geposteerd. Zo’n staat van alertheid zie je niet vaak tijdens een politiezitting. Ook de advocaat van meneer S. komt binnen, met een pak dossiers onder zijn arm. Nog voordat de rechter iedereen welkom kan heten, gaat de advocaat achter zijn microfoon staan, klaar om in de aanval te gaan.

Juridisch boos

De rechter ziet het hele schouwspel eens een keertje aan en schraapt dan zijn keel. ‘U blijft staan?’ mompelt hij een beetje verbaasd.

‘Ja.’

‘Oké.’

De rechter kijkt een keer naar de officier van justitie, maar die haalt zijn schouders op. Dan neemt de advocaat van meneer S. het woord. Hij vindt eigenlijk dat deze hele rechtszaak een farce is, die op ongrondwettelijke basis berust, en stelt een zogeheten ‘preliminair verweer’ voor, een soort verweer dat vóór alle andere geplande verweren gehouden moet worden. De advocaat zet een ernstig gezicht op en steekt dan van wal. ‘Ik heb lang getwijfeld, maar na enige overpeinzing ga ik dit toch doen.’

De advocaat praat in lange en droge zinnen. Af en toe vermeldt hij dat hij van ambtswege boos is, dan weer valt hij terug op zijn stokpaardjes: hij vindt dat het proces-verbaal eenzijdig is opgesteld, dat het helemaal niet aangevuld is door de verdachte, dat het topzwaar is aan de kant van het slachtoffer. Daarnaast vindt hij dat een aantal getuigen helemaal geen kans heeft gehad om te komen getuigen, getuigen die wellicht in het voordeel van meneer S. hadden kunnen spreken. ‘Dit zijn de beginselen van een goede procesorde,’ moppert de advocaat, om eraan toe te voegen dat die hier met voeten getreden lijken te worden. Hij verwijt de politie en het OM een gebrek aan open visie ten opzichte van de waarheidsvinding, en wil dat het OM dus niet-ontvankelijk wordt verklaard. De zaak zou afgeblazen moeten worden.

Even valt de advocaat stil. Dan heft hij zijn hand weer een keer theatraal. ‘Dit maakt mij juridisch boos, want naast deze gekleurde zaak is er ook nog een beslag op S.’ rekeningen gelegd, wat mijn cliënt dan weer in de problemen brengt.’

Een beetje beteuterd

Zo briest en tiert de advocaat nog even door. Nadat hij eindelijk weer is gaan zitten, heeft de officier van justitie de kans om zijn verhaal te doen. ‘Ik vind helemaal niet dat het een eenzijdig proces is geweest: beide partijen zijn gehoord. Daarnaast is dat verzoek om die aanvulling pas afgelopen week gedaan, wat natuurlijk veel te kort dag is. Tóch heb ik gezegd: kom vooral getuigen. Maar goed. Ja. En dat conservatoir beslag, dat is een pilot.’

Weer staat de advocaat overeind: ‘Ik verweer op het verweer!’

Net als aan het begin van de zitting, begint hij weer met een heel verhaal, maar het mag niet baten: de rechter vindt zijn twee hoofdargumenten niet echt sterk. ‘U had toch gewoon kunnen vragen om het verhoren van die getuigen?’

Een beetje beteuterd gaat de advocaat weer zitten.

‘Oh ja, en dat beslag,’ gaat de rechter verder, ‘ik kan me voorstellen dat dat rauw op je dak valt, maar het is wel gewoon grondwettelijk. Het is gewoon een pilot. Zelfs als je alle plussen en minnen tegen elkaar afzet, is het gewoon mogelijk om hier een grondwettelijke rechtszaak te houden.’

De advocaat knikt chagrijnig, maar laat het er voor vandaag niet bij zitten. Hij wil de getuigen laten horen in de rechtszaal. Ondertussen zit meneer S. onbewogen in het beklaagdenbankje. Over zijn hoofd wordt een juridisch spel gespeeld waar hij waarschijnlijk maar weinig van begrijpt. Soms, als zijn advocaat praat, knikt hij voorzichtig ja. Maar meestal blijft hij gewoon stil. In afwachting van wat hem zal overkomen.

Zuchtend slachtoffer

In de publieksbanken, achterin de zaal, zit het slachtoffer, met om hem heen een paar toeziende agenten. Het slachtoffer, de man met de meervoudige kaakbreuk, schedelbreuk en zenuwschade, oogt vermoeid. Angstig haast. Alsof hij vanochtend al zijn moed bijeen geschraapt heeft om naar de rechtbank te komen, om meneer S. onder ogen te komen. De advocaat deelt wat foto’s uit van een schuurtje aan een zwembad, waar het noodlottige voorval zich afgespeeld zou hebben. Hij laat zien dat het schuurtje een beetje gammel was, en impliceert dat het allemaal erg slecht geïsoleerd is.

Het slachtoffer, de man met de kaak en schedelbreuk, oogt vermoeid en angstig

‘Rondom dat schuurtje,’ probeert de advocaat van meneer S. nog maar eens, ‘was een feestje aan de gang, maar niemand, helemaal niemand die íets gehoord heeft.’ Het betoog kabbelt verder.

Na een tijdje knikt de officier van justitie instemmend, misschien wel om er maar vanaf te zijn. Hij begrijpt het verzoek om de extra getuigen. Ook de rechter kan erin meegaan. ‘Goed,’ vat hij de boel samen, haast murw gepraat door de felle advocaat, ‘de verzoeken zijn toegewezen, maar de volgende rechtszaak staat alweer op de planning, dus om daar nu nog helemaal op in te gaan, zal niet meer gaan passen in de planning.’

De zaak wordt doorgeschoven naar een andere keer. Achterin de publieksbanken zucht het slachtoffer een keer. Hij schuifelt vervolgens met gebogen hoofd de rechtszaal uit. Een heleboel woorden, weinig resultaat.