Neerlands Hoop: Vincent Boy Kars

Deze week: filmmaker Vincent Boy Kars (29).

Wat is je beste beslissing van de laatste twaalf maanden?

‘Na tien jaar niets aan sport te hebben gedaan, ga ik sinds een jaar met een vriend elke week squashen en zwemmen, en daarna toppen we ’m af met een Turks stoombad. Dat is een enorme verrijking van mijn leven gebleken. Het brengt me zoveel rust. Ik ben vijf jaar geleden afgestudeerd en heb een zeer leuke studententijd gehad, maar op een gegeven moment eist dat z’n tol. Zo simpel is het eigenlijk. Ik voelde me helemaal niet meer fit. Film maken is fantastisch, maar mentaal ook slopend omdat ik zo’n project niet los kan laten. Als je dan twee keer per week een balletje keihard tegen een muur aan kan rammen, voelt dat bijna therapeutisch. Het helpt me om het maakproces van een film even naast me neer te leggen.’

Je bent twee jaar fulltime met Drama Girl bezig geweest. Hoelang duurt het voordat zo’n film ook echt uit je systeem is?

‘Hij is in première gegaan op het Internationaal Film Festival Rotterdam. Dan hoor je voor het eerst reacties van anderen en is de film eigenlijk niet meer van jou. Dan gaat ie zijn eigen leven leiden. Al die reacties hebben me best onzeker gemaakt, dat ben ik nu nog aan het verwerken in mijn hoofd. Het is toch een beetje alsof mensen commentaar hebben op je baby. Daar zit ik nu middenin, dat proces van accepteren dat je film niet het meesterwerk is dat je aanvankelijk dacht.’

Onzeker, niet het meesterwerk dat je dacht... Dat klinkt allemaal best heftig. Je hebt toch gewoon een mooie film gemaakt?

‘Ik ben er ook heel blij mee. Maar als je middenin het maakproces zit en niemand daarbuiten bemoeit zich ermee, dan heb je – ik althans wel – een soort blind geloof dat wat je aan het maken bent, echt de wereld gaat veranderen. En wat dat “meesterwerk” betreft... Ik mag hopen dat ik op mijn tachtigste een keer een meesterwerk maak. Maar ik ben ook gewoon nog een jonge filmmaker die aan het experimenteren en zoeken is.’

Kun je een elevator pitch geven voor de lezers die nog niet weten wat voor bijzondere film Drama Girl is?

‘Het leek me interessant om een documentair personage de hoofdrol te geven in haar eigen levensverhaal. Oftewel: hoofdrolspeelster Leyla de Muynck, die nog nooit had geacteerd, speelt met acteurs een aantal bepalende sleutelmomenten uit haar eigen leven na. Door haar leven te dramatiseren, herbeleeft Leyla die momenten – de dood van haar vader, het stuklopen van haar relatie – in de wereld van een film. In sommige scènes breek ik als regisseur letterlijk in, door haar te vragen wat het naspelen van die gebeurtenissen met haar doet, of door haar te pushen om meer van haar emoties te laten zien. Soms ging ik daar misschien iets te ver in, en was ik meer de therapeut aan het uithangen. Aan de andere kant waren dat ook juist de meest interessante momenten, die waarin de speelfilm die we aan het maken waren, conflicteerde met de werkelijkheid. Want waar zit je dan nog precies naar te kijken? Dan wordt het film, documentaire en therapie door elkaar heen. Als filmmaker vind ik dat heel interessant om te onderzoeken: hoe verhoudt de werkelijkheid zich tot fictie, en waar ligt de grens daartussen?’

In de Bassie en Adriaan-series waarmee ik ben opgegroeid zit een bepaalde rust en traagheid die ik ook in mijn films probeer te krijgen

Wie waren jouw filmhelden toen je als klein jongetje opgroeide in IJsselmuiden?

‘Bassie en Adriaan. Dat meen ik oprecht, ik ben voor een groot deel gevormd door de kindertelevisie uit mijn jeugd. Bassie en Adriaan, dat was echt slow-tv. We leven nu in best wel een opgefokte beeldcultuur, alles is flitsend en wordt op je afgevuurd alsof het niks is. Je wordt eigenlijk helemaal platgegooid. In de Bassie en Adriaan-series waarmee ik ben opgegroeid zit een bepaalde rust en traagheid die ik ook in mijn films probeer te krijgen door te werken met lange shots en ruime kaders. Zodat je als kijker op jezelf wordt aangewezen en de ruimte krijgt om na te denken over wat de film met je doet.’

Wat wil jij als filmmaker?

‘Drama Girl is het tweede deel van de trilogie waar ik mee bezig ben. Het eerste deel was Independent Boy, waarin ik een maand lang alle beslissingen neem voor een vriend die van nature heel moeilijk keuzes kan maken. Dat drieluik gaat over mijn generatie, de zoektocht van millennials naar onze identiteit in deze moderne tijd. In elk deel onderzoek ik ook een andere manier van filmmaken, omdat ik zelf nog niet zo goed weet wat ik nou precies wil. Uit elk experiment haal ik weer elementen die me bevallen en ik meeneem naar mijn volgende project. Zo probeer ik mijn eigen manier van filmmaken te ontdekken en de kijker onderdeel te laten zijn van mijn zoektocht. Waar het nu allemaal naar toe lijkt te gaan, is dat ik echte mensen in gefictionaliseerde werelden plaats en vervolgens kijk wat dat met hen doet.’

Her en der roepen critici al dat jij je eigen filmgenre aan het creëren bent.

‘Dat zou helemaal mooi zijn, dat ik door mijn manier van werken uiteindelijk terechtkom in een gebied dat nog niet helemaal is uitgeplozen. Film is nog helemaal niet zo’n oud medium, het is een kunstvorm die pas honderd jaar bestaat. Daarbinnen is een heel gebied dat nog nauwelijks ontdekt is. Ik heb het gevoel dat ik in dat grijze gebied tussen film en documentaire ergens terecht ben gekomen waar nog niet veel mensen hebben gezeten. Alsof ik een goudzoeker ben die als eerste een goudader heeft gevonden. Ik zou het geweldig vinden als ik films kan blijven maken op mijn manier, met de artistieke vrijheid die ik nu ervaar. Blijven experimenteren en blijven zoeken, al hoop ik wel dat ik daarbinnen wat meer rust kan ervaren. Ik werk me nu helemaal de tering, ditzelfde tempo hou ik niet vol.’ 

Porno!

Vincent studeert in 2015 af aan de Akademie voor Kunst en Vormgeving St. Joost in Breda met My First Porn Film.

Keuzes!

In Independent Boy kaapt hij een maand lang het leven van zijn goede vriend Metin door alle beslissingen voor hem te nemen.

Drama!

Vincents nieuwste film Drama Girl (geproduceerd door Halal) is vanaf 5 maart in de bioscoop te zien.