Neerlands Hoop: Sophie Dros

Deze week: documentairemaker Sophie Dros (29).

Wat is je beste beslissing van de laatste twaalf maanden?

‘Mijn nieuwe documentaire King of the Cruise gaat over een Schotse baron, een nogal bombastisch figuur met een mantel om zijn schouders en een kroon op zijn hoofd. Hij boekt om de haverklap cruises, waar hij een publiek zoekt aan wie hij zijn exorbitante levensverhaal kan vertellen. Mijn beste beslissing was dan ook om aan boord van dat cruiseschip te stappen. Daar had ik best wel moeite mee, want ik vind cruiseschepen de hel op aarde.’

Wat vind je daar zo verschrikkelijk aan?

‘Ik ben behoorlijk claustrofobisch. Als ik op een plek ben waar heel veel mensen zijn en ik niet weg kan, krijg ik altijd van die duistere, mega-existentiële gedachtes over hoe leeg het bestaan eigenlijk wel niet is en wat voor polonaise we met z’n allen aan het lopen zijn. Een cruise is wat dat betreft echt een kermis. Al die mensen zijn midden op zee 24 uur per dag aan het ontsnappen aan de realiteit, met superveel prikkels om zich heen. Dat is echt mijn nachtmerrie.’

En toch dacht je: daar moet ik zijn.

‘Ik ben soms helemaal gek in mijn hoofd. Ik ben net klaar met het draaien van mijn nieuwe film in Las Vegas. Dan denk ik: waarom doe ik dat nou weer? Als filmmaker ben ik een totaal ander mens dan in het dagelijks leven. Dan neem ik beslissingen puur voor het verhaal en ben ik totaal niet bezig met mijn eigen welzijn. Die klap komt dan later. Echt gestoord, hè? En ik blijf het ook maar doen.’

Hoe heb je baron Ronald Busch Reisinger of Inneryne leren kennen?

‘Door heel veel research te doen. In een cruise-dagboek las ik een zinnetje over een Schotse baron in een kilt die achter vrouwen aan zit en hij leek me meteen heel interessant als hoofdpersonage.’

Hoe ging de eerste ontmoeting?

‘Dat was in Schotland. Niet in zijn kasteel, maar in een hotel. Op een gegeven moment hadden we om 16.00 uur afgesproken in de lobby. Toen hij een high tea wilde bestellen, zei de ober: “Dat kan helaas niet meer, meneer.” Vervolgens draaide hij zich naar ons toe: “Nu moeten jullie tegen de ober zeggen dat ik een baron ben en dat ik mijn high tea wil.” Als mens dacht ik: doe effe normaal. Maar als filmmaker dacht ik: vet! Het was allemaal heel ongemakkelijk, maar uiteindelijk hadden we zijn high tea geregeld. Vervolgens at hij ieder taartje en elke sandwich zelf op, zonder ons ook maar iets aan te bieden. Toen wist ik: deze man is fascinerend.’

Ik ben twee weken met hem op zee geweest. Op het einde dacht ik echt: ik gooi je van boord, man

Had je twijfels?

‘De baron is een heel grotesk figuur en ik hou er niet van om mensen belachelijk te maken. Nu ligt dat met de onderwerpen die ik kies altijd wel op de loer, maar dat vind ik zelf geen uitdaging. Ik vind het veel interessanter om de kijker zich te laten identificeren met deze mensen, die er een bizarre levensstijl op nahouden. Om juist hun kwetsbare en daarmee ook herkenbare kant te laten zien. In het begin vond ik dat bij de baron wel moeilijk, want wat is nu precies zijn kwetsbare of zachte kant?’

Veranderde hij toen hij aan boord stapte?

‘In de lift van het schip zei hij tegen me: “Je kunt tegen je crew zeggen dat ze me mogen aanspreken met baron.” Terwijl de crew gewoon naast hem in de lift stond. Toen dacht ik: wow, dit gaat echt een trip worden. Tijdens de eerste dagen van de cruise vertelde hij tegen iedereen die het maar horen wilde dat hij een filmcrew bij zich had en dat hij een ontzettend belangrijke baron is. Maar ik merkte ook dat mensen hem en zijn fantastische verhalen op een gegeven moment niet meer geloofden. Of hem een beetje zat werden. Je kunt maar zo lang over jezelf praten tot mensen denken: zo kan ie wel weer. Naarmate de cruise vorderde, werd hij steeds eenzamer. Maar ik denk dat het altijd zo gaat. En dan boekt hij gewoon weer een nieuwe cruise. Hij is eigenlijk een groot kind dat zijn zin niet krijgt en dan nieuw speelgoed wil. Een verwend jongetje dat gewend is alles met materiële spullen te compenseren.’

Heeft hij ook het bloed onder jouw nagels vandaan gehaald?

‘Ik ben twee weken met hem op open zee geweest. Op het einde dacht ik echt: ik gooi je van boord, man. Bij elke kans die hij daartoe kreeg, gooide hij zijn kont tegen de krib.’

Heeft hij de film zelf al gezien?

‘Ja, en de eerste keer was hij niet superblij. Hij had verwacht dat het een heel bombastische show over hem zou zijn. Hij vond zichzelf best wel dik en eenzaam overkomen in de film. “Weet je wel met hoeveel mensen ik heb gepraat?” zei hij nog. Maar uiteindelijk draaide hij bij: “Wat ik belangrijker vind dan jouw visie of hoe ik overkom, is dat deze film wordt gezien.” Dat vond ik wel mooi, want dat is precies waar de documentaire over gaat. Het ten koste van alles zichtbaar willen zijn. Iedereen wil gezien worden. Zeker in de tijd waarin we nu leven, is het absurd hoe we bezig zijn met onze zichtbaarheid. Daarom vind ik de baron ook zo sterk. Want eerst denk je: wat is dit voor gek, moet ik hier vijf kwartier naar kijken? Maar uiteindelijk zie je dat zijn eenzaamheid en zijn opschepperij niet heel anders zijn dan wat wij doen met onze foto’s en filmpjes op Instagram zetten en roepen hoe succesvol we zijn. Hij doet dat in het echte leven, en dat maakt het gênant. Maar we doen het allemaal.’

CV

Realdolls

Sophie studeert in 2015 af aan de Filmacademie met de docu My Silicone Love, over een Engelsman die samenwoont met twaalf levensechte sekspoppen.

In de prijzen

Met Genderbende – over vijf jongeren die zich man noch vrouw voelen – wint ze in 2017 op het Nederlands Film Festival de prijs voor beste regiedebuut.

Adel verplicht

Haar nieuwste docu, King of the Cruise, over een Schotse baron die verslingerd is aan zowel cruises als zijn eigen sterke verhalen, draait vanaf deze week in de bioscoop.