'Zijn hamsteraars slechte mensen? Ik geloof van niet'

De hamsteraars, dat gehamster van ze, het is niet heel sympathiek, maar ik geloof niet dat het slechte mensen zijn. Ze kopen die duizend pakjes instantnoodles niet uit kwaadaardigheid, maar uit angst. En angst laat sommige mensen egoïstische dingen doen. Als hamsteraar ben je tenslotte ook maar gewoon bang, want er worden mensen ziek en er gaan mensen dood en je kunt er – behalve thuiszitten – niets aan doen. Maar je móét iets doen, want als je níéts doet, voel je je hulpeloos en als je wél iets doet, heb je tenminste nog dat ietwat geruststellende gevoel dat je krijgt van in control zijn. Ook al is die controle maar schijn. Dus denk je: ik prop m’n huis vol vreten en pleepapier. En als Rutte dan zegt dat dat hamsteren nergens voor nodig is, dan denk je: ja ja, dat zou ik ook zeggen als ik hem was, en je laadt bevend van angst en trillend van paranoia nog een winkelwagentje vol Page Kussenzacht. 

En dan zijn er ook nog steeds de mensen die blijven blaten van ‘Is gewoon een griepje!’, ‘Ik geef nog steeds iedereen gewoon een hand!’ en ‘Ik ga gewoon m’n verjaardag met de voltallige familie inclusief opa Zwakhart en oma Emfyseem vieren!’ Ook niet per se slechte mensen, want dat gedrag komt ook maar voort uit angst, hè? Angst die zich uit in dommigheid. Gewoon een griepje, gewoon een hand. Gewoon, gewoon, gewoon. Alsof je als je maar vaak genoeg ‘gewoon’ zegt, het dan ook allemaal gewoon is en niet een verwarrende tijd vol onzekerheden. De kinderlijke gedachte dat als je je ogen dicht doet, dat virus jou ook niet ziet. Dom en bang en zelfs gevaarlijk, maar niet kwaadaardig.

Nee, de enige écht kwaadaardigen, de James Bond-villains van deze pandemie, dat zijn de mensen die niet een crisis, maar een uitgelezen kans tot zelfverrijking zien. En dan bedoel ik exact precies die mensen die het schaamteloos gore lef hebben hun gehamsterde voorraad hand sanitizer voor woekerprijzen op Marktplaats te zetten. Dat volk is echt geen haar beter dan de boeren die in de Hongerwinter uitgemergelde stadsmensies op hun hongertochten anderhalve rottende aardappel verkochten voor een 84-delige zilveren bestekset of een diamanten trouwring. Ze zijn het soort mens dat met een tweeliterfles Spa Blauw in de hand staat toe te kijken hoe iemand anders in brand staat en dat die ene die fikt dan gilt: ‘GEEF ME ALSJEBLIEFT DIE FLES!!!’ en dat hij/zij dan zegt: ‘Hoeveel heb je er voor over?’   

Maar misschien komt dat ook voort uit angst? De angst dat de slag nú geslagen moet worden, omdat het anders nooit meer wat met ze wordt? Want wat hebben deze in- en intrieste figuren te bieden zodra de wereld weer gewoon z’n rondjes gaat draaien? Wat zijn ze zonder hun scam? Just another schurftige rat in de race die ze nooit zullen winnen.