Nieuwe columnist: Stephanie-Joy Eerhart over zorg aan de onderkant van de samenleving

‘Uch uch uch,’ klinkt er in de gang naar het kantoor. Mijn teamleider en ik kijken elkaar verschrikt aan. ‘Wie is dat?’ vraag ik hem. We durven nog te lachen om onze zorgen. Ingespannen luisteren we of we het loopje van de bewoner, die steeds dichterbij komt, herkennen. We zien een donker en kaal hoofd de hoek omkomen en slaken een zucht van opluchting: het is George maar. Onze oude, altijd hoestende nicotine-George.

‘De reclassering heeft het overleg van vanmiddag afgezegd,’ zegt mijn collega tijdens het ochtendoverleg. We zitten een meter bij elkaar vandaan. Als een van ons niest, schrikken we allemaal. Dwars door de deur van het kantoor horen we Japie, een van de wat doorgewinterde bewoners, door de telefoon schreeuwen. Ik hoor slechts vlagen van wat hij roept. ‘En dan krijg ik zeker ook mijn 8 euro dagvergoeding niet, nu jullie zonder pardon de tent sluiten? Weet je wat jullie kunnen krijgen, de tyfus en de pleuris tegelijk!’

Ik hoor hoe hij de telefoon op de tafel smijt. Het is ons duidelijk dat Japie niet naar zijn dagbesteding mag komen. De locaties zijn dichtgegaan uit voorzorg, uit angst dat de bewoners die dagbesteding komen doen elkaar besmetten en dit meenemen naar hun woonafdelingen, en daar weer de medewerkers besmetten.

‘Vanaf morgen werken jullie niet meer hier op locatie. Jullie gaan in een zorgcontinuïteitenrooster meedraaien. Je moet bereikbaar zijn, mocht er iemand uitvallen dan is het de bedoeling dat jij de dienst komt draaien. Dit kan een ochtend, een avond, maar ook een nachtdienst zijn.’ Langzaam dringt tot me door wat de teamleider zojuist zei. Drie weken niet naar kantoor. Drie weken vanuit huis bewoners bellen.

We bespreken de maatregelen voor de 45 bewoners van de opvang. De tafels in de woonkamer moeten uit elkaar. Bij iedere maaltijd handen wassen. Elke maaltijd wordt vanaf nu uitgeserveerd door een medewerker. Bij koorts belt een bewoner vanaf zijn kamer naar de groepsleiding, die dan een thermometer komt brengen.

Als er verschijnselen van het coronavirus zijn, moeten ze op hun kamer blijven totdat de GGD op de hoogte is. Als er iemand positief test, wordt hij of zij verplaatst naar een speciale afdeling van het Leger des Heils. Er wordt nog gekeken wie er op deze locatie wil of kan gaan werken. Nu komt het erop aan voor het Leger des Heils; die tweede mijl gaan voor onze bewoners.