'Zullen we handenschudden ooit beschouwen als iets van een achterlijke cultuur?'

Hoelang zou het duren voor dit het nieuwe ‘normaal’ is? Dat we anderhalve meter afstand houden zonder erbij na te denken? Handenschudden beschouwen als iets van een achterlijke cultuur? Opa’s en oma’s achter glas. Alle kantoren leeg, want welke koekwaus gaat er nou onder een systeemplafond zitten als ie exact hetzelfde werk net zo goed in the comfort of his/her own home kan doen? Zonder ziekte-verspreidende collega’s? Aan wie je toch al stuk voor stuk een schurfthekel had?

Je kan het zo gek niet verzinnen, als iets maar lang genoeg duurt, raken mensen eraan gewend en gaan ze het normaal vinden. Toen in de Tweede Wereldoorlog de moffen hier eenmaal een tijdje zaten, dacht men ook niet de hele tijd: och Jezus, de moffen! Nee, dat de oosterburen onuitgenodigd op bezoek waren, dat was zeker geen reden tot feest, maar op een gegeven moment is het nieuwtje er wel vanaf en ploegen de meesten zo goed en zo kwaad als het gaat weer verder.

En ga er maar vanuit dat het nog wel even zal duren.Trump denkt dat ze in de VS met Pasen allemaal alweer back to normal zijn, maar hij blijkt in deze crisis weer eens het kompas dat met z’n naald naar het zuiden wijst. Zodra hij z’n klep opentrekt, weet je dat precies het tegenovergestelde waar is. 

Iets wat me opvalt, is dat we viezer van elkaar beginnen te worden. Gister merkte ik het voor het eerst. Ik liep over de stoep, een vrouw kwam in tegenovergestelde richting. Ik ging zo dicht mogelijk tegen de huizen lopen, zij liep het fietspad op. Hartstikke fijn, maar terwijl ze dat deed, keek ze naar me met een gezicht alsof ik een builenpest verspreidende rat was.

En vandaag had ik het eerlijk gezegd zelf. In de Albert Heijn dacht ik bij iedereen die ook maar een stappie te dichtbij kwam: blijf jij getverredemme met je geïnfecteerde virusharses heel ver bij mij vandaan!

Voor je het weet ben je para. Wie heeft het wel? Wie heeft het niet? Die kale bij het vriesvak, die met de rode neusvleugels? Die zijn natuurlijk schraal van het coronasnotsnuiten in zo’n soppende katoenen zakdoek van de Zeeman! En die vrouw die de grootste komkommer staat uit te zoeken? Heeft die niet een beetje zo’n hoofd alsof ze net heeft lopen hoesten? Beetje die komkommers staan onder sprayen? Nee, ik doe wel augurken door de salade.

Ik hoop dat dit niet zo’n ding is dat normaal gaat worden of misschien zelfs wel blijft hangen nadat het virus allang weer is overgewaaid, dat we dat onbehaaglijke gevoel van iemand anders iets te vlakbij zo verinnerlijken. Dat we er niet meer vanaf komen. Dat het erger en erger wordt. Tot de afkeer van een ander lijf groter is dan de drang tot voortplanting en de mens volledig uitsterft. Maar misschien zit ik te doemdenken, hoor.