'Waar blijft de exitstrategie?'

Geen idee hoe het met jullie zit, maar ik krijg een steeds korter lontje van de lockdown. Zit je daar, binnen, jezelf op te vreten. Geen echte onvrijheid want je kan gewoon naar buiten in een land waar de pakkans nagenoeg nul is. Maar ook geen echte vrijheid, want je kan nergens een pint pakken, het terrasmeubilair zit ondanks de voorjaarszon achterin de opslag en al het collectieve vermaak is verboden.

Achter gesloten kroegdeuren, gebarricadeerde concertzalen en smetteloos schone RVS restaurantkeukens hangt de lijkgeur van economische ontbinding, alleen zijn die slachtoffers niet zo zichtbaar als de striemen in het gezicht van de veelvuldig in beeld gebrachte eerstehulpzusters die een volledige shift met strak aangesnoerde mondmaskers hebben rondgelopen om te redden wat er te redden valt bij degenen die door corona getroffen worden.

Althans: op de plekken waar het virus keihard toeslaat. Want het aantal bezette ic-bedden zakt onder de duizend dus op veel plekken is het goed inpakken in beschermende kledij, maar relatief minder hard aanpoten en nee, dat is geen poging om het (on)dankbare frontwerk dat de nationale first responders namens iedereen verrichten te bagatelliseren. Wij zitten binnen, omdat zij het anders niet meer aankunnen, en dat is een solidariteit die we tezamen moeten (blijven) betrachten.

Tegelijkertijd moet de vraag wel steeds luider gaan klinken in welke verhouding ten opzichte van het grotere plaatje we die persoonlijke offers moeten plaatsen. Niet omdat Bartjes korte lontje het zo belangrijk vindt om aan een bar te hangen, of z’n zomerfestivals tot vouchers zag verdampen. Maar omdat covid-19 een lokale regenbui is die de enkeling keihard treft, maar ook onevenredig veel aandacht krijgt ten opzichte van de enorme zwart-grauwe donderwolk van de economische depressie die ogenschijnlijk ongezien in het kielzog van corona volgt, en die ons allen zal raken.

Zelfs het Outbreak Management Team, waar Rutte op leunt voor advies, heeft vorige week expliciet gevraagd om ‘de afschaling van de maatregelen te bekijken vanuit een breder perspectief’, waarin medisch advies niet de hoofdmoot vormt, maar onderdeel wordt van een balans tussen zieken en zorgcapaciteit tegenover – bijvoorbeeld – economische, psychologische en individuele belangen van burgers die werkloos zijn of worden, of thuis in angst leven vanwege misbruik, mishandeling of ontbrekende (mentale) mantelzorg.

Mijn korte lontje explodeert in columns – dat is mijn voorrecht. Maar voor vele anderen zijn de kosten hoger, en de ontlading veel verontrustender. Waar blijft de exitstrategie?